Razgovor:Marina Abramović/Arhiva 1

Arhiva 1

Arhiva 2

Prvi podnaslov

Otac Abramovičke nije poginuo u NOB-u, ali jeste proglašen narodnim herojem, poslije rata. Roditelji su joj se razveli, odnosno otac je napusto porodiu, ili tako nekako... Uglavnom informacija da je poginuo u NOB-u nije istinita. —-Slaven Kosanović- {razgovor} 21:22, 23. novembar 2007. (CET)

Jasno da nije, ako se uzme u obzir da je njen datum rođenja 30. novembar 1946, a da je NOB okončan 15. maja 1945. (to bi bila jedna prilično duga trudnoća :R) -- Обрадовић Горан (разговор) 21:28, 23. novembar 2007. (CET)

Podatak sam preuzeo iz poljske Vikipedije gde kaže da je ubijen zajedno sa svojom braćom 1938. godine ali ako to nije tačno ispraviću to odnosno taj deo obrisati --Vcesnak (razgovor) 21:29, 23. novembar 2007. (CET)

Ima dosta informacija o njoj na Netu, tako da Guglanjem nije problem provjeriti, mislim ako još neko sumnja. A što reče Goran, bila bi to prilično duga trudnoća, ili dragi nam Voja onda ne bi sigurno bio otac... :) —-Slaven Kosanović- {razgovor} 21:35, 23. novembar 2007. (CET)

Koliko ja znam ona je crnogorka a ne srpkinja — Prethodni nepotpisani komentar ostavio je korisnik 195.66.167.5 (razgovor • doprinosi) | 10:21, 28. jun 2010.

"Noževe je koristila tako što ih je brzo zabadala između prstiju, a kad god bi pri brzini zasekla prst uzimala bi drugi nož."

Posle ovoga slede opisi i drugih "umetničkih poduhvata". Šta, sad ćemo i to smatrati umetnošću? Ja mogu samo da primetim da su u naše vreme vrata ludnica širom otvorena i da tamo nema nikakvih čuvara. — Prethodni nepotpisani komentar ostavio je korisnik 82.72.194.118 (razgovor • doprinosi) | 11:12, 19. februar 2012.

Pa rituali u domorodačkim plemenima su umjetnost, a ima ih svakakvih, tako da to tu ima svoje porijeklo. Umjetnosti nije samo dekoracija palata i stanova. --Slaven Kosanović {razgovor} 11:22, 19. februar 2012. (CET)

Neka Marina onde ide po domorodačkim plemenima i njima drže te svoje "umetničke" performanse. Možda će je oni razumeti. Za nas civilizovane ljude to jeste, i ostaje, patološka potreba za samopovređivanjem, i to pred svedocima (publikom). Jel to ono što smo postigli posle nekoliko milenijuma kulturnog razvoja? — Prethodni nepotpisani komentar ostavio je korisnik 82.72.194.118 (razgovor • doprinosi) | 11:38, 19. februar 2012.‎

Pa ona je provela godinu dana među njima, u Australiji. Nije svijet samo naša „civilizacija“. Drugo, bol je umjetnička tema od pamtivijeka, tretiran na raznorazne načine. Kada čovjeka prestane zanimati on sam, onda više neće biti čovjek. --Slaven Kosanović {razgovor} 11:54, 19. februar 2012. (CET)

Možda je trebala tamo i da ostane. Šta je godina za tako veliku inspiraciju!? Ja sam naivno mislio da je umetnost postupak estetizacije i da je on svojestven zapadnom kulturnom krugu dok kod domorodačkih plemena umetnost, zapravo, i ne postoji u našem smislu te reči, reč umetnost kod tih plemena nije dovoljno diferencirana od mistike i religije. Dakle, sve je još u jednom svojevrsnom psihološko-socijalnom jedinstvu. Samo kod civilizovanog čovek zapadnog kulturnog kruga diferencijacija je potpuno izvršena pa mi jasno razlikujeno šta je umetnička estetizacija, šta pripada religiji ili religioznoj doktrini a šta je ideologija. Zato ja ne vidim na koji način Marina Abramović, i šta ona to, estetizuje bodeći se noževima!? To ako ima bilo kakvog smisla može imati upravo u tim kulturama koje pominjete - domorodačkim, jer nije nemoguće da je samobodenje jedan smešani postupak vračanja i verovanja u zle duhove kojima se na ovaj način (eventualno) može podići i privoleti ih da nas ostave na miru i ne pate nas više jer smo se, eto, sami već dovoljno napatili sa tim oštrim predmetima. Kad to neko radi u našem kulturnom krugu onda ja to ne mogu drugačije da shvatim osim da su vrata ludnica nebranjena i da nas još svakojaka čuda čekaju! — Prethodni nepotpisani komentar ostavio je korisnik 82.72.194.118 (razgovor • doprinosi) | 12:56, 19. februar 2012.

