Ignjat Kirhner
Ignjat N. Kirhner (Mali Bečkerek, 30. maj 1877 — Beograd, 18. maj 1944) je bio poručnik Austrougarske vojske, četnik, dobrovoljac u odbrani Beograda 1915[1], komandant Sremskog dobrovoljačkog odreda[2] i inžinjersko-tehnički brigadni general Jugoslovenske vojske.
| Ignjat Kirhner | |
|---|---|
 Ignjat Kirhner | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 30. maj 1877. |
| Mesto rođenja | Mali Bečkerek, Austrougarska |
| Datum smrti | 18. maj 1944. (66 god.) |
| Mesto smrti | Beograd, Kraljevina Jugoslavija |
| Vojna karijera | |
| Čin |   Inžinjersko-tehnički brigadni general |
Biografija uredi
Odgajio ga je Nemac Kirhner, za koga se njegova majka udala. Završio je vojnu akademiju u Beču i kao oficir austrougarske vojske sedam godina službovao u Vinkovcima. Ukazom kralja Petra primljen je 30. jula 1915. godine[3] u srpsku vojsku u činu pešadijskog poručnika.
Nemac Kirhner je stupio u srpsku vojsku 1914. godine kao redov - četnik. Bio je to krupan, hrabar čovek, koji je tada vrlo loše govorio srpskim jezikom; branio je svoje vojnike rečima: "Od moje ludi ja gazda". Dobrovoljci su ga zavoleli zbog toga što je bio odvažan i što se nije štedeo, već je jurišao prvi. Predvodio je na početku oko 15 dobrovoljaca, koji su bili Zemunci, Ličani, Crnogorci. Krstario je sa svojom četom po zemunskoj i bežanijskoj strani, sukobljavajući se sa neprijateljskom prethodnicom. Za vreme rata tokom herojske odbrane prestonice je stekao velike zasluge, i tokom odbrane grada Beograda dvaput je ranjen. Već prilikom prvog napada on je bio pogođen, a od 340 četnika ostalo ih je oko 100. Najveći broj tih četnika su bili mladići (iz Skoplja) do 18 godina uzrasta, i nisu ni stigli da prođu vojnu obuku. Javio se Ignjat prijateljima, 22. decembra 1914. godine, kao ranjenik da je smešten u niškoj Okružnoj bolnici.[4] Kao komandant drugog, Sremskog odreda, Komitskih četa Srbije držao je položaj na Adi Ciganliji 1915. godine.[5] Prilikom zauzimanja treće karaule bio je teško ranjen u nogu.[6]
Nakao završetka rata, prešao je 12. jula 1921. godine u rezervni sastav jugoslovenske vojske, kao kapetan I klase. Preveden je 25. avgusta 1922. godine u aktivnu službu Vojske Kraljevine SHS, u istom činu, kao dotad rezervni pešadijski kapetan I klase. Bio je 1924. godine major, zatim 1928. godine potpukovnik, a 1933. godine u činu inžinjersko-tehničkog pukovnika. Postavljen je aprila 1930. godine za vršioca dužnosti upravnika Inžinjersko-tehničkog zavoda.
Odlikovan je Kirhner Ordenom Belog orla V reda (15. avgusta 1929) i Ordenom Sv. Save III reda (6. septembra 1938). Penzionisan je po svojoj molbi 28. septembra 1940. godine u činu inžinjersko-tehnički brigadni general.[7]
Bio je oženjen Bosom, koja je učestovala u Velikom (Prvom svetskom) ratu kao srpska bolničarka. Ona je avgusta 1940. godine poklonila generalove i svoje lične stvari iz tog rata, Gradskom muzeju u Beogradu.[8] Poginuo je na Uskrs 1944. godine od savezničkog bombardovanja Beograda.
Reference uredi
- ^ Antonije Đurić: "Solunci govore", treći deo, Cetinje 1998. godine
- ^ "Beogradske opštinske novine", Beograd 1. oktobar 1939.
- ^ "Službeni vojni list", Beograd 11. avgust 1915.
- ^ "Straža", Beograd 22. decembar 1914.
- ^ "Beogradske opštinske novine", Beograd 1. maj 1939.
- ^ "Beogradske opštinske novine", Beograd 1. mart 1932.
- ^ "Službeni vojni list", Beograd 1. oktobar 1940.
- ^ "Beogradske opštinske novine", Beograd 1. septembar 1940.