Портал:Crna Gora/Izabrani članak 11
Smrtna kazna u Crnoj Gori je prvi put propisana zakonom 1798. godine za vrijeme vladavine vladike Petra I Petrović Njegoša. On je propisao smrtnu kaznu za ubistvo i izdaju i predvidio tri načina izvršenja: vješanje, strijeljanje i kamenovanje. U strijeljanju su učestvovali predstavnici svih plemena (ponekad i po više stotina ljudi), da bi se spriječila krvna osveta plemena iz koga je bio zločinac. U praksi, smrtna kazna je primjenjivana i za krađu; postoji podatak da je 1831. godine jedan lopov obješen, a jedan ubica strijeljan, kao i da je u periodu 1839–1840. pogubljeno oko 20 zločinaca.
Kada je Crna Gora postala sekularna Knjaževina, 1855. je donesen novi krivični zakon, poznat kao Zakonik knjaza Danila, kojim se propisivala smrtna kazna za 18 krivičnih djela, uključujući ubistvo, izdaju, uvredu knjaza, razne oblike krađe i odbijanje plaćanja poreza. Osnovni način izvršenja bilo je strijeljanje, ali samo za muškarce, dok se nad ženama smrtna kazna izvršavala kamenovanjem, utapanjem ili vješanjem. Prvi moderni krivični zakonik donesen je 1906. godine i predviđao je smrtnu kaznu za više od 20 krivičnih djela; izvršavana je strijeljanjem, a streljački vod je bio sastavljen od deset vojnika.
Nakon što je formirana Jugoslavija, 1929. godine je donesen zakon za sve teritorije, kojim je propisano vješanje kao jedini način pogubljenja, osim za smrtne presude vojnih sudova, koje su izvršavane strijeljanjem.
Poslednja smrtna kazna izvršena je 29. januara 1981. u Kotoru nad Dragišom Ristićem, osuđenim za silovanje i ubistvo maloljetne djevojčice, a poslednje dvije smrtne presude su izrečene 11. oktobra 2001. godine. Crna Gora se obavezala međunarodnim konvencijama koje zabranjuju smrtnu kaznu, a zabrana je uključena i u Ustav iz 2007. godine.