Википедија

Zločin na Kazanima

ратни злочини
(preusmereno sa Казани (јама))

Zločin na Kazanima označava ubistva Srba, od sredine 1992. do oktobra 1993. godine kada su vršena ubistva Srba, čija tijela su potom bacana u jamu.[5] Kazani su jama koja se nalazi na lokaciji Boguševac u sarajevskom naselju Bistrik, opština Stari grad.[5]

Zločini na Kazanima
Lokalitet Kazani
MestoStari Grad (Sarajevo),
 Bosna i Hercegovina
Datum1992 — 1993.[1]
MetaPretežno srpski civili
Ubijeno150[2]–200[3][4]

Ubistva Srba su vršili pripadnici 10. brdske brigade Armije RBiH, kojom je komandovao predratni sarajevski kriminalac Mušan Topalović zvani Caco.[5] Srbi su dovođeni iznad jame gdje su ubijani vatrenim i hladnim oružjem, nakon čega su njihova tijela bacana u jamu.[5]

Iz jame Kazani nakon rata izvađeni su posmrtni ostaci 29 ljudi, a broj ubijenih Srba na tom mestu nikada nije zvanično utvrđen.[6]

UDIK je istraživao počinjene ratne zločine na Kazanima, a 2016. je objavio dokumente Kantonalnog suda u Sarajevu o događajima na Kazanima. Edvin Kanka Ćudić je tom prilikom rekao, da ne postoji politička volja da se u Sarajevu izgradi spomenik posvećen žrtvama tih zločina.[7] U mandatu gradonačelnice Benjamine Karić, početkom maja 2021. započet je proces izgradnje spomenika.[8]

Spomen obeležje je podignuto 14. novembra 2021. godine, samo sa spiskom imena identifikovanih žrtava, bez naznaka da je reč o žrtvama srpske nacionalnosti, kao ni ko je počinilac tog zločina.[9][10]

Istorija uredi

Od sredine 1992. do druge polovine 1993. godine na Kazanima su ubijani civili, čija su tela potom bacana u tu jamu. Zločine su izvršili pripadnici 10. brdske brigade Armije RBiH, kojom je komandovao Mušan Topalović zvani Caco. Nebošnjaci su dovođeni iznad jame gde su ubijani vatrenim i hladnim oružjem, nakon čega su njihova tela bacana u jamu. Tačan broj ubijenih na Kazanima nije zvanično utvrđen.[11]

 
Novinarka Vildana Selimbegović je prva objavljivala odlomke iz tajnih sudskih protokola s procesa iz 1994. godine, u kojima optuženi detaljno opisuju brutalna ubistva na Kazanima

Ratno izdanje časopisa Dani među prvima je pisalo o zločinima Mušana Topalovića, odnosno zločinima nad Srbima u Sarajevu. U izdanju od 29. januara 1993. godine, Dani imaju članak na tri stranice o stradanju i položaju Srba u Sarajevu. Tom prilikom, časopis prenosi da su zvanično utvrđena 22 slučaja u kojima je ubijeno 39 osoba. U maju 1993. godine, isti časopis je objavio intervju sa Mušanom Topalovićem Cacom. Novinar Senad Pećanin je u nadnaslovu pored imena sagovornika napisao "strah i trepet".[12]

Predsedništvo Republike Bosne i Hercegovine, Ministarstvo unutrašnjih poslova Republike Bosne i Hercegovine i Armija Republike Bosne i Hercegovine organizovali su 26. oktobra 1993. godine Operaciju Trebević 2, u cilju suzbijanja kriminala u sopstvenim redovima i vraćanje odmetnutih vojnih grupa u sistem. Akcija je bila usmerena protiv komandanta 10. brdske brigade Armije RBiH Mušana Topalovića Cace. Prilikom hapšenja, Mušan Topalović Caco je sa svojim ljudima ubio devet pripadnika MUP-a RBiH. Šest od devetorice sahranjeno je u Velikom parku u Sarajevu.

