Alaviti
Alaviti (arap. العلويون [al-'Alawiyūn]), takođe poznati kao nusajriti (po imenu osnivača; arap. نصيريون [Nuṣayriyūn], tur. Nusayriler), su religijska grupa, sklona misticizmu[1], koja sledi doktrine šiitske škole dvanaestinaca.[2][3][4] Pripadnici ove religijske grupe žive u Siriji, Libanu i južnoj Turskoj.
Alavizam je zajedničko ime za grupu islamskih religioznih pravaca ili sekti koje se, po stručnjacima, nalaze negde između ekstremnog šiitizma i zasebne religije. Islamski teolog Ibn Tejmija je u svojoj fatvi izneo mišljenje da su se alaviti otcepili od šiitizma i da su se po svojim verskim gledištima i načinu veroispoveanja udaljili od islama i postali posebna religija - mešavina islama, hrišćanstva i preislamskih verovanja (džahilija).
Ime alavita potiče od imama Alija, rođaka i zeta proroka Muhameda,[5] koji se smatra prvim šiitskim imamom i četvrtim i poslednjim pravednim kalifom sunitskog islama.
Termin nusajriti potiče od imena Abu Šuajba Muhameda ibn Nusajra (umro 863) koji je bio blizak sa poslednja tri imama iz linije proroka Muhameda. Alaviti danas smatraju da je za njih bitnija veza sa imamom Alijem, nego sa Ibn Nusajrom, i stoga sebe češće nazivaju alaviti.
Smatra se da se alavitska religijska sekta začela među učenicima jedanaestog imama Hasana al Askarija, među kojima je bio Ibn Nusajr. Ova religijska doktrina se u 11. veku proširila u regionu sirijskog priobalja i Kilikije.
Maternji jezik alavita je arapski.
Rasprostranjenost uredi
Alaviti tradicionalno naseljavaju oblast Alavitskih planina uz mediteransku obalu Sirije. Glavni gradovi u ovoj regiji su Latakija i Tartus. Dosta alavita živi u ravnicama oko gradova Hama i Homs, i generalno u svim većim gradovima zemlje. Smatra se da čine oko 11% stanovništva Sirije[6][7][8]— što predstavlja oko 2,1 miliona ljudi.
Procenjuje se da u Libanu živi 100.000 do 120.000 alavita[9]
Broj alavita u Turskoj je zabeležen u popisu iz 1970. i iznosio je 185.000[10]. Sudeći po tome, danas bi ih trebalo biti oko 400.000.
Reference uredi
- ^ Rolland 2003, str. 75
- ^ Kramer, Martin. „Syria's '‘Alawis and Shi‘ism”. „In their mountainous corner of Syria, the ‘Alawī claim to represent the furthest extension of Twelver Shi'ism.”
- ^ Fisk, Robert. „This election will change the world. But not in the way the Americans imagined.”. The Independent UK. Arhivirano iz originala 06. 5. 2006. g. Pristupljeno 21. 10. 2006. „But outside Iraq, Arab leaders are talking of a Shia "Crescent" that will run from Iran through Iraq to Lebanon via Syria, whose Alawi leadership forms a branch of Shia Islam.”
- ^ Procházka-Eisl, Gisela; Procházka, Stephan (2010). The Plain of Saints and Prophets: The Nusayri-Alawi Community of Cilicia (Southern Turkey) and Its Sacred Places. Otto Harrassowitz Verlag. str. 81—. ISBN 978-3-447-06178-0.
- ^ Kaplan, Robert (februar 1993). „Syria: Identity Crisis”. The Atlantic. „The term "Alawi" means "follower of Ali", the martyred son-in-law of prophet Mohammed who is venerated by millions of Shi'ites in Iran and elsewhere.”
- ^ "Turbulent history colors Syria's ruling Alawite Muslims' fight to keep power", Pristupljeno 4. 5. 2013.
- ^ "Syria's Alawites, a secretive and persecuted sect" Arhivirano na sajtu Wayback Machine (13. decembar 2012), Pristupljeno 4. 5. 2013.
- ^ McDonald-Gibson, Charlotte (18. 2. 2012). „Syrians flee their homes amid fears of ethnic cleansing”. The Independent.
- ^ Constantine, Zoi. „Pressures in Syria affect Alawites in Lebanon - The National”. Thenational.ae. Pristupljeno 06. 7. 2012.
- ^ State and rural society in medieval Islam: sultans, muqtaʻs, and fallahun. Leiden: E.J. Brill. 1997. str. 162. ISBN 90-04-10649-9.
Literatura uredi
- Procházka-Eisl, Gisela; Procházka, Stephan (2010). The Plain of Saints and Prophets: The Nusayri-Alawi Community of Cilicia (Southern Turkey) and Its Sacred Places. Otto Harrassowitz Verlag. str. 81. ISBN 978-3-447-06178-0.
- Rolland, John C. (2003). Lebanon: Current Issues and Background. Nova Publishers. str. 75—. ISBN 978-1-59033-871-1.
