Teorija recepcije
Teorija recepcije (njem. Rezeptionstheorie, Rezeptionsästhetik), književnoteorijski i metodološki pristup proučavanja primanja književnog djela od strane čitaoca i čitalačke publike kao društvenog konteksta, s tim što ne postavlja pitanje društvene funkcije književnosti i što ovu ne traži obilaznim putem preko smisla koji ona sadrži, preko njenog društvenog sadržaja ili njenih estetskih struktura, već ovu funkciju neposredno poistovjećuje sa recepcijom i djelovanjem književnog djela.[1]
Unutar teorije recepcije se mogu razlikovati dvije varijante: H. R. Jaus pokušava pomoću ovog pristupa da zasnuje novu teoriju istorije književnosti, dok V. Izer prije svega ispituje ulogu čitaoca, koja je implicitno prisutna u strukturi književnog ili literarnog teksta, što podrazumjeva implicitnog čitaoca.[1]
Reference
urediLiteratura
uredi- Jaus, H. R., Literaturgeschichte als Provokation der Literaturwissenschaft, 1967
- Iser, W., Der implizite Leser, 1972.
- Rečnik književnih termina (Književnost). Beograd, Jugoslavija: Institut za književnost i umetnost u Beogradu. 1986.