Josif Belgorodski
Joasaf Belgorodski (rođ. Joakim Andrejevič Gorlenko, 1705 - 1754) je bio episkop belgorodski i obojanski Ruske pravoslavne crkve u periodu od 2 (13) juna 1748 - 1754. godine.
| Josif Belgorodski | |
|---|---|
,_%D0%95%D0%BF%D0%B8%D1%81%D0%BA%D0%BE%D0%BF_%D0%91%D0%B5%D0%BB%D0%B3%D0%BE%D1%80%D0%BE%D0%B4%D1%81%D0%BA%D0%B8%D0%B9_%D0%B8_%D0%9E%D0%B1%D0%BE%D1%8F%D0%BD%D1%81%D0%BA%D0%B8%D0%B9.jpg) Josif Belgorodski | |
| Osnovni podaci | |
| Pomesna crkva | Ruska pravoslavna crkva |
| Eparhija | Belgorodska Eparhija |
| Čin | episkop |
| Titula | episkop belgorodski |
| Sedište | Belgorod |
| Godine službe | 1748 — 1754 |
| Prethodnik | Teofan (Čarnucki) |
| Naslednik | Teodosije (Jankovski) |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 1705. |
| Mesto rođenja | Rusko carstvo |
| Datum smrti | 1754. |
| Mesto smrti | Belgorod, Rusko carstvo |
Godine 1911. kanonizovan je kao svetitelj Ruske pravoslavne crkve [1].
Biografija uredi
Poticao je iz plemićke maloruske porodice Gorlenko. Joakim Gorlenko je rođen 8. septembra 1705. godine u Priluku u porodici Andreja Dmitrijeviča Gorlenka, pukovnika Priluckog kozačkog puka, njegova majka, Marija Danilovna, bila je ćerka hetmana Danila Apostola. Među rođacima Joakima bili su i crkveni poglavari: stric – jeromonah Pahomije, mlađi brat Mihail – arhimandrit Mitrofan (Gorlenko) i nećak – arhimandrit Narkis (Kvitka) [2].
Godine 1709. Joakimov deda i otac, zajedno sa Ivanom Mazepom, pobegli su u Osmansko carstvo, ali su se posle hetmanove smrti vratili u domovinu.
Godine 1713. postavljen je u Kijevsko-mohiljansku akademiju; pokrovitelj i ispovednik mu je bio stric, žitelj Kijevo-pečerske lavre, jeromonah Pahomije. Već sa 11 godina Joakim je, prema njegovim rečima, „osetio monaštvo“ i nameravao je da se zamonaši, ali se dugo nije usuđivao da otkrije svoju želju roditeljima. Tek 1723. došao je kući da zamoli roditelje za blagoslov za postriženje, ali je odbijen. Uprkos tome, on je tajno od roditelja ušao u Kijevsko-Mežigorski manastir, gde je 27. oktobra 1725. godine zamonašen sa imenom Ilarion. Godine 1727. premešten je u Kijevsko-Bratski Bogojavljenski manastir, gde ga je 21. novembra iguman Ilarion (Levicki) postrigao sa imenom Joasaf; Arhiepiskop Varlaam (Vonatovič) 6. januara 1728. godine rukopoložio ga je u čin jerođakona.
Po završetku akademskog kursa ostavljen je kao učitelj: od 1729. bio je nastavnik književnosti u nižem odeljenju akademije, od 1731. godine – nastavnik sintaksnog razreda u srednjem odeljenju. Godine 1733. postavljen je za eklisijarha Kijevo-Bratskog manastira. Konačno, 8. novembra 1734. godine, u kijevskom Zlatoverhom manastiru, tada još arhiepiskop Rafail, rukopoložio ga je u jeromonaha i 23. novembra je premešten u Sabornu crkvu Svete Sofije. Ubrzo je postao član Kijevske duhovne konzistorije.
24. juna 1737. godine, postavljen je za igumana Lubenskog Mgarskog Preobraženskog manastira Spasitelja, koji je značajno napredovao tokom njegove uprave.
14. septembra 1744. ukazom carice Jelisavete Petrovne mitropolit Rafailo je uzdignut u čin arhimandrita i u novembru je pozvan u Moskvu; 29. januara 1745. godine postavljen je za upravnika Trojice-Sergijeve lavre.
Ukazom carice od 15. marta 1748. godine postavljen je za episkopa belgorodskog i obojanskog, a 2. juna 1748. godine posvećen je u Petropavlovskoj katedrali u Sankt Peterburgu.
Tokom svoje šestogodišnje episkopske službe, često je putovao po svojoj eparhiji, uprkos bolesti. Prilikom jednog od ovih putovanja po eparhiji on se razboleo i, zaustavivši se u naselju Grajvoron, gde je bila baština njegovog episkopa, proveo je više od dva meseca na bolesničkoj postelji; Umro je 10. decembra 1754. godine.
Dva i po meseca posle Joasafove smrti, njegovo telo u kovčegu otvoreno je stajalo u Sabornom hramu Svete Trojice, ne prepuštajući se truljenju i ne gubeći svoju uobičajenu boju i izgled. Telo upokojenog arhipastira ostalo je nepogrebeno do kraja februara 1755. godine, zbog toga što je Preosvećeni Jovan (Kozlovič) Perejaslavsko-Borispoljski, postavljen od Svetog Sinoda da izvrši pogreb Joasafa, zakasnio zbog poplava. Tek 28. februara 1755. godine, on je, zajedno sa mnoštvom pastira, obavio parastos, kovčeg sa telom Joasafa postavljen je u kriptu (u jugozapadnom delu Belgorodskog sabornog hrama Svete Trojice). Na inicijativu njegovog brata, pukovnika Andreja Gorlenka, naredbom Sinoda od 8. jula 1755. godine, nad kriptom je osvećena bočna crkva.[3]
Izvori uredi
- ^ „SOBOR KURSKIH SVЯTЫH - Drevo”. drevo-info.ru (na jeziku: ruski). Pristupljeno 2022-09-28.
- ^ Malяrevskiй A. I. Svяtitelь Ioasaf, episkop Belgorodskiй. Čtenie so svetovыmi kartinami dlя škol i naroda.. — 3-e izd. — SPb.: tipografiя Kružka počitateleй svяtitelя, 1911. — S. 92, 4 l. not: il.
- ^ „Branь čestnыh semi dobrodeteleй s semью grehami smertnыmi - svяtitelь Ioasaf Belgorodskiй (Gorlenko) - čitatь, skačatь”. azbyka.ru (na jeziku: ruski). Pristupljeno 2022-09-28.