Granice „umjetnosti“ su podavno upravo srušene. Marsel Dišan, Josef Bojs, filozof i teoretičar estetike Džon Djui (koji je rekao da su svakodnevna iskustva isto što i umjetnost), itd. „Estetizacija“ je, među mnogim današnjim savremenim umjetnicima, a i u umjetničkim krugovima, pežorativan pojam, koji ima slično značenje kao „dekoracija stana“. Propustili ste štošta u vezi promjena koncepta „umjetnost“ u posljednjem vijeku (HH), upravo na tom Zapadu. --Slaven Kosanović {razgovor} 13:37, 19. februar 2012. (CET)

Kad govorim o zapadnom kulturnom krugu onda mislim na onu kulturu koja je začeta u Staroj Grčkoj, pa onda Rim, i do naših dana, a ne na "zapadno" u geopolitičkom smislu. Estetizacija može kod vas u selu imati i pežorativno značenje ali u mom nema ni pejorativno, a naročito ne pežorativno. Krenite od Poetike i Države, pa prema našem vremenu, i nađite na kojim to tradicijama, filozofskim, religioznim ili ideološkim, počiva pejorativno shvatanje umetnosti kao procesa estetizacije činjenica iz spoljnjeg sveta. Nećete ih naći. Ali, velim ponovo, kad se vrata ludnice otvore, svakakva se čuda događaju. I zanima me, baš ovako iskreno, da li bismo postigli vrhunac umetničke ekstaze kad bi se Marina bola noževima na sceni, ali da napravimo i interakvitno pozorište pa da i publika na ulazu dobije po jedan set oštrih noževa pa kad Marina počne sebe da bode da se i publika pridruži i da bode ili sebe, ili komšiju. To bi tek bila umetnost, priznaćete! — Prethodni nepotpisani komentar ostavio je korisnik 82.72.194.118 (razgovor • doprinosi) | 14:34, 19. februar 2012.‎

Pa umjetnost jeste metafora „činjenica“ iz svijeta. Samo u modernoj i savremenoj umjetnosti one se više ne „uljepšavaju“, kako ne bi povrijedile neku osjetljivu dušu. Ovdje su noževi činjenica koja može nanijeti bol, a ujedno i metafora bola. Međutim, estetizacija je pojam koji je imao i neki drugi smisao, naime koriste se u kontekstu „uljepšnjavanja stvarnosti“, naročito od romantizma i to je ono što je smetalo mnogim avangardnim umjetnostima, počev od dadaizma, pa nadalje. Dadaisti, u svoje vrijeme, rekoše da je nemoralno „uljepšavati stvarnost“ za buržoaziju, dok oko njih traje krvavi Prvi svjetski rat; Teodor Adorno, takođe, u sličnom kontekstu reče, da je „stvarati poeziju nakon Aušvica nemoguće“. Inače, onako kako shvataše umjetnost u Staroj Grčkoj, odnosno kao jednu vrstu „moralnog obrazovanja“, mi to odavno tako ne shvatamo. Čak od srednjeg vijeka. Opet, kažem, propustili ste čitavu avangardu HH vijeka. Takođe morate uzeti u obzir da postoji neka umjetnost koja se zove performans i u kojoj je umjetnikovo tijelo medij i sredstvo. Dakle, umjetnikovo tijelo je umjetnički alat, podloga i sredstvo komunikacije ideje. Ne morate prihvatiti da je to umjetnost, ali možete početi da ne negirate da se i ta umjetnost cijeni u svijetu kao i da ima svoju publiku. Svako dobro. --Slaven Kosanović {razgovor} 17:28, 19. februar 2012. (CET)

Da, ako vi stavljate jednakost između estetizacije i ulepšavanja onda može postojati, ne samo pejorativno shvatanje estetike, nego čak i pežorativno! Estetizacija nije ulepšavanje i ako to ne znate onda se ja pitam ko je više propustio od nas dvojice. Takođe svako dobro i nemojte ni da pomislite da sami radite kod kuće ono što ste videli da je uradila umetnica na sceni! Može biti životno opasno! — Prethodni nepotpisani komentar ostavio je korisnik ‎82.72.194.118 (razgovor • doprinosi) | 22:10, 19. februar 2012.

Svakako da je „estetizacija“ kao pojam najviše povezan sa idejom uljepšavanja (idealizovanja) stvarnosti. A u prilog tome govori i dobar dio umjetnosti do dvadesetog vijeka, počev od idealizovanih grčkih skulptura, idealizovanih hrišćanskih figura renesanse, pa do opijajućueg kolorizma impresionizma. Čak i sama riječ estetika u opštim rječnicima mnogih jezika, definiše se kao „skup prinicipa koji se tiču ljepote i njenog vrednovanja“. Međutim, mnogi savremeni umjetnici su odavno odustali od „uljepšane“ stvarnosti. Sama umjetnica, o kojoj je ovdje riječ, u jednom od svojih prvih video-radova „Umjetnost mora biti lijepa & Umjetnik mora biti lijep“, ironijom ustaje protiv takvih shvatanja. A mnogo prije nje, već pomenuh prve avangarde s početka dvadesetog vijeka. Na kraju, ne brinite za moje zdravlje, već pokušajte da budete otvorenijeg uma. Posmatrati svijet s pozicije isključivosti i u crno-bijeloj tehnici, osiromašuje duhovni potencijal čovjeka, što je, po mom mišljenju, mnogo gore nego povrijediti se nožem. :) --Slaven Kosanović {razgovor} 01:15, 20. februar 2012. (CET)