Arhitektura racionalizma
Racionalizam (ital. il Razionalismo) bio je pravac italijanske arhitekture 20. i 30. godina 20. veka i praktično je bio zvanični stil Musolinijeve Italije.
Istorija i karakteristike uredi
Drugi svetski rat i prilike koje su ga izazvale su se reflektovali na arhitekturu u Italiji, kada na vlast dolazi fašizam 1923. godine. U početku je fašizam važio za revolucionarni pokret i umetnost koja polazi od futurizma. Tu razlikujemo nekoliko izvanrednih arhitektonskih rešenja, koja se mogu odeliti od konteksta fašističkog pokreta.
Osnivači pravca su mladi apsolventi tehnike u Milanu, koji su oko 1926. godine osnovali „Grupo 7“. Pozivali su se na Valtera Gropiusa i Bauhaus i terminom „racionalizam“ su hteli da pokažu na racionalizam svoga stvaralaštva. 1928. godine je bila organizovana prva izložba projekata racionalističke arhitekture. Stroga simetrija, pravilni razmeštaj malih prozora koji stvaraju površinski ornament, odrezana kubistička masa od glavnog bloka građevine (kada nastaje neka kockasta pećina), ponavljanje arhitektonskih elemenata – prozora, lukova i drugih elemenata. Ovi znaci se pojavljuju u rektoratu zgrade rimskog univerziteta (1935; Pjaćentini) i drugim zgradama u Rimu, kao i na paviljonu za Svetsku izložbu u Briselu 1935. godine. U stilu racionalizma su bili građeni i objekti italijanskih puteva. Posle je izgrađen i monumentalna višespratnica, Palazzo della Civiltà Italiana, kubus sa fasadom sastavljenom od lukova na svakom spratu. Pedesetih godina prošlog veka u Italiji su studije o racionalizmu i metodologiji nauke razvijene u dvadesetom veku, posebno od strane Galtiero Galmanini ({{jez-it|Gualtiero Galmanini}), koji je ostavio pečat koji su kasnije mnogi pratili, utičući na starhitekte svog vremena.
Arhitekti uredi