Cacini saučesnici su optuženi, ali su nakon suđenja u Vojnom sudu u Sarajevu izrečene minimalne kazne. Četiri osobe osuđene su na po šest godina zatvora (Esad Tucaković, Zijo Kubat, Refik Čolak, Mevludin Selak), dok je osmoro osuđeno na po deset meseci (Senad Hasić, Sabahudin Žiga, Samir Seferović, Omer Tendžo, Esad Raonić, Samir Ljubović, Senad Haračić, Armin Hodžić). Kantonalni sud u Sarajevu osudio je Asifa Alibašića na četiri godine i tri mjeseca zatvora. Suad Omanović je prvo osuđen na tri godine, zatim na godinu dana, a u drugostepenom postupku na deset godina zatvora. Sead Kadić je 2006. godine oslobođen optužbi zbog nedostatka dokaza.[13] Svi su osuđeni za ubistva ili pomaganje u ubistvima, ali ne i za ratne zločine.

Glavni osumnjičeni Mušan Topalović Caco je ubijen prilikom hapšenja 1993. godine. Sahranjen je 2. decembra 1996. godine u okviru spektakularne dženaze (koju su organizovale Zelene beretke i kojoj je prisustvovao Bakir Izetbegović) na Šehidskom mezarju Kovači. Time mu je ukazana čast kao herojskom borcu opkoljenog Sarajeva, čime je s njega istodobno uklonjena stigma zločinca. Cacin prethodni grob je bio tajna. Njegovoj sahrani prisustvovalo je oko 10.000 ljudi.[11] Jedini koji je protestovao protiv ove dženaze bio je Jovan Divjak, koji je u pismu Aliji Izetbegoviću upitao "kako je mogao da organizuje pokop ovog kriminalnca?". Izetbegović je odgovorio da je morao "zbog sve većeg političkog pritiska", ne precizirajući o čemu se radi. Ipak, sve je ostalo u internom pismu. Alija Izetbegović se nije ogradio od tog događaja. Samo prisustvo Bakira Izetbegovića na događaju shvaćeno je kao znak predsedničkog blagoslova dženaze.[14]

Nakon toga, časopis Dani objavljuje zapisnike sa suđenja za zločine. Na taj način je pokrenuta rasprava: da li je Ceco heroj ili zločinac? Autori tekstova u Danima, Senad Pećanin i Vildana Selimbegović, dobijali su stalne pretnje zbog ovih tekstova. Ispred redakcije je eksplodirala bomba.[15]

Do 2020. godine na zidu osnovne škole Edhem Mulabdić u sarajevskom naselju Bistrik, Mušanu Topaloviću Caci je bila podignuta spomen-ploča, koja je na UDIK-ovo insistiranje uklonjena.[16][17]

Simbol pravnih procesa u vezi sa Kazanima postao je proces protiv pripadnika 10. brdske brigade Armije RBiH Samira Bejtića. U optužnici protiv Bejtića, on se tereti da je u decembru 1992. na Kazanima iz pištolja ubio nezakonito mobilisanog srpskog civila Zorana Vučurevića, čije tijelo je posuo razrijeđivačem i zapalio ga.[5] Tereti se i za ubistvo još dvojice Srba, Duška Jovanovića i Ergina Nikolića.[5] Prema optužnici, Samir Bejtić je učestvovao u premlaćivanju Jovanovića i Nikolića koji su tom prilikom ubijeni i bačeni u jamu.[5] Bejtić se tereti da je prethodno bacanju u jamu, odsjekao glavu Ergina Nikolića.[5] Proces je započeo 2002. godine, a zločini nisu kvalifikovani kao ubistva, već kao ratni zločini. Za ratni zločin na Kazanima osuđen je 2004. godine na 14 i po godina zatvora. Tu presudu je revizijski sud ukinuo. U obnovljenom sudskom postupku Bejtić je 2008. godine oslobođen optužbe, na šta je Kantonalno tužilaštvo ponovo uložilo žalbu. Suđenje Bejtiću još traje.

Žrtve uredi

Za vreme rata, u Republici Srpskoj su kružili brojevi od 10.000 do 20.000 ubijenih Srba. U opkoljenom Sarajevu, Tužilaštvo je u januaru 1993. godine časopisu Dani iznijelo podatak da je u prvih osam mjeseci rata prijavljeno 39 ubistava srpskih civila; za period između 5. aprila 1992. i 31. decembra 1994. godine, Centar službi bezbednosti Sarajevo govorio je o 291 registrovanoj ubijenom licu u opkoljenom Sarajevu, od čega se u najmanje 110 slučajeva radilo o Srbima. Predstavnici Srpskog građanskog vijeća (SGV) u sarajevskim medijima su govorili o "oko dvije hiljade, možda i tri hiljade Srba" koji su tokom rata navodno ubijeni u opkoljenom Sarajevu; službene institucije u Sarajevu energično su osporavale te izjave, odbacujući ih kao neozbiljne.[18]

