форма (књижевност)
forma (lat. forma — oblik, lik), način na koji činjenice, materijalne i duhovne, kao i njihovi odnosi, postoje u književnom djelu, način na koji su u njemu eksponirane (izložene). Forma je zato osnovni i centralni pojam u književnoj teoriji, i od njenog poimanja i određenja zavisi poimanje i određenje prirode književne tvorevine. Dovođenjem činjenica u posebne odnose, njihovim uvođenjem u književni red ili poredak ostvaruje se novi oblik, koji sobom nosi sada novo, književno značenje.
U istoriji književne teorije upravo su oblik i značenje često tumačeni kao dva odijeljena pojma ili dvije strane književne tvorevine, više se insistiralo na posebnosti nego na korelativnosti ovih dvaju pojmova. A pojam forme se ne može ni zamisliti ni odrediti ako se istovremeno ne misli i na drugi korelat — na sadržinu. Sadržina koja ulazi u književnu tvorevinu posredovana je u formi i pomoću forme i na taj način i nastaje osobena književna semantika. Stoga izgleda da sadržina prije toga nije ni imala nikakve forme, da je tek u književnom djelu oformljena. Gledano iz čisto književnog aspekta, to i jeste tako. Ali to jeste tako samo ako se insistira na razlici između neknjiževne činjenice koja kasnije postaje književno djelo. U samom književnom djelu problem sadržine i forme i određenja forme postaje sasvim drugačiji, jer se forma više ne može odvajati od sadržine; prava sadržina književnog djela, njegova sematnika, u stvari je sam način postojanja svih činjenica koje su ušle u djelo. Formalizovanje sadržine je njena književna semantizacija. Tako se forma djela ne može ni zamisliti ni odrediti izvan i nezavisno od sadržine djela.