Vladimir Dmitrijevič Nabokov

Vladimir Dmitrijevič Nabokov
Vladimir Dmitrijevič Nabokov
Lični podaci
Datum rođenja	8. jul 1869.
Mesto rođenja	Carsko selo, Gubernija Sankt Peterburška, Ruska Imperija
Datum smrti	28. mart 1922. (52 god.)
Mesto smrti	Berlin, Nemačka
Profesija	političar, novinar, državnik
Politička karijera
Politička; stranka	Ustavotvorno-demokratska partija
Mandati
član Državne dume ruskog carstva
Poslanik ruske ustavotvorne skupštine
Potpis

Vladimir Dmitrijevič Nabokov (rus. Влади́мир Дми́триевич Набо́ков; 8. jul 1869 − 28. mart 1922) bio je ruski kriminolog, novinar i napredni državnik tokom poslednjih godina Ruske Imperije. Bio je otac rusko-američkog pisca Vladimira Nabokova.

Mladost

Nabokov je rođen u Carskom Selu, u imućnoj i aristokratskoj porodici. Njegov otac Dmitrij Nabokov (1827−1904) bio je ministar pravde u vreme vladavine Aleksandra II od 1878. do 1885, a majka Marija fon Korf (1842−1926) bila je baronica iz ugledne baltičke nemačke porodice u Kurlandiji.

Studirao je krivično pravo na Univerzitetu u Sankt Peterburgu i predavao kriminologiju na Carskoj školi za pravo.

Nabokov se 1897. oženio Elenom Ivanovnom Rukavišnikovom sa kojom je imao petoro dece. Njihov najstariji sin bio je pisac i lepidopterista Vladimir Vladimirovič Nabokov, koji je portretisao svog oca u svojim memoarima Speak, Memory (Govori, Sećanje, 1967) i uključio u svoj roman Pale Fire (Bleda vatra) scenu pogrešno usmerenog atentata koji evocira smrt njegovog oca. Ostala deca su bili Sergej (1900−1945), Kiril (1911−1964), Elena (1906−2000) i Olga (1903−1978), koja je bila prijatelj iz detinjstva rusko-američke spisateljice Ajn Rand. ^[1]

Karijera

Od 1904. do 1917. bio je urednik liberalnog lista Rech („Govor“).

Istaknuti član Ustavotvorno-demokratske partije („kadeti“), Nabokov je izabran u ruski parlament, Prvu Dumu. Smatran je za najglasnijeg branioca jevrejskih prava u Ruskoj imperiji, nastavljajući porodičnu tradiciju koju je vodio njegov otac Dmitrij Nabokov, koji se kao ministar pravde pod carem Aleksandrom II uspešno suprotstavljao antisemitskim merama koje su donete od strane Vlade. ^[2] Bio je i strastveni protivnik smrtne kazne. ^[3] Bio je identifikovan sa partijskim „centrom“ i zalagao se za rad sa levičarskim partijama tokom Prve državne Dume i ponovo tokom drugog revolucionarnog perioda Rusije. ^[4]

Godine 1917, nakon Februarske revolucije, Nabokov je pomogao u izradi dokumenta za odbijanje prestola od strane velikog kneza Mihaila. Nabokov je postavljen za sekretara Privremene vlade; međutim, bio je primoran da napusti Sankt Peterburg u decembru 1917. nakon što je Boljševička revolucija zbacila Privremenu vladu. Godine 1918. služio je kao ministar pravde u Krimskoj oblasnoj vladi, gde su se on i njegova porodica sklonili. Godine 1919. Nabokovi su pobegli u Englesku i kasnije se nastanili u Berlinu.

Od 1920. do svoje smrti, Nabokov je bio urednik ruskog emigrantskog lista Rul („Kormilo“), koji je nastavio da se zalaže za prozapadnu demokratsku vladu u Rusiji.

Smrt

Nabokov je prisustvovao političkoj konferenciji Ustavno-demokratske partije u Berlinu 28. marta 1922. Tokom postupka, Pjotr Šabelski-Bork i Sergej Taboricki prišli su bini pevajući carsku himnu, a zatim otvorili vatru na liberalnog političara i izdavača Pavela Miljukova. Kao odgovor, Nabokov je skočio sa bine i srušio napadača na pod. Taboricki je zatim dva puta upucao Nabokova i odmah ga ubio. Napadači nisu uspeli čak ni da rane svoju nameravanu metu Miljukova.

Atentatori su kasnije osuđeni za ubistvo i osuđeni na 14 godina zatvora, ali su odslužili samo mali deo. Nemački pravosudni sistem bio je blaži prema desničarskim kriminalcima nego prema njihovim levičarskim kolegama. Nakon puštanja na slobodu, Šabelski-Bork se sprijateljio sa Alfredom Rozenbergom, ozloglašenim nacističkim ideologom.

Nabokov je sahranjen na ruskom pravoslavnom groblju Berlin-Tegel.

Lični život

Nabokov je bio aktivan član neregularne masonske lože, Veliki Orijent ruskih naroda. ^[5]

Izvori

Brajan Bojd : Vladimir Nabokov: Ruske godine

Reference

^ Heller, Anne C., Ayn Rand and the World She Made, 2009, Nan A. Talese, p. 26–27.
^ Vladimir Nabokov: The Russian Years. Princeton University Press. 1990. str. 24. ISBN 0-7011-3700-2.
^ Vladimir Nabokov: The Russian Years. Princeton University Press. 1990. str. 34. ISBN 0-7011-3700-2.
^ Dragunoiu, Dana (2011). Vladimir Nabokov and the Poetics of Liberalism. Northwestern University Press. str. 19.
^ „Noteworthy members of the Grand Orient of France in Russia and the Supreme Council of the Grand Orient of Russia's People”. Grand Lodge of British Columbia and Yukon. 15. 10. 2017. CS1 održavanje: Format datuma (veza)

Spoljašnje veze

Works by or about Vladimir Dmitrievich Nabokov
Vladimir Dmitrijevič Nabokov na veb stranici porodice Nabokov Ditera E. Zimera

[1] Heller, Anne C., Ayn Rand and the World She Made, 2009, Nan A. Talese, p. 26–27.

[2] Vladimir Nabokov: The Russian Years. Princeton University Press. 1990. str. 24. ISBN 0-7011-3700-2.

[3] Vladimir Nabokov: The Russian Years. Princeton University Press. 1990. str. 34. ISBN 0-7011-3700-2.

[4] Dragunoiu, Dana (2011). Vladimir Nabokov and the Poetics of Liberalism. Northwestern University Press. str. 19.

[mason-5] „Noteworthy members of the Grand Orient of France in Russia and the Supreme Council of the Grand Orient of Russia's People”. Grand Lodge of British Columbia and Yukon. 15. 10. 2017. CS1 održavanje: Format datuma (veza)

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]