Broj ubijenih na Kazanima nikada nije utvrđen i predmet je čestih rasprava. U javnosti postoji mišljenje da Kazani nikada nisu do kraja pretraženi, jer su ubijene žrtve bacane u jamu, posipane vapnom, te da postoji nekoliko slojeva koji nikada nisu do kraja iskopani. Nije poznato ni koliko je tela na tom mjestu i spaljeno. Godine 1993. žrtve Mušana Topalovića Cace su ekshumirane na lokalitetima Kazani, Gaj i Grm Maline. Svi lokaliteti se nalaze na području opštine Stari Grad. Nakon što su ekshumirane, žrtve su ukopane u pojedinačne grobnice s obilježenim nadgrobnim N.N. oznakama na Pomoćnom stadionu Koševo u Sarajevu. Na Pomoćnom stadionu Koševo u novembru 1998. godine reekshumirani su posmrtni ostaci u 28 vreća i forenzičkom analizom je utvrđeno da je riječ o najmanje 23 žrtve, s tim da su se u jednoj vreći nalazile i životinjske kosti.

Do 2022. je identifikovano ukupno 15 žrtava. Reč je o pet žrtava ženskog i deset žrtava muškog spola, starosti od 27 do 66 godina. Reč je o dve žrtve ukrajinske, dve žrtve hrvatske, jedna žrtva bošnjačke i deset žrtava srpske nacionalnosti. Spisak žrtava koje su ekshumirane u novembru 1998. godine na lokalitetu Pomoćni stadion Koševo, a prethodno pronađenih na Kazanima 1993.: Nevenka Bošković, Marko Bošković, Stojan Žuža, Novka Lemez, Dragomir Ćeranić, Ana Lavriv, Vasilj Lavriv, Predrag Šalipur, Duško Jovanović, Mileva Drašković, Ago Šteta, Marina Komljenac. Na Kazanima je pronađeno i ukopano u toku rata i nekoliko lica koja nisu u evidenciji nestalih osoba, a to su: Ranko Frankić, Branislav Radosavljević i Branislav Blagojević. Još uvek se kao nestale vode tri žrtve srpske nacionalnosti. Po presudi Kantonalnog suda u Sarajevu, a na temelju svedočenja i priznanja osuđenih, utvrđeno je da su nestali na Kazanima: Ergin Nikolić, Zoran Vučurović i Radoslav Komljenac.

Na spomenuta dva lokaliteta Gaj i Grm maline pronađeno je ukupno sedam žrtava, od toga pet na lokalitetu Gaj i dvije žrtve na lokalitetu Grm maline. S Pomoćnog stadiona Koševo identifikovani su majka i sin Ljeposava i Duško Pešić, potom Kosta Vrančić i Stevo Drakulić pronađeni na lokalitetu Gaj i Slobodan Minić, pronađen na lokalitetu Grm maline. Takođe, 2012. u Institut za nestale osobe BiH je stigao DNK nalaz na Zoran ili Miodrag Vučurović. Reč je o dva brata koja su nestala na području Sarajeva, a krv za DNK analizu dao je otac pa se ne može sa sigurnošću utvrditi o kojem bratu je reč, te do danas nije ni identifikovan. Još uvek postoji određen broj ekshumiranih, a neidentificiranih žrtava. Tako postoji sedam izolovanih DNK profila, ali nema podudaranja s uzorcima krvi.[19]

Inicijative uredi

 
Koordinator UDIK-a Edvin Kanka Ćudić na UDIK-ovoj komemoraciji ispred Katedrale 25. oktobra 2014.

Za razliku od drugih mesta koja su dobila prihvatljivu medijsku pažnju, zločini na Kazanima su bili gotovo prešućivani, a dvadeset godina kasnije ostali su nepoznati bosanskohercegovačkoj javnosti.

