Danica Živanović
Danica Živanović Denić (Banjaluka, 27. jul 1904 — Beograd 3. jun 1978) bila je srpska i jugoslovenska balerina, pedagog, kostimograf i koreograf.
Danica Živanović | |
|---|---|
 Danica Živanović u jednoj od svojih uloga | |
| Datum rođenja | 27. jul 1904. |
| Mesto rođenja | Banjaluka, Austrougarska |
| Datum smrti | 3 jun 1978. |
| Mesto smrti | Beograd, SFRJ |
Biografija
urediRođena je u uglednoj srpskoj porodici u Banjaluci, od majke Emilije, rođene Burjan, poreklom Čehinje iz Sokolova i oca Danila, po zanimnjau preduzetnika. Zbog očevog zanimanja, često su menjali mesto prebivališta. Boravili su, između ostalog, na ostrvu Madeira, u Buenos Airesu i u Riu de Ženeiru.[1] Školovala se u Gracu, Trstu i Zagrebu, gde je 1921. završila gimnaziju.[2] Gimnaziju je u višim razredima napustila, da bi počela da se bavi umetnošću, najpre slikarstvom, a ubrzo zatim baletom, kome se u potpunosti posvetila. Studirala je Baletsku školu Hrvatskog narodnog kazališta. Uporedo sa školovonjam, nastupala je u HNK do 1923. godine. Nakon toga je radila u Narodnom pozorištu u Beogradu (1923—1945). U Beogradu je studirala Glumačko-baletsku školu kod Jelene Poljakove (1926), nakon čega je postala solo igračica.[2] Često je odlazila na studije u inostranstvo ili na gostovoanja. Jedno vreme je studirala u Parizu kod Olge Probraženske.[1]
Birana je za mis Beograda i Jugoslavije (1927).[3]
Igrala je kao solo igračica u Gradskom pozorištu u Cirihu kao prva solistkinja[1] (1934/35), kao i u Zagrebu (1935/36). Sa Narodnim pozorištem u Beogradu je gostovala u Atini, Sofiji i Frankfurtu, a sa zagrebačkim u Berlinu u državnoj operi (1936)[1]. Sa grupom igrača u Narodnom pozorištu je gostovala u Barseloni u „Gran teatru del liceo” (1929) i Pragu.[2]
Sa Gitom Nušić je osnovala dečje pozorište „Roda”, prvo dečje pozorište u Beogradu. Osnovano je 1937. godine, a sa radom je započelo januara naredne godine. Tamo je radila do oktobra 1941.[4] U dečjem pozorištu se bavila kostimografijom, isto kao i u Narodnom pozorištu i na Kolarčevom narodnom univerzitetu, gde je sa Lj. Kolesnikovim postavljala karakterne igre.[2]
Godine 1942. se udala za Miomira Denića, scenografa Narodnog pozorišta u Beogradu.[3]
Držala je i privatnu školu (1945—1947), nakon čega je prešla u državnu službu, radeći kao nastavnik i koreograf Sovjetske baletske škole pri ambasadi Sovjetskog Saveza u Beogradu (1947—1948), zatim kao nastavnik baleta i koreograf u Pionirskom pozorištu u Pančevu (1948—1949), kao nastavnik klasičnog baleta u Gradskoj baletskoj školi (1949—1953), kao koreograf, do osnivanja baletskog ansambla Srpskog narodnog pozorišta u Novom Sadu gde je 1948. postavila koreografiju za komičnu operu „Ero s onoga svijeta” i stalni koreograf u Pozorištu „Boško Buha” (1953—1956).[2]
Bavila se i prevođenjem literature za decu.[3] S engleskog jezika je prevela romane „Lesi se vraća kući”, Erika Najta (1952) i „Grizli” Olivera Kervuda (1952)
Penzionisala se 1956. godine.[2]
Dobitnik je Zahvalnice Baletske škole „Lujo Davičo”.[3]
Izvori
uredi- ^ a b v g Janković & Nikolić 1942, str. 83.
- ^ a b v g d đ Šukuljević-Marković 2007, str. 742.
- ^ a b v g Šukuljević-Marković 2007, str. 743.
- ^ Majdanac 2011, str. 127.
Literatura
uredi- Šukuljević-Marković, Ksenija (2007). Popov, Čedomir, ur. Srpski biografski rečnik, knjiga 3, D-Z. Novi Sad: Matica srpska. ISBN 978-86-7946-001-1.
- Majdanac, Boro (2011). Milan I., Arnaut, ur. Pozorište u okupiranoj Srbiji, Pozorišna politika u Srbiji 1941—1944. Beograd: Altera. ISBN 978-86-6007-071-7.
- Janković, Stanoje; Nikolić, Jovan, ur. (1. 11. 1942). „Biografije naših umetnika” (PDF). Srpska scena. Beograd: Srpsko narodno pozorište u Beogradu: 83.