Mihovil Mihaljević
Mihovil Mihaljević (1. januar 1770 – 9. mart 1845) je bio Srbin, austrijski feldmaršal.
| Mihovil Mihaljević | |
|---|---|
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 1. januar 1770. |
| Datum smrti | 9. mart 1845. (75 god.) |
| Vojna karijera | |
| Vojska |  Sveto rimsko carstvo |
| Čin | general |
| Učešće u ratovima | Austrijsko-turski rat (1788–1791) Francuski revolucionarni ratovi Napoleonovi ratovi |
Biografija uredi
Rođen je 1770. godine. Potiče iz porodice koja je dala četiri austrijska generala, od kojih su dvojica 1793. godine na bojnom polju stradala.
Mihovil je vojnički obrazovanje stekao u Bečko-Najštadskoj vojnoj akademiji. A 1787. godine kao zastavni kadet je raspoložen u puku Sv. Đorđa. Za samo četiri meseca napredovao je zbog sposobnosti i hrabrosti u čin oberlajtanta, u "Srpskom frajkoru" (slobodnom koru). U tom činu borio se protiv Turaka, tokom austrijsko-turskog rata 1788-1789. godine. U sastavu 6. varaždinske krajiške regimente je učestvovao u bici protiv Turaka kod Bosanske Dubice 1788. godine i u opsadi Beograda sledeće godine. Čim je rat okončan, čekala su ga nova iskušenja, nakon što je poslat u Holandiju. Tu je godinama sa svojim Srbima delio ratnu sudbinu između 1793-1815. godine.
Od 1795. godine premešten je u Rajnsku armiju, gde se istakao pri jurišu i probijanju Majncereske linije. Za taj podvig dobio je unapređenje u čin kapetan-lajtanta.[1] Godine 1796. on je kapetan kod Đulajskog kora, a zatim sledi nekoliko premeštanja. On je 1795. godine poslan sa Hrvatima na brod u Đenovi, koji je čuvao more od Engleza. Stigao je on 1799. godine u štab ruskog vojvode Suvorova. Dospeo je i u francusko ratno ropstvo, tokom 1,5 godine držan je u zatvoru u Lionu i Marselju. Komandovao je bataljonom na italijanskom frontu u Francuskim revolucionarnim ratovima. U Napoleonovim ratovima kao major učestvuje u bici kod Kaldijera 1805. godine i sa Đurđevačkim bataljonom protivnapadom na reku Adiđi. Kada je razmenjen, vratio se u svoj puk i tu napreduje na hijerarhijskoj lestvici. On je 1805. godine major, a 1808. godine u činu oberstajtanta (podpukovnika). Usporio je na Dravi nastupanje francuskih snaga pod generalom Marmonom, koje su 1809. godine iz Dalmacije žurile ka Beču. Spasio je tom prilikom 90 miliona f. vojne pomoći od Španije i Engleske. Zatim je zajedno sa Jelačićevim i Šatlerovim korom osiguravao transport 15.000 ratnih zarobljenika francuskih vojnika. kroz Slavoniju.[1]
Postavljen je 1811. godine u čine oberstera (pukovnika) (od 1809) za komandanta Vlaško-ilirskog graničarskog puka. U Banatu se dobro nosio sa prvo sa kugom (iz Vlaške) i razbojništvima koje je do 1813. godine obuzdao. Mihaljević je u mirnim godinama osnivao škole i uređivao saobraćajnice, puteve i mostove. Dobio je on 25. avgusta 1814. godine čin general-majora, i postavljen je 1815. godine za brigadira. Oformio je brigadu sastavljenu od tri puka i odveo u Francusku. Po okončanju rata sa Francuzima, vraćen je u Banat. On je brigadir u Pančevu, mesto koje je unapredio u svakom pogledu da bude grad. Unapređenje dobija 5. oktobra 1829. godine, kada postaje feldmaršal-lajtant, i kao divizioner bude premešten u Lemberg. Pozvan je 1831. godine u Beč za vojnog savetnika i za nagradu za uspešan rad dobija 18. decembra 1832. godine, kao "pritjažatelj" 57. pešački puk. U njegovoj pešačkoj regimenti, podređeni oficir i prijatelj mu je bio Stevan Šupljikac, potonji vojvoda Srpske Vojvodine. Morao je 1835. godine kao divizioner da bude u Budimu, a 17. septembra 1836. godine dobija komander-krst carskog i kraljevskog Leopold ordena. Sledeće 1838. godine premešten je kao divizioner u Temišvar.[1]
Titulu ugarskog barona dobio je od cara austrijskog, jula 1838. godine. Bio je po činu general feldcaigmajster, carskog austrijskog Leopold ordena komander (nosilac), kada je 2. avgusta 1842. godine penzionisan. Proveo je u vojnoj službi 55 godina života.[1]
Umro je Mihaljević 25. februara 1845. godine, u 75 godini života. Sahranom je rukovodio feldmaršal lajtant Jovan baron ot Živković, a sahranjen je pored znamenitog Srbina i svog počivšeg prijatelja, generala Papile.
Reference uredi
Literatura uredi
- Vojna enciklopedija, tom 5 (453)