Alija Izetbegović je 2001. godine u jednom intervjuu izjavio: Caco je bio „heroj i zločinac“. Ova izjava je postala poznata i na osnovu nje se razvio jedan od standardnih diskursa o Mušanu Topaloviću Caci, ali je istovremeno bila i još uvek je žestoko kritikovana od strane liberalnih medija u Sarajevu.[18]

Svetozar Pudarić je u svom mandatu od 2011. do 2015. godine, kao potpredsjednik Federacije BiH, redovno odlazio na Kazane. Alija Behmen, tadašnji gradonačelnik Sarajeva, prihvatio je ideju o spomen-obeležju 2012. godine, te je osnovana komisija za raspisivanje pozivnog konkursa za idejno rešenje. Novac je za ovu namenu izdvojio i Pudarić. Pudarićev naslednik na funkciji Milan Dunović nastavio je započeti posao. Bakir Izetbegović je 2016. godine – kao član Predsedništva BIH – odao počast žrtvama Kazana.[20][21] Na ovaj događaj, koordinator UDIK-a Edvin Kanka Ćudić je odgovorio, da "Bakir Izetbegpović ne bi posjetio Kazane da nije bilo nas", pri tome alidirajući na značaj prethodnih aktivnosti UDIK-a u svrhu komemorisanja žrtava ubijenih na Kazanima.[22]

UDIK je prva nevladina organizacija koja je 2014. i 2015. godine javno organizovala protest protiv zaborava ovog zločina u Sarajevu. Od tada je ova organizacija tražila podizanje spomen-obeležja, a od 2017. godine i podizanje spomenik žrtvama ovih ratnih zločina u centru Sarajeva.[23] Ista organizacija bavila se i istraživanjem ovog ratnog zločina. UDIK je 2016. i 2020. godine objavio dokumente Kantonalnog suda u Sarajevu o zločinima na Kazanima. Edvin Kanka Ćudić je na predstavljanju knjige 2016. godine rekao, da u Sarajevu još uvek nema političke volje da se izgradi spomenik žrtvama ovog ratnog zločina.[7] Ovaj aktivista za zaštitu ljudskih prava je u par navrata u povodu godišnjice Kazana objavljivao tekstove u beogradskom listu Danas i sarajevskom Oslobođenju, kao dio UDIK-ove kampanje zagovaranja spomenika žrtvama ovog ratnog zločina.[24][25][26] Također, i Vildana Selimbegović je svake godine po nekoliko puta svojim tekstovima u Oslobođenje podsećala javnost na potrebu izgradnje spomenika žrtvama.

Godine 2020, UDIK je okupio organizacije: Mrežu za izgradnju mira, Forum mirovne službe BiH i Centar za nenasilnu akciju Sarajevo. Zajedno su, 5. oktobra, pozvali Grad Sarajevo da se u centru grada podigne spomenik žrtvama ubijenim na Kazanima. „Ovakav spomenik, kao mjesto sjećanja, simbolično bi pokazao da je Sarajevo, koje je pretrpjelo najdužu opsadu grada i iskustvo najbrutalnijih ubistava civila tokom opsade, spremno da u svojim redovima osudi zločin i započeti proces javnog konstruktivnog suočavanja sa prošlošću, čime bi se jasno pokazalo da u Sarajevu ne postoji 'ali'“, navedeno je u saopštenju tom prilikom. Iste organizacije su te godine organizovale komemoraciju na godišnjicu Kazana, koja je održana ispred Večne vatre u Sarajevu. Komemoraciji su se odazvali i građani Sarajeva, među kojima su najpoznatiji Vildana Selimbegović i Husnija Kamberović.[27][28]

Spomenik uredi

Gradsko savet Grada Sarajeva je u decembru 2020. godine spomen obeležje žrtvama Kazana uvrstilo u plan spomenika koji će biti finansirani i izgrađeni 2021. godine. Edvin Kanka Ćudić je pozdravio tu odluku. No, izrazio je sumnju da će spomenik biti podignut sledeće godine.[29]

Smenom gradske vlasti i dolaskom Benjamine Karić na funkciju gradonačelnice Sarajeva, bez konsultacija sa predstavnicima žrtava i civilnog društva, Grad Sarajevo je u maju 2021. godine raspisao konkurs za izradu idejnog rešenja spomenika stradalim žrtvama na Kazanima. Zbog toga je Slobodanka Macanović, kao predstavnica žrtava i ćerka bračnog para koji je ubijen na Kazanima, uputila otvoreno pismo Benjamiini Karić, tražeći od nje da se pored spomenika na Kazanima i u centru Sarajeva podigne spomenik ubijenim žrtvama. Ovo pismo je podržalo 11 javnih ličnosti (među kojima su bili Edvin Kanka Ćudić, Vildana Selimbegović i Alban Ukaj) i pet nevladinih organizacija (UDIK, CDTP, Mreža za izgradnju mira, Omladinski centar Kvart i Forum mirovne službe BiH). Macanović je tom prilikom predložila gradonačelnici sastanak, što je Benjanima Karić na kraju ignorisala.[30][31]

 
Spomenik na Kazanima je zvanično otkriven 15. novembra 2021.

