Aleksandar Apolonio
Aleksandar Aco Apolonio (Kamenari, kod Herceg Novog, 11. novembar 1916 — Beograd, 2001) bio je advokat, okružni tužilac u Dubrovniku, vođa pokreta za Dubrovačku republiku kao i prvi i jedini premijer samoproglašene treće Dubrovačke republike.
| Aleksandar Apolonio | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | |||||||||
| Lični podaci | |||||||||
| Datum rođenja | 11. novembar 1916. | ||||||||
| Mesto rođenja | Kamenari, kod Herceg Novog, Austrougarska | ||||||||
| Datum smrti | 2001. (84/85 god.) | ||||||||
| Mesto smrti | Beograd, SR Jugoslavija | ||||||||
| Državljanstvo | jugoslovensko | ||||||||
| Narodnost | Srbin | ||||||||
| Religija | katolik | ||||||||
| Profesija | okružni tužilac | ||||||||
| |||||||||
Biografija
urediApolonio je rođen 11. novembra 1916. godine u Kamenarima kraj Herceg Novog. Otac mu je bio Virgilio, Istranin iz Pirana, a majka Marica rođena Šuković iz Dubrovnika.
Od 1950-ih je bio okružni tužilac u Dubrovniku. Početkom 1990-ih postaje vođa autonomaškog pokreta u ovom gradu, zbog čega biva osuđen na 12 godina zatvora. Tada bježi u prigradsko mjesto Cavtat gdje nastavlja sa svojim autonomaškim aktivnostima.
Obnavljanje Dubrovačke republike
urediIskoristivši sukob hrvatskih separatista i jugoslovenskih federalista 1991. godine, Apolonio, zajedno sa svojim istomišljenicima koristi priliku da obnove Dubrovačku republiku u okvirima nove (buduće) Jugoslavije. Dubrovačka republika proglašena je 24. novembra 1991. u Cavtatu. Na ovom skupu uspostavljeno je Malo vijeće Dubrovačke republike kao organ vlasti buduće Republike. Vijeće je imalo 12 članova, među kojima su uz Apolonija, bili i drugi ugledni građani Dubrovnika, kao Ivo Lang, Miro Bratoš, Mirko Vujačić, Blažo Zlopaša i Uglješa Jović. Nakon uspostavljanja ovog Vijeća, Aleksandar Apolonio postaje prvi predsednik vlade novoproglašene Dubrovačke republike.[1][2]
Apolonio je bio deklarisani Srbin katolik i jugoslovenski rodoljub, što je potvrdio i njegov prijatelj Vojislav Šešelj, tokom suđenja Slobodanu Miloševiću u Haškom tribunalu.[3] Na prisustvo Jugoslovenske narodne armije u Dubrovačkom zaleđu 1991. godine, Apolonio je gledao više nego dobronamerno, a hrvatske snage i vlast u Zagrebu nazivao je fašistima i ustašama.[4]
Izbeglištvo i smrt
urediNakon povlačenja JNA sa dubrovačkog ratišta, zajedno sa vojskom sa ovog područja se povlači i nekoliko hiljada izbeglica (ukupan broj izbjeglih se procjenjuje na oko 10.000 lica), sa kojima je i Apolonio. Nakon ovog, odlazi u Beograd. Kao i drugi zagovornici obnavljanja Dubrovačke republike, Apolonio se osjećao razočaranim zbog ovog povlačenja, zbog čega napušta aktivni politički rad i ostatak života provodi penzionerski u krugu porodice. Bez obzira na njegovo povlačenje, u Hrvatskoj je i dalje bio meta medijskog blaćenja, čak i u javnim glasilima.[5][6]
Apolonio umire u Beogradu 2001. godine. Sahranjen je u svom rodnom mjestu.
Reference
uredi- ^ „Transcript 050920IT”. The Prosecutor v. Slobodan Milošević. The International Criminal Tribunal for the Former Yugoslavia. 20. 9. 2005. str. 44342. Pristupljeno 29. 11. 2012.
- ^ Thomas & Mikulan 2006, str. 54.
- ^ www.icty.org
- ^ „Aleksandar Apolonio” (na jeziku: srpskohrvatski). Arhivirano iz originala 08. 08. 2014. g.
- ^ „Aleksandar Apolonio”. HRT. Arhivirano iz originala 20. 08. 2017. g.
- ^ „PROGLAS IZDAJE DUBROVNIKA”. Slobodna Dalmacija.
Literatura
uredi- Thomas, Nigel; Mikulan, Krunoslav (2006). The Yugoslav Wars (1): Slovenia and Croatia 1991-95. Osprey Publishing. str. 54. ISBN 978-1-84176-963-9.
