Nikolaiti
Nikolaiti(grč. Νικολαιτης) - su bili ranohrišćanska jeretička sekta, nastala tokom formiranja prvih hrišćanskih zajednica u 1. veku u Aziji.
U Novom zavetu, u knjizi Otkrivenja, sveti apostol Jovan pozivajući se na crkve (Otkrivenje 1: 1) smeštene u Aziji (na teritoriji moderne Turske), osporava pergamonsku crkvu, ukazujući na nauke nikolaita, kojih se neki od njegovih članova pridržavaju. Otkrovenje ’i među onima koji su sebe nazivali verujućima nalazilo se mnogo razvratnika - nikolaita koji su zao korov potajno zasejali među žito’ (2:15)
Drugo direktno pominjanje nikolaita nalazi se u istom poglavlju, upućenom Efeškoj crkvi. ’Ali ovo imaš što mrziš dela nikolaita, koja i ja mrzim.’ (Otkrovenje 2: 6) Prema nekim predanjima, ovu učenje dolazi od Nikole Antiohijskog, koji je od dvanaest apostola bio izabran za služenje u Jerusalimskoj crkvi odgovornoj za distribuciju hrane (Dela 6: 3-6). „Obraćen je od pagana“, odnosno nije bio Jevrejin. Irinej Lionski ukazuje na njega kao na pretka nikolitskog učenja, što podrazumeva njegov pad i udaljavanje od Boga [1].
Ostali nikolaiti uredi
Pod tim imenom je poznata i mala sekta u Češkoj, koju je osnovao seljak u mestu Vlasenik, po imenu nikolaiti, oko 1417. godine. Ona je učila da je crkva izgubila prvobitni smisao, i pored Biblije, priznala je samo još jedno božansko otkrivenje koje su direktno dobili pojedinci iz svoje sredine. Pokret je postojao i tokom 17. veka. 1676. godine objavili su svoju Ispovest vere.
Nikolaiti iz Holandije i Engleske uredi
Car Henrik IV Pjast bio je član nikolaitske sekte. Iako se kult smatrao tajnim, mnogi su znali za službu "crnih misa", ali to nije izazvalo reakcije kod zapadnih Evropljana. Upravo je s carem Henrikom IV kijevski princ Vsevolod sklopio savez, dopunjujući ga dinastičkim brakom sa svojom kćerkom Eufraksijom Vsevolodovnom. [2]