Konkurs za idejno rešenje spomenika ubijenim na Kazanima je poništen zbog proceduralnih grešaka 29. jula 2021. godine. U septembru iste godine Benjamina Karić je održala sastanak sa predstavnicima nevladinih organizacija. Međutim, na sastanku nije došlo do jedinstvenog stava. Kada je Karić predložila tekst na kome se ne bi pisalo ko je počinio ratne zločine na Kazanima, prisutni su odbili da je podrže. Predlagali su joj neka druga rešenja. No, gradonačelnica Sarajeva je sve predlpoge odbila.[32] Gradsko savet Sarajeva usvojio je Predlog odluke o izgradnji spomenika na Kazanima, na sjednici održanoj 29. septembra. Narednog dana UDIK je objavio saopštenje u kojem se protivi ovom Predlogu. Ova nevladina organizacija je 4. oktobra u javnu raspravu podnela amandman kojim je od Gradskog saveta tražila da izvrši nekoliko izmena u Predlogu odluke. Primjedbe su se odnosile na godinu stradanja žrtava, broj ubijenih i izvršioce pomenutih zločina.[33] I Naša stranka je 8. oktobra podnela amandman. Ona je za razliku od UDIK-a imala manje zahteve. Svojim amandmanom zatražila je samo da se imena počinilaca navedu na spomeniku.[34]

Komisija za spomenike Gradskog saveta usvojila je samo jednu tačku UDIK-a. Onu koja se odnosi na godinu stradanja žrtava. Da na spomeniku bude napisano "Kazani 1992-1993", a ne kako je prvobitno predloženo: "Kazani 1992 – 1994". Sve ostale primedbe UDIK-a i Naše stranke komisija je odbacila. To je izazvalo oštru polemiku u javnosti, pa je Naša stranka, uz konsultacije sa UDIK-om, Edinom Omerčićem, Vildanom Selimbegovićem, Dinom Mustafićem i Žarkom Papićem, predložila novi amandman kojim se naglašava počinilac, te da broj ubijenih na tom lokalitetu nije konačan.[35] S druge strane, Savez udruženja dobitnika najviših ratnih priznanja Zlatni ljinjan i Zlatna policijska značka, Savez udruženja veterana Patriotske lige Bosne i Hercegovine, Udruženje generala Bosne i Hercegovine, te kantonalni odbori SDA i SDP-a podržali su Karićevu odluku da se na spomeniku ne upiše ko je počinilac zločina.[36][37] U žestokoj javnoj polemici u Oslobođenju su počele da izlaze čitulje koje su objavljivali članovi porodica ubijenih u Kazanima, a čija imena neće biti na budućem spomeniku. Udruženje Bosnae – Zelene beretke je tada objavilo čitulju posvećenu Mušanu Topaloviću Caci u Dnevnom avazu.[38]

Amandman Naše stranke je odbijen 29. oktobra, na sednici Saveta, kada je usvojen Predlog odluke o spomen obeležju Kazani.[39][40][41] Na istoj sednici usvojen je novi datum obeležavanja zločina na Kazanima, 9. novembar, umesto prethodnog 26. oktobra, kojim je neformalno obeležavana godišnjica ovih ratnih zločina.[42]

Gradska uprava Sarajeva je 12. novembra tajno podigla spomenik na Kazanima. Dana, 15. novembra spomenik su otkrili Benjamina Karić, Milan Dunović i Kristijan Šmit. Otkrivanju spomenika nije prisustvovao niko od porodica ubijenih. Nisu prisustvovali ni predstavnici organizacija koje su se zalagale za izgradnju ovog spomenika.[43]

Edvin Kanka Ćudić je tom prilikom za Oslobođenje rekao da je "vlast (na Kazanima) sebi podigla spomenik".[44]

