Sirijska orijentalno-pravoslavna crkva

Sirijska orijentalno-pravoslavna crkva je jedna od autokefalnh drevnoistočnih crkvi. Nastala je nakon Halkidonskog sabora (451),[1] odvajanjem sirijskih monofizita od pravoslavne Antiohijske patrijaršije. Konačnu strukturu dobila je tokom 6. veka i od tada je postala poznata kao Jakovitska crkva, po episkopu Jakovu Baradeju koji je odigrao značajnu ulogu u njenom jerarhijskom organizovanju. Ova crkva, zajedno sa ostalim orijentalno-pravoslavnim crkvama, zastupa specifičnu miafizitsku hristologiju, poštuje izvorni Nikejsko-carigradski simbol vere, zastupa pravovernu pneumatologiju i ne priznaje filiokvističku jeres, niti bilo koju drugu hulu na Svetog duha.

Amblem Sirijske orijentalno-pravoslavne crkve

Sirijska orijentalno-pravoslavna crkva ima začetak u monofizitskoj grupi u Siriji, okupljenoj oko svrgnutog antiohijskog patrijarha Petra, koji je umro u raskolu 488. godine. Jedan od njenih najznačajnijih poglavara bio je Sevir Antiohijski.[2] Posle progonstva iz Antiohije, crkva premešta svoje sedište u Mardin (današnja Turska), zatim u Homs (Sirija), a 1959. godine u Damask. U bogosluženju koristi Liturgiju Svetoga Jakova na sirskom jeziku (zapadnosirski obred). Od 878. godine poglavari ove crkve nose titularno ime Ignjatije. U savremenom dobu, uprkos starim hristološkim razlikama, Sirijska orijentalno-pravoslavna crkva je (zajedno sa ostalim orijentalno-pravoslavnim crkvama) obnovila teološki dijalog sa crkvama vaseljenskog pravoslavlja, što je dovelo do uspostavljanja međusobne saradnje i dobrih odnosa.

Reference

uredi
  1. ^ Ostrogorski 1969, str. 79.
  2. ^ Jevtić 2011, str. 47-54.

Literatura

uredi

Spoljašnje veze

uredi