Novomihajlovska palata

Novomihajlovska palataa (rus. Novo-Mihajlovskij dvorec, Novo-Mihailovski Dvorets) je treća palata u Sankt Peterburgu koju je dizajnirao Andrej Stakenšnajder za decu Nikolaja I. Sagrađena je između 1857. i 1862. godine na Dvorskom nasipu, između zgrada Ermitaža (na zapadu) i Mermerne palate (na istoku).

Palatu je naručio veliki knez Rusije Mihail Nikolajevič povodom njegovog venčanja sa Sesilijom od Badena.^[1] Dizajn palate čini mešavina uticaja renesanse, baroka i stila Luja XVI.^[2] Enteijer je urađen u rokokou.

Stambeno krilo palate nema tako raskošnu dekoraciju i prepoznatljiv je po zakrivljenoj fasadi urađenoj prema italijanskim uticajima iz 1740-ih. Krilo vodi poreklo iz barokne palate kancelara Čerkaskog čiji je dizajn pripisan Petru Jeropkinu.^[2]

Posle ruske revolucije u palati je bio ogranak Komunističke akademije. Zatim je 1949. u palati sedište imao Institut za orijentalne studije (IOS), kasnije lenjingradski ogranak IOS-a, a trenutno u palati sedišta ima Institut za orijentalne rukopise.^[3]

Zgrada je dobro očuvana zahvaljujući velikoj restauraciji iz perioda 2005-2009. Nekadašnje štale su nedavno rekonstruisane sredstvima koje je obezbedio Kabus ibn Said al Said kako bi se tu smestilo oko 1.000.000 orijentalnih knjiga i rukopisa iz zbirke instituta.^[4]

Izgradnja

Venčanje velikog kneza Mihaila Nikolajeviča održano je 18. avgusta 1857. Za novoformiranu porodicu trebalo je da se izgradi velikokneževska rezidencija. Odlučeno je da se palata za bračni par izgradi u centru prestonice - na Dvorskom nasipu, otprilike preko puta Petropavlovske tvrđave. Rezidenciju je projektovao dvorski arhitekta Nikolaja I Andrej Štakenšnajder. Njegova dela su uključivala mnoge rezidencije^[5] kao što u Sankt Peterburgu i u Peterhofu.

Tokom izgradnje, nekoliko ranijih objekata je srušeno, što je tada bila uobičajena praksa u Sankt Peterburgu. Ideja arhitekte je bila da se obližnje zgrade spoje u jednu zgradu, i da se realizuje zajednička fasada.

Palata je građena u periodu od 5 godina, od 1857. do 1862. godine. Tehnologije koje su korišćene u izgradnji bile su jedinstvene u Rusiji i omogućavale su veću otpornost od vatre.^[6] Rezidencija, takođe jedna od prvih u gradu, imala je sistem vodovoda.^[7] Druga tehnička novina bila je grejanje, koje je vršeno uvođenjem zagrejanog vazduha u prostorije palate. Cena izgradnje iznosila je 993.525 rubalja.

Godine 1889. godine u palatu je uvedena struja.^[6]

Dizajn fasade

Upotreba različitih arhitektonskih stilova karakteristična je za rad arhitekte Stakenšnajdera u završnoj obradi i dekoraciji fasada. Arhitekta koristi motive rokokoa, baroka, renesanse i " stila Luja XIV ".^[8] Pored Andreja Štakenšnajdera, na fasadi palate radio je i vajar Danijel Jensen^[9] koji je za fasade napravio figure u terakoti. Kompoziciono, zgrada više liči na konak nego na rezidenciju velikog kneza.

Glavna fasada palate okrenuta ka dvorskom nasipu je bogato ukrašena.

Na trećem spratu sva 3 rizalita su ukrašena karijatidama koje stoje u različitim pozama i nose trouglaste zabate, poluobličaste lučne zabate ili vence. Na trećem spratu u centralnom rizalitu između karijatida nalazi se mermerni grb velikog kneza. Sa strane, između karijatida je monogram Mihaila Nikolajeviča, koji nose žene sa lovorovim vencima.^[10] Prozori na trećem spratu su pravougaoni, ukrašeni platnom. Zidovi trećeg sprata su ukrašeni pilastrima sa kapitelima te malim panelima.

Unutrašnjost rezidencije bila je u skladu sa njenim spoljašnjim izgledom. Unutrašnjost zgrade, projektovana u klasičnom stilu, sadržala je elemente rokokoa i gotike. Slike u holu i sobama realizovali su umetnici M. A. Ziči i N. I. Tihobrazov.^[11]

Crkva Arhangela Mihaila

Crkva Arhangela Mihaila nalazila se na trećem spratu Dvora i bila je kućna crkva porodice velikog kneza. Spolja je bila krunisana jednom pozlaćenom kupolom, koja je bila najviša tačka palate. Dana 9. decembra 1861. godine, crkva je osveštana u ime Arhangela Mihaila, zaštitnika velikog kneza. Slike na zidovima i svodu rađene su u ruskom stilu, „sa zlatnim arabeskama na plavoj pozadini“. A. E Bejdeman je oslikao ikonostas i ukrasio plafon.

Godine 1917. godine, tokom Oktobarske revolucije, palata je nacionalizovana, a crkva zatvorena. Ni ikonostas ni murali nisu sačuvani do danas. Pozlaćena kupola je srušena.^[12]