Sirventes je tip poezije koje su koristili trubaduri, ali i pesnici slatkog novog stila, u XIV veku kada se razvio kao jedinstvena didaktičko-moralistička forma. Pesma pisana u stilu kanso, u kojoj se „sluga“ (sirven) obraća dami da je služi. Pesnik koji je „sluga“, ili „podanik“ se javlja da bi služio i hvalio svog gospodara.
Primer sirventesa postoji u VI poglavlju Danteovog Novog života, u kome Dante piše sirventes dami koja mu služi kao zaštita.
- O voi che per la via d'Amor passate,
- attendete e guardate
- s'elli è dolore alcun, quanto 'l mio, grave;
- e prego sol ch'audir mi sofferiate,
- e poi imaginate
- s'io son d'ogni tormento ostale e chiave.
- Amor, non già per mia poca bontate,
- ma per sua nobiltate,
- mi pose in vita sì dolce e soave,
- ch'io mi sentia dir dietro spesse fiate:
- "Deo, per qual dignitate
- così leggiadro questi lo core have?"
- Or ho perduta tutta mia baldanza,
- che si movea d'amoroso tesoro;
- ond'io pover dimoro,
- in guisa che di dir mi ven dottanza.
- Sì che volendo far come coloro
- che per vergogna celan lor mancanza,
- di fuor mostro allegranza,
- e dentro da lo core struggo e ploro.
|
- O vi što niz drum Amorov gazite,
- motrite i kažite
- da li je bol, od moga veći, moguć;
- i molim tek da govor moj pratite
- i tako shvatite
- da li sam muka svih odaja i ključ.
- Amor mi, ne zbog zasluge vlastite,
- već duše plemenite
- dade života blagog slasti tisuć
- te čuh za sobom počesto reči te:
- „Bože, kakvu moć krijuć,
- u srcu tog su radosti večite?“
- Al' sad izgubih veselost jedinu
- što stizaše mi iz ljubavne skrinje;
- tako ostah bez i nje
- te sumnja volju za pesmom prekinu.
- S tog želeo bih ličit' na većinu
- koji kriju sva zla što ih kinje,
- spolja pokazujuć vedrinu
- a u dnu srca lijuć suze sinje.
|
