Ikonolatrija
Ikonolatrija ili obožavanje ikona (gr. εἰκών slika i λατρεία obožavanje) označava nepravilan odnos prema svetim ikonama, koji se ogleda u njihovom obožavanju, što je u suprotnosti sa crkvenim pravilima koja dozvoljavaju poštovanje ikona (ikonofilija), ali ne i njihovo obožavanje. Tokom istorije hrišćanstva, ikonolatrija se najčešće javljala kao jedna od manifestacija prostonarodnog sujeverja, odnosno slepog verovanja u božansku prirodu samih ikona kao predmeta. Po tom osnovu, ikonolatrija predstavlja oblik idolatrije, odnosno idolopoklonstva. Ikonolatrija je odbačena na Sedmom vaseljenskom saboru, održanom 787. godine u Carigradu, koji je definisao pravila za poštovanje ikona, što je kasnije potvrđeno i na pomesnom Carigradskom saboru, održanom 843. godine.[1]
Kao krajnja suprotnost u odnosu na ikonolatriju, u Vizantiji se početkom 8. veka pojavilo ikonoborstvo, koje je težilo ka potpunom uništenju ikona.[2] Ikonoborci su koristili mestimičnu pojavu ikonolatrije kao izgovor za zabranu ne samo obožavanja, već i svakog poštovanja ikona. Savladavši ikonoborstvo, Pravoslavna crkva je stala na stanovište da svete ikone svakako treba poštovati, ali ne i obožavati, pošto se time zapada u jeres idolopoklonstva. Pored Pravoslavne crkve, ikonolatriju je odbacila i Rimokatolička crkva, kao i velika većina protestantskih crkava. Ikonolatrija je danas prisutna samo u pojedinim marginalnim hrišćanskim kultovima, kao i u nekim arhaičnim oblicima prostonarodnog sujeverja. Tipičan primer ikonolatrijske zloupotrebe ikona predstavlja njihovo korišćenje u obredima vračanja.
Vidi još
urediReference
uredi- ^ Ostrogorski 1970, str. 177.
- ^ Ostrogorski 1969.
Literatura
uredi- Ostrogorski, Georgije (1969). Istorija Vizantije. Beograd: Prosveta.
- Ostrogorski, Georgije (1970). O verovanjima i shvatanjima Vizantinaca. Beograd: Prosveta.