Sesilijan Kartagenski
Sesilijan Kartagenski je bio hrišćanski episkop Kartagine, poznat po tome što je svojim stavovima podstakao donatističku jeres u severnoj Africi u 4. veku.
Tadašnja hrišćanska zajednica u rimskoj provinciji Kartagina je početkom 4. veka bila teško pogođena Dioklecijanovim progonima hrišćana, ali i unutrašnjim razdorom koji su izazvali njeni članovi koji su se, nastojeći očuvati život i porodice, javno odrekli svoje vere. Pokušaj da se nakon završetka progona vrate u zajednicu je izazvao žestoko protivljenje fanatičnih revnitelja koji su smatrali da se samo hrišćani koji su beskompromisno spremni na mučeništvo mogu smatrati pravim hrišćanima Oni su svoje protivnike nazivali posrnulima ("izdajnicima"). Sesilijan je, kao i njegov prethodnik Mensurije, imao daleko umerenije stavove. Nakon Mensurijeve smrti se, pak, protiv njega stvorila opozicija koju je vodila bogata hrišćanska plemkinja po imenu Lusila. Na njenu stranu je stao i Sekund, episkop Tigiste i Sesilijanu nadređeni arhiepiskkop Afrike. 311. godine je održan sabor na kome je Sesilijan ekskomuniciran, svrgnut i na njegovo mesto postavljen Majorino. Sesilijan i njegove pristalice su, pak, odbile prihvatiti tu odluku.
U spor se zbog toga umešao rimski papa Miltidad, kao i car Konstantin Veliki, koji je 313. Milanskim ediktom legalizovao hrišćanstvo u Rimskom carstvu. Obojica podržala Sesilijana, a Konstantin je u svojim ediktima izričito opisao Majorinove i njegove pristalice kao "ludake". 314. godine su te odluke potvrđene na Saboru u Arlesu, a 316. i pred carem lično koji je, nastojeći rešiti spor, naredio da se crkvena imovina koje su kontrolisale Majorinove pristalice, oduzme i preda Sesilijanu. Raskol među severnoafričkim hrišćanima se, međutim, nastavio.[1]
Sesilijan je bio učesnik Prvog vaseljenskog sabora