Psihijatrijska procena
Psihijatrijska procena je postupak kojim stručno lice, uglavnom psihijatar, koristeći različite testove, metodu posmatranja i intervju, prikuplja informacije o klijentovim simptomima. Cilj procene je odrediti tačnu dijagnozu služeći se Dijagnostičkim i statističkim priručnikom za mentalne poremećaje (DSM-5) ili Međunarodnom klasifikacijom bolesti (MKB-10). Procena se ne vrši jednokratno, već kontinuirano tokom psihijatrijskog procesa, kako bi se pratili stanje i napredak klijenta ili predviđali zahtevi lečenja. [1]
Elementi procene uredi
Opšti podaci o pacijentu uredi
Na početku procene stručno lice prikuplja opšte podatke o pacijentu u šta spadaju uzrast, pol, bračni status, zanimanje i razlog dolaska (na lični zahtev/zahtev lekara/zahtev porodice i slično).[2]
Sadašnja bolest uredi
Ovaj deo procene započinje detaljnim opisom klijentovih simptoma. Treba ispitati da li se klijent suočava sa promenama u raspoloženju, apetitu, spavanju, seksualnoj funkciji, koncentraciji i pamćenju, kao i da li postoji prisustvo halucinacija, suicidnih misli ili planova. Treba precizirati kada su se prvi simptomi pojavili, kakav je bio njihov počtak (postepen/iznenadan) i da li su se javili u kontekstu nekih značajnih životnih okolnosti. Neophodno je ispitati i prisustvo somatskih poremećaja, kao i moguću upotrebu droga i alkohola. Ukoliko je pacijent prethodno bio izložen medicinskim tretmanima, treba ih navesti. [3]
Prethodna istorija bolesti uredi
Ovaj deo procene obuhvata dva segmenta - istoriju psihijatrijskih poremećaja i ličnu anamnezu.
Istorija psihijatrijskih poremećaja podrazumeva opis prethodnog toka bolesti, uz hronološki prikaz pojava karakterističnih simptoma. Ukoliko su prethodne tegobe bile pod nadzorom stručnog lica, treba zabeležiti ranije postavljene dijagnoze i tretmane. Takođe, potrebno je ispitati istoriju psihijatrijske hospitalizacije, pokušaja samoubistva i agresivnog ponašanja. Poželjno je da postoji potvrda pacijentove istorije bolesti od strane porodice ili prijatelja. [2][3]
Lična anamneza treba da pruži informacije o životu i ličnosti klijenta, odnosno o mestu rođenja, sredini u kojoj je odrastao i karakterističnim događajima iz detinjstva. Svaki problem koji se javljao tokom odrastanja, poput fobija, trauma, delikventnog ponašanja, treba zabeležiti. Važan je opis pacijentovog odnosa prema socijalnoj sredini, pre svega porodici i prijateljima, kao i opis društevnog i seksualnog ponašanja. Akademska postignuća, hobiji, radna istorija i boravak u vojnoj službi, takođe treba da budu diskutovani u ovom delu.[2]
Porodična anmneza uredi
Pored ličnih tegoba pacijenta, potrebno je ispitati i da li je neko od njegovih članova porodice ili rođaka patio od psihičkih poremećaja, zavisnosti ili pokušao suicid. Može se desiti da je neko iz porodice pacijenta imao nedijagnostikovani poremećaj, te je važno da psihijatar pruži opise poremećaja, ne bi li na taj način došao da relevantnih informacija u okviru porodične istorije bolesti. [2]
Socijalna anamneza uredi
U ovom delu anamneze diskutuje se o pacijentovoj aktuelnoj socijalnoj situaciji pod kojom se podrazumeva bračni status, zanimanje i finansijska sitacija. Važno je opisati uslove u kojima klijent stanuje, članove zajednice s kojom živi, kakav je njegov društveni život i da li je korisnik nekih od vidova socijalne podrške. [2]
Opšta medicinska istorija bolesti uredi
Iako je psihijatrijska procena usmerena na identifikovanje problema psihičke prirode, veoma je važno uzeti u obzir i opšte zdravstveno stanje pacijenta. Ukoliko postoji aktuelna somatska bolest, važno je prikupiti informacije o lekovima koje pacijent koristi, kao i o istoriji hirurških intervencija, a posebnu pažnju treba obratiti na eventualne povrede glave, prisustvo glavobolja, konvulzija i ostalih problema centralnog nervnog sistema. U nekim slučajevima može biti teže razlučiti da li su ispoljeni simptomi psihološke ili neurološke prirode, zbog čega je poželjno svakom problemu pristupiti multidisciplinarno. Sprovođenje dodatnog neurološkog pregleda može uključivati metode snimanja moždane aktivnosti poput elektroencefalografije, magnetne rezonance i funkcionalne magnetne rezonance ne bi li se na taj način upotpunila klinička slika.
