Arhimandrit Venijamin (Pavićević)
Venijamin (svetovno Vojislav Pavićević; Gornja Crnišava, kod Trstenika, 1. januar 1836 — Manastir Ljubostinja, 15. septembar 1909) bio je arhimandrit Srpske pravoslavne crkve i starešina Manastira Ljubostinje.
| Venijamin (Pavićević) | |
|---|---|
| Lični podaci | |
| Svetovno ime | Vojislav Pavićević |
| Datum rođenja | 1. januar 1836. |
| Mesto rođenja | Gornja Crnišava kod Trstenika, Kneževina Srbija |
| Datum smrti | 15. septembar 1909. (73 god.) |
| Mesto smrti | Manastir Ljubostinja kod Trstenika, Kraljevina Srbija |
| Grob | Manastir Ljubostinja kod Trstenika |
| iguman Manastira Ljubostinje | |
| Godine | 1875—1909 |
Biografija uredi
Arhimandrit Venijamin (Pavićević) rođen 1. januara 1836. godine u Gornjoj Crnišavi kod Trstenika. Zamonašio se početkom 1852. godine, a iste godine episkop žički Nikifor Maksimović ga je rukopoložio za jerođakona, jeromonah je postao 1855. godine.[1]
Završio je Bogosloviju Svetog Save u Beogradu 1866. godine, a zatim je na ostrvu Halki u tamošnjoj Bogosloviji proveo 4 godine. Pošto se 1871. godine razboleo, vratio se u Srbiju. U II odeljenju beogradske Bogoslovije bio je 4 godine katiheta, a zatim je postavljen 1875. godine za starešinu Manastira Ljubostinje.[1]
Protosinđel je postao 1877, a 1880. godine je u Sabornoj crkvi u Beogradu proizveden za arhimandrita. Postavljen je 1891. godine za počasnog člana Velikog duhovnog suda i tu ostao više godina.
U jesen 1878. godine bratstvo Manastira Ljubostinje su činili protosinđel Venijamin i jeromonasi Vićentije, Teofilo, Avakum i Melentije, a u jesen 1881. godine činili su arhimandrit Venijamin i jeromonasi Vićentije, Mihailo i Mitrofan.
Godine 1877. bio je sagovornik Feliks Kanica kome je pripovedao o renoviranju opustošenog manastira (1816). On je sačuvao sećanje o dva preduzimljiva kaluđera, o popu Nićiforu i Arseniju Stefanoviću, koji je obnovio zapušteni manastir, postavio ikonostas, kao i Janićiju Mačužiću, igumanu naklonjenom umetnosti, koji je obavio temeljnu restauraciju zvonika i crkve, izgradio štale, vodenice, mehane, crkvu pokrio limom i koji je do 1850. zapošljavao mnoge italijanske graditelje. Venijamin je „čovek beskrajnog meraka, obrazovan, vičan poslovima, koji redovno čuva interese manastira.“ – piše Kanic.
Starešina manastira, arhimandrit Venijamin, 1888. godine je na molbu Mihaila Valtrovića ustupio Narodnom muzeju jednu „od žute medi kadionicu, koja je sudeći po obliku njenom poreklom sa zapada, a pravljena je najkasnije u XIV veku“.
Ukazom Njegovog veličanstva kralja Aleksandra Obrenovića od 1893. do 1895. godine arhimandrit Venijamin je počasni član Velikog Duhovnog suda.
Odlikovan je Orden Svetog Save IV i III stepena i Ordenom Miloša Velikog. Prilikom krunisanja ruskog cara (1896) dobio je Orden Svete Ane II stepena.
Upokojio se 15. septembara 1909. godine i sahranjen je na monaškom groblju u Manastiru Ljubostinji.
Vidi još uredi
Reference uredi
- ^ a b „Poreklo prezimena, selo Gornja Crnišava (Trstenik)”. poreklo4.rssing.com. Pristupljeno 2022-02-18.
Spoljašnje veze uredi
- arhimandrit Venijamin (Pavićević) Arhivirano na sajtu Wayback Machine (22. februar 2022)
