Sindrom nestale bele žene
Sindrom nestale bele žene je fraza koju koriste sociolozi[1] i medijski komentatori da opišu veliku medijsku pažnju, posebno na televiziji, vezanu za slučajeve nestalih osoba koje uključuju mlade devojke ili žene iz visoke klase društva. Ovaj fenomen je definisan kao nepotreban fokus medija na nestanak devojaka ili žena iz visokih društvenih klasa u odnosu na nestanak žena drugih nacionalnosti i društvenih klasa ili nestalih muškaraca različitih nacionalnosti i društvenih klasa.[2]
Voditeljka Pi-Bi-Es vesti Gven Ajfil se smatra tvorcem ovog izraza.[3] Čarlton Mekilvejn, profesor na Univerzitetu u Njujorku, definiše ovaj sindrom kao: “Bele žene zauzimaju privilegovano mesto u medijima i vestima kao žrtve nasilja”. Iako je termin nastao da bi opisao veliku zastupljenost slučajeva nestalih osoba, on se nekad koristi da opiše nejednaku zastupljenost nasilnih krivičnih dela u vestima. Sindrom nestale bele žene je doveo do velikog broja teških mera kriminala za žene koje su nestale, a kasnije su pronađene veoma povređene.
Mudi, Doris i Blekvel (2008) zaključili su da pored rase i klase, faktori kao što su atraktivnost, veličina tela i mladost su nepošteni kriterijumi za određivanje koji će slučaj biti više zastupljen u vestima. Takođe je značajno da se izveštaji o nestalim crnim ženama više fokusiraju na žrtvu, na njihove nasilne momke i na problematičnu prošlost, dok je kod belih žena fokus na njihovim ulogama majki i ćerki.
Medijsko izveštavanje
urediSjedinjene Američke Države
urediŠto se tiče nestale dece, statistička istraživanja koja porede izveštaje nacionalnih medija sa izveštajima FBI pokazuju da su afroamerička deca mnogo manje zastupljena u medijim od onih koja nisu afroamerička. Kasnije studije su pokazale da su nestale devojčice iz manjinskih grupa najmanje zastupljene u medijima od sve nestale dece.[4]
Izveštaj koji je emitovan na Si-En-En-u ukazao je na razlike u nivou zastupljenosti u medijima između žena sa Kavkaza, Lejsi Peterson i Natali Holovej koje su nestale između 2002. i 2005. godine, i trudne Latinoamerikanke Latoja Figuroa. Figuroa je nestala u Filadelfiji iste godine kao i Holovej. Figuroa i njena nerođena ćerka su nađene mrtve.[5] San Francisko Gejt je objavio članak u kome detaljno opisuje razlike o tome koliko je koji slučaj bio zastupljen u medijima.
Kim Paskvalini, predsednik Nacionalnog centra za nestale odrasle osobe, primetio je da mediji imaju tendenciju da se fokusiraju na „mlade žene u nevolji“- obično bogate mlade žene i tinejdžerke.
Dr. Kori L. Armstrong napisao je u Vašington postu da „Obrazac po kome se biraju samo mlade, bele žene iz visoke klase za potpunu medijsku pažnju govori dosta o naciji koja želi da veruje da su rase i klasa kojoj ljudi pripadaju skroz nebitni“.
Kanada
urediU studiji koja je objavljena u „The Law and Society Association”, žena aboridžinskog porekla koja je nestala u Kanadi dobila je 27 puta manje medijske pažnje od nestale bele žene, ona je takođe dobila „nepristrasne i manje detaljne naslove, tekstove i slike“.
Velika Britanija
urediProfesor Ivon Džiks na Univerzitetu Lester za kriminologiju navodi slučaj ubistva Amande Dauler, Sare Pejn i ubistava u Sohamu kao primere priča koje su izuzetno vredne pomena, o ubistvima devojaka iz uglednih porodica sa poreklom, čiji roditelji koriste taj ugled kako bi dobili medijsku pažnju. Ona, takođe, piše da je ubistvo Damilola Tejlora primilo veoma malo pažnje, sa izveštajima koji su bili koncentrisani na nivo kriminala na ulicama, a ne na samu žrtvu. Čak i kada je njen otac doputovao iz Nigerije u Veliku Britaniju kako bi dao izjavu, njeno ubistvo ni tada nije izazvalo žaljenje kod naroda kao ubistva Amande, Sare, Holi i Džesike.
U januaru 2006. godine policijski komesar Ijan Bler opisuje medije kao rasiste. Kao primer dao je ubistva dve mlade devojke u Sohamu iz 2002. godine. Na primer, niko nije razumeo zašto je ta priča postala toliko vredna pažnje. Tu su i dva slučaja koja pokazuju primer sindroma nestale bele žene: ubistvo Hane Vilijams i Danijele Džons. Danijelino ubistvo je pridobilo više medijske pažnje zbog toga što je ona srednjoškolka iz visoke društvene klase, a Hana je iz radničke porodice sa pirsingom na nosu i od otuđenih roditelja.
Vidi još
urediReference
uredi- ^ Summers, Zachery. "Missing White Woman Syndrome and Its Consequences: An Empirical Investigation". Applied Quantitative Methods Workshop (NU Sociology).
- ^ Robinson, Eugene (June 10, 2005). "(White) Women We Love" The Washington Post. Retrieved July 7, 2011. "Whatever our ultimate reason for singling out these few unfortunate victims, among the thousands of Americans who are murdered or who vanish each year, the pattern of choosing only young, white, middle-class women for the full damsel treatment says a lot about a nation that likes to believe it has consigned race and class to irrelevance. "
- ^ Armstrong, Cory L. (29. 10. 2013). Media Disparity: A Gender Battleground. Lexington Books. str. 21. ISBN 978-0-7391-8188-1.
- ^ Min, Seong-Jae; Feaster, John C. (2010). „Missing Children in National News Coverage: Racial and Gender Representations of Missing Children Cases”. Communication Research Reports. 27 (3): 201—216. S2CID 145060673. doi:10.1080/08824091003776289.
- ^ "Race Bias in Media Coverage of Missing Women?; Cheryl Hines Dishes on New Show" CNN.com. March 17, 2006. Retrieved January 8, 2013. "TOM FOREMAN, CNN CORRESPONDENT (voice-over): Natalee Holloway, Lori Hacking, Taylor Biehl, the list goes on and on. When pretty white females are killed or disappear, media storms follow. So much so that critics have coined a phrase for it. PARKS: Like everybody else, I call it the missing white woman syndrome."
Literatura
uredi- Armstrong, Cory L. (29. 10. 2013). Media Disparity: A Gender Battleground. Lexington Books. str. 21. ISBN 978-0-7391-8188-1.