Reference uredi

  1. ^ „U Sarajevu odata pošta civilima ubijenim na Kazanima”. Radio Slobodna Evropa. 2020. Pristupljeno 2020-10-27. 
  2. ^ Ljubas, Zdravko (1. 8. 2019). „Fate Unknown: The Long Search for Sarajevo's Missing Serbs”. Balkan Insight. BIRN. 
  3. ^ FBIS Daily Report: East Europe, Issues 74-84. The Service. 1996. „Sljivo also admitted that, as the escort to Topalovic, commander of the brigade, he killed about 200 Serb civilians and raped several dozens of women.” 
  4. ^ International Human Rights Reports, Volume 7. Human Rights Law Centre, Department of Law, University of Nottingham. 2000. „The Record also indicates that the applicant stated that (on unspecified dates) he had killed 200 citizens of Serb origin in the pit "Kazani" (near Boguscevac) and participated in the rapes of 40 Serb women.” 
  5. ^ a b v g d đ e ž „Politički magazin „Pečat“: Kazani (od 9,46 do 17,06 min)”. Radio-televizija Republike Srpske. 06. 10. 2011. Pristupljeno 07. 10. 2011. [mrtva veza]
  6. ^ „Dukić: Postavićemo spomen-obeležje na Kazanima”. Politika. Pristupljeno 16. 11. 2021. 
  7. ^ a b „Edvin Kanka Ćudić poručuje: Za spomenik ubijenim na Kazanima ne postoji politička podrška”. udik.net. 25. 10. 2016. Arhivirano iz originala 31. 08. 2018. g. Pristupljeno 31. 08. 2018. 
  8. ^ „Informacija o objavi tenderske dokumentacije za podizanje spomenika na lokalitetu Kazani | Sarajevo.ba”. www.sarajevo.ba (na jeziku: hrvatski). Pristupljeno 2021-05-08. 
  9. ^ „Sarajevo, otkrivena spomen-ploča Srbima ubijenim na Kazanima”. RTS. Pristupljeno 16. 11. 2021. 
  10. ^ Stanišić, D. (16. 11. 2021). „Spomenik na Kazanima prikriva da su žrtve Srbi”. Politika. Pristupljeno 29. 12. 2021. 
  11. ^ a b „Kazani: zona odgovornosti Cacine brigade”. dw.com. 2015-10-25. Pristupljeno 2018-08-31. 
  12. ^ Semir Mujkičć (2019). „Časno novinarstvo”. Žurnal. Pristupljeno 2020-10-27. 
  13. ^ Edvin Kanka Ćudić (2020). „Laži i obmane”. Danas. Pristupljeno 2020-10-27. 
  14. ^ Nicolas Moll (2019). „Sarajevska najpoznatija javna tajna: Caco, Kazani i zločini nad Srbima, str. 26” (PDF). fes.ba. Pristupljeno 2020-12-22. 
  15. ^ „Sarajevska najpoznatija javna tajna: Caco, Kazani i zločini nad Srbima”. Veterani. 2019. Pristupljeno 2020-10-27. 
  16. ^ „Kazani su najveća mrlja Sarajeva u opsadi: Grad je podigao spomen ploču ratnom zločincu, a žrtvama nikada!”. Depo. 2017. Pristupljeno 2020-10-27. 
  17. ^ „Podići spomenik Srbima na Kazanima”. RTRS. 2019. Pristupljeno 2020-10-27. 
  18. ^ a b „"Sarajevska najpoznatija tajna": suočavanje sa Cacom, Kazanima i zločinima počinjenim nad Srbima” (PDF). Friedrich Ebert Stiftung. 2015-10-26. Pristupljeno 2020-10-28. 
  19. ^ Matea Jerković (2019). „Je li naš zlikovac manji zato što je naš? - Nisu stradali, ubijeni su na Kazanima i zna se ko ih je ubio”. Oslobodjenje. Pristupljeno 2020-10-27. 
  20. ^ „Bakir Izetbegović na Kazanima”. N1. 2020-10-26. Pristupljeno 2020-10-27. 
  21. ^ „'Ja ne mogu šutjeti: Mušan Topalović je bio heroj ovog grada, Haris Silajdžić urnek bošnjačke pameti...'”. Depo portal. 2015-01-02. Pristupljeno 2020-10-27. 
  22. ^ „Edvin Kanka Ćudić za Novi.ba: Bakir Izetbegović ne bi posjetio Kazane, da nije bilo nas!”. Novi. 2016-06-16. Pristupljeno 2022-09-30. 
