Korisnik:Katarina Ćirković/pesak

Dača Maraini
Datum rođenja	13. novembra 1936.
Mesto rođenja	Firenca, Italija
Zanimanje	Spisateljica

Dača Paola Maraini (ital. Dacia Paola Maraini; Firenca, 13. novembra 1936) italijanska je spisateljica, pesnikinja i esejistkinja.

Biografija

Prvo je dete toskanskog pisca i etnologa, poreklom iz Kantona Tičino, Foska Marainija i princeze i slikarke Topacije Aliate iz Palerma koja je pripadala staroj sicilijanskoj dinastiji Alijata iz Salaparute. Baka po majci, Oria Marija Amleija tzv. Sonja (1892-1981), bila pesnikinja i ćerka čileanskog diplomate. Baka po ocu bila je spisateljica Kornelija Edit Krose (1877-1944), poljskog i engleskog porekla, rođena u Taji (Mađarska) iz koje se u adolescentskom dobu preselila u Englesku.

Dača je detinjstvo provela u Japanu u koji su se njeni roditelji preselili 1939. U Japanu rodile su se i njene sestre Juki i Antonela. U periodu od 1943. do 1945. porodica Maraini bila mučena glađu je u japanskom koncentarcionom logoru .

Pri povratku u Italiju, porodica Maraini se nastanila na Siciliji, kod Dačinih bake i deke po majci u Vili Valguarneri u Bageriji, a zatim i u Rimu. Potom se Dačin otac Fosko preselio u Firencu. Ovaj period života Dača Maraini opisala je u svom romanu Bagerija:

Dobro mi je bila poznata arogancija i okrutnost mafije koju su činile upravo velike aristokratske porodice na Siciliji koje su koristile da napreduju preko leđa seljaka [...] Nisam htela da znam za njih. Bili su mi strani, nepoznati. Uvek sam ih izbegavala, još od kako sam se kao devetogodišnja devojčica vratila izgladnela i izmučena iz Japana, dok mi je pred očima još uvek bila slika preminule rođake. [...] Bila sam na strani svog oca koji se tako grubo poneo prema onim nadmenim prinčevima odbivši jedan okrug iako mu je pripadao jer je muž starije ćerke vojvode koji nije za sobom ostavio druge naslednike. On je uzeo za ruku moju majku i odveo je u Fijezole da gladuje, daleko od svađa uštogljene porodice u kojoj nikad nije bilo mira. [...] Međutim, evo ih tu, svi zajedno su me prevarili, u momentu dok mi stare kosti pucketaju, odlučila sam, posle godina odlaganja i odbijanja, da govorim o Siciliji. I to ne o Siciliji iz mašte, književnosti, snova, legendi.

(Dača Maraini, Bagerija)

Nakon razvoda roditelja osamnaestogodišnja Dača je došla kod oca koji se u međuvremenu preselio u Rim. Udala se 1959. za Lučija Pocija, milanskog slikara od kog se razvela posle četiri godine. Potom je dug period bila u romantičnoj vezi sa Albertom Moravijom, sa kojim je živela od 1962. do 1978. U Rimu je stekla za prijatelje književnike i pesnike među kojima su Pjer Paolo Pazolini, Elsa Morante, Marija Belonči, kao i samog Moraviju, uključivši se u kružok književnika toga vremena.

Karijera

Šezdesete godine

Postigla je svoj prvi uspeh sa romanom Letovanje (1962). Potom su objavljeni Doba slabosti (1963) i U sećanje (1967).

Sedamdesete godine

Godine 1971. potpisuje otvoreno pismo listu Espreso protiv policijskog komesara Luiđija Kalabrezija. Piše Kradljivica 1972. i Žena u ratu 1975. U Rimu 1973. sa Mariklom Bođo osniva pozorište Madalena koje je bilo isključivo pod upravom žena. Napisala je više od šezdeset pozorišnih tekstova izvođenih u Italiji i inostranstvu, među kojima su najpoznatiji Manifest zatvoru i Razgovor prostitutke sa klijentom.

Osamdesete godine

Napisala je Voz za Helsinki (1984) i Ostrvce (1985). Krajem osamdesetih Rai3 u program pušta emisiju Priče iz Palerma u kojoj je spisateljica prolazila ulicama i pokazivala razne gradske znamenite građevine sicilijanske kulture poput lutkarskog pozoršta Mima Kutikja.

Devedeste godine

Devedeste godine su obeležene romanima od kojih su neki poznati i kod nas i

prevedeni na srpski. To su Vojvotkinja iz Palerma (1990), Bagerija (1993), Glasovi (1994), Slepi putnik na brodu (1996), Slatko za sebe (1997), kao i zbirku priča Mrak (1999).

Dvehiljadite

Početkom dvehiljaditih vodila je međunardoni festival Gioia Vecchio u Đoja dei Marsi u Abrucu. Objavila je Brod za Kobe u kom se priseća iskustva iz detinjstva u logoru u Japanu. Godine 2004. objavljuje roman Golubica, 2007. Igra univerzuma, a 2008. Voz za Budimpeštu.

2010-2019

Od 2016. je počasni građanin Arone na jezeru Mađore, mesto na kom se svake godine organizuje festival pozorišta i književnosti Pozorište na vodi čija je kreativna direktorka.

Godine 2013. objavljuje roman u formi dnevnika Kjara iz Asizija. Pohvala neposlušnosti.

Imenovana je za predsednicu naučnog komiteta u Palermu, 2018. kada je bio italijanska prestonica kulture.

Sadašnja je odgovorna urednica književnog časopisa Nuovi Argomenti izdavačke kuće Mondadori.

2020 i 2021.

U 2020. godini objavila je esej Hrabrost žena u saradnji sa Kjarom Valentini, a iste godine i roman Trio (Rizzoli). Priča o dve prijateljice, jednom muškarcu i kugi u Mesini.

U 2021. napisala jeː Writing like breathing. Šezdeset godina književnosti (Gruppo Albatros il Filo), esej Škola će nas spasti (Solferino), Učtiva revolucija. Osvrt na promenu jedne zemlje (Rizzoli).