Ispitivanje mentalnog statusa uredi
Ispitivanje mentalnog statusa u psihijatriji ekvivalentno je lekarskom pregledu telesnih funkcija. Ispitivanje podrazumeva jasno definisan način posmatranja i procenjivanja više različitih aspekata psihološkog funkcionisanja pacijenta u datom vremenskom trenutku. [4] Informacije prikupljene na ovaj način kombinuju se sa ostalim rezultatima kliničkih ispitivanja i tako čine obuhvatnu procenu stanja pacijenta na osnovu koje je moguće donositi zaključke o dijagnozi i tretmanu. [5]
Spoljašnji izgled, stav i motorna aktivnost uredi
Značajne informacije o pacijentu pružaju i karakteristike njegovog spoljašnjeg izgleda, gde posebnu pažnju treba obratiti na higijenu, način oblačenja, neverbalno ponašanje i facijalnu ekspresiju. Takođe, treba proceniti pacijentov stav prema ispitivaču i samom procesu ispitivanja, uočiti stepen saradljivosti i hostilnosti. Važno je i pacijentovo ponašanje, s obzirom da znaci motorne aktivnosti mogu biti indikator emocionalnog stanja ili čak neuroloških problema, ukoliko se uoče abnormalni pokreti tela ili nevoljni gestovi. [5]
Svest i orijentacija uredi
U normalnim okolnostima kod pacijenta treba da postoji adekvatna orijentacija u vremenu, prostoru, prema sebi i drugima. Orijentacija se procenjuje postavljanjem pitanja o datom vremenskom trenutku i mestu zbivanja, kao i o pacijentovim ličnim podacima (gde i s kim živi, koliko ima godina i slično). [2]
Mišljenje i govor uredi
Procenjivač o mišljenju zaključuje na osnovu forme i sadržaja govora. Treba oceniti da li je govor normalne brzine i ritma, da li postoji logičan sled reči i rečenica, da li se održava ciljna predstava i smisao onog o čemu se govori. Od izuzetne važnosti je proceniti sadržaj misli, te da li su prisutne suicidne ili sumanute ideje, opsesije, fobije. [2][4]
Raspoloženje i afekt uredi
O raspoloženju stručnjak može zaključivati i na osnovu onoga što pacijent saopštava, ali i na osnovu posmatranja njegove facijalne ekspresije i držanja. Afekt se odnosi na emocionalno reagovanje koje je podstaknuto nekakvom draži. Pitanja tokom intervjua mogu neretko provocirati različite emocionalne odgovore, koji mogu biti odgovarajući, zaravnjeni ili neadekvatni i to različitog inteziteta. Primer neadekvatnog afekta može biti smejanje na pomen tužnih tema. [2]
Percepcija uredi
Treba ispitati da li pacijent doživljava halucinacije ili iluzije u nekom od čulnih modaliteta (vid, sluh, dodir itd.)
Pamćenje uredi
Treba ispitati senzorno, kratkokorčno i dugoročno pamćenje. Senzorno pamćenje podrazumeva da je pacijent u stanju da registruje informacije date u trenutku, od njega se može tražiti da momentalno ponovi određene reči ili brojeve. Ukoliko se ispituje kratkotrajno zadržavanje informacija, pacijent se upozori da će biti pitan za date informacije nakon 3-5 minuta od saopštavanja. Na kraju, dugoročno pamćenje procenjuje se tako što se od njega traži da ispriča događaje koji su se desili proteklih dana, meseci ili godina. [2]
Rasuđivanje i uvid uredi
Uvid se odnosi na sposobnost razumevanja sopstevnog stanja i svesti o postojanju problema. Uvid je često narušen u slučajevima psihoza, kada osoba ne razlikuje stvarnost od halucinatornih iskustava, i demencija. Rasuđivanje se odnosi na sposobnost donošenja promišljenih odluka ili racionalnog zaključivanja kada se ponude određene informacije. O moći rasuđivanja može se zaključivati indirektno tokom razgovora sa pacijentom, ali se takođe mogu postaviti i pitanja za razmišljanje o tome kako bi pacijent postupio u određenoj situaciji, na primer "Šta biste uradili ako osetite snažan miris dima u svojoj kući?". [6]
Kognitivne sposobnosti uredi
Ostale kognitivne sposobnosti poput računananja, sposobnosti čitanja i pisanja, apstraktnog mišljenja mogu se, ukoliko je potrebno, ispitati primenom struktuisanih testova.
Reference uredi
- ^ Butcher, James Neal (2014). Abnormal psychology. Susan Mineka, Jill M. Hooley (Sixteenth edition izd.). Boston. ISBN 978-0-205-94428-6. OCLC 835951557.
- ^ a b v g d đ e ž z Jašović Gašić, Miroslava; Lečić Toševski, Dušica (2007). Psihijatrija. Beograd: Medicinski fakultet Beograd. str. 44—51. ISBN 978-86-7117-192-2.
- ^ a b American Psychiatric Association (2015-07-08). „The American Psychiatric Association Practice Guidelines for the Psychiatric Evaluation of Adults” (na jeziku: engleski). doi:10.1176/appi.books.9780890426760.
- ^ a b „Mental Status Examination”. University of Nevada, Reno School of Medicine (na jeziku: engleski). Arhivirano iz originala 24. 03. 2021. g. Pristupljeno 2021-04-11.
- ^ a b Trzepacz, Paula T. (1993). The psychiatric mental status examination. Robert W. Baker. New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-802280-0. OCLC 608813904.
- ^ updated:January 12, Dr Lewis Potter·Communication skills·Last; 2021. „Mental State Examination (MSE) - OSCE Guide | Geeky Medics” (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2021-04-11.