  23. ^ Edina Kamenica (2020). „Priča koja ne govori samo o zločinu: Moji roditelji nemaju grob, zaklali su ih na Kazanima”. Oslobođenje. Pristupljeno 2020-10-27. 
  24. ^ „Kazani:Mrlja u opsadi Sarajeva”. danas.rs. 2017-08-05. Pristupljeno 2016-05-07. 
  25. ^ „Laži i obmane”. danas.rs. 2017-08-05. Pristupljeno 2016-05-07. 
  26. ^ „Sarajevska počast žrtvama Kazana: Benjamina Karić nije shvatila...”. oslobodjenje.ba. 2017-08-05. Pristupljeno 2016-05-07. 
  27. ^ „UDIK: Podići spomenik za sjećanje na ubijene na Kazanima, tokom rata u BiH”. N1. 2020-10-26. Pristupljeno 2020-10-27. 
  28. ^ „Suočavanje sa zločinom na Kazanima je znak herojstva i ljudskosti”. Mreža za izgradnju mira. 2020-10-26. Pristupljeno 2020-10-27. 
  29. ^ „Izgradnja spomenika na Kazanima u planu Gradskog vijeća Sarajeva za 2021. goidnu”. Detektor. 2020-12-08. Pristupljeno 2020-12-22. 
  30. ^ „Sloobodankino pismo gradonačelnici Sarajeva: Zar nije ljudski?”. Oslobođenje. 2020-12-08. Pristupljeno 2020-12-22. 
  31. ^ „Edvin Kanka Ćudić: Sarajlije više ne poruču zločine na Kazanima”. Oslobođenje. 2020-12-08. Pristupljeno 2020-12-22. 
  32. ^ „Sarajevska počast žrtvama Kazana: Benjamina Karić nije shvatila...”. Oslobođenje. 2020-12-08. Pristupljeno 2020-12-22. 
  33. ^ „Spomenikom se mora pokazati poštovanje”. Oslobođenje. 2020-12-08. Pristupljeno 2020-12-22. 
  34. ^ „Naša stranka traži da spomenik na Kazanima sadrži da su žrtve ubili pripadnici Armije RBiH”. Klix. 2020-12-08. Pristupljeno 2020-12-22. 
  35. ^ „Ovo je konačmni prijedlog Naše stranke za tekst na Kazanima”. Klix. 2020-12-08. Pristupljeno 2020-12-22. 
  36. ^ „Ko SDA: Ne smije se optuživati časna Armije RBiH, zločin na Kazanima su počinili odmetnuti pojedinci”. Klix. 2020-12-08. Pristupljeno 2020-12-22. 
  37. ^ „SDP podržao izvorni tekst na spomeniku na Kazanima: Ne može se zločin pripisati Armije RBiH”. Klix. 2020-12-08. Pristupljeno 2020-12-22. 
  38. ^ „Zelen beretke odale počast Caci dan uoči odluke o podizanju spomenika njegovim žrtvama na Kazanima”. Klix. 2020-12-08. Pristupljeno 2020-12-22. 
  39. ^ „Ovo je konačni prijedlog Naše stranke za tekst spomenika na Kazanima”. Klix. 2020-12-08. Pristupljeno 2020-12-22. 
  40. ^ „FB / Udruženje generala BiH podržalo prijedlog Benjamine Karić za Kazane”. Radio Sarajevo. 2020-12-08. Pristupljeno 2020-12-22. 
  41. ^ „Patriotska liga BiH: Zločon na Kazanima su počinili pojedinci koji su djelovali autonomno, ne ARBiH”. Klix. 2020-12-08. Pristupljeno 2020-12-22. 
  42. ^ „Ovo je konačno rješenje spomenika na Kazanima, određen i datum obilježavanja”. Klix. 2020-12-08. Pristupljeno 2020-12-22. 
  43. ^ „Otkriven spomenik na Kazanima, Šmit položio cvijeće (FOTO)”. N1. 2020-12-08. Pristupljeno 2020-12-22. 
  44. ^ „Funkciju ne čine samo objave na društvenim mrežama, nekada treba imati hrabrosti za donošenje teških odluka: Vlast je podigla spomenik sebi”. Oslobođenje. 2020-12-08. Pristupljeno 2020-12-22. 

Literatura uredi

Spoljašnje veze uredi

 
Zločin na Kazanima na Vikimedijinoj ostavi.
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Злочин_на_Казанима&oldid=26886707”