Dinastija Zapadni Džou
Dinastiju Zapadni Džou je osnovala porodica Đi čiji je glavni grad bio Hào (鎬, blizu današnjeg grada Si'ana u dolini reke Vej). Deleći jezik i kulturu Šanga, rani vladari Džoua su osvajanjima i kolonizacijom stvorili prostrano Carstvo čiju su vlast priznavale i vazalne države u Šandongu, istovremeno prihvaćujući kulturu Džoua. Širenje bronzanih predmeta karakterističnih za Džoue je, međutim, bilo istovremeno s upotrebom lončarije u stilu Šanga u udaljenim predelima tadašnje Kine, pa se pretpostavlja da su tadašnje države osvojene tek pred kraj razdoblja Zapadnog Džoua.
U 11. veku p. n. e. područja pod dinastijom Šang pokorila je dinastija Džou, koja je imala drugačije etničko stanište i živela je na severozapadnoj granici područja Šanga. Ova je dinastija postepeno širila svoju vlast i dosegla je mnogo dalje nego što je uspela dinastija Šang, uključujući srednje i donje tokove Žute rijeke te srednji tok reke Jangcekjang. Većina tog prostora je bila naseljena narodima različitog etničkog područja koje su dinastija Džou i njihovi vazali postepeno asimirali. Njihova je država bila podeljena između kralja i članova kraljevskog roda na mnogo zasebnih poseda. Bio je to Fengđijan sastav (封建), sastav opunomoćene vladavine, donekle sličan kasnijem evropskom feudalnom poretku.
Rano razdoblje vladavine Džoua razlikovalo se od razdoblja Šanga po upotrebi pisma, pa se njihova kultura već prepoznaje kao „kineska“. U njihovim gradovima postojala je hijerarhija plemića, kraljevskih časnika i dvorana. Izdržavale su ih zajednice obrađivača bronze, drva, kamena, keramike i platna. Seljaci koji su obrađivali različite kraljevske posede snabdevali su ih prihodima i žitarice. Trgovačke aktivnosti bile su uobičajene, a upotrebljavao se kovani novac.
Bronza se upotrebljavala za izradu ritualnih predmeta i razne vrste oružja i oruđa, osim onih vezanih za obradu zemlje. U seoskim područjima ratari su i dalje upotrebljavali kameno oruđe i uzgajali pirinač, proso, ječam i konoplju, kao i svinje, Živina i svilene bube. Ostavljanje polja na ugaru (izoranog, ali ne zasejanog tla, kako bi se zemlja „odmorila“) postalo je uobičajena praksa. U 6. veku p. n. e. javlja se i prva organizovana gradnja kanala i navodnjavanje u poljoprivredi.
Vidi još uredi
Izvori uredi
Literatura uredi
- Serdarević, Seid, ur. (2002). The Times Povijest svijeta. Zagreb: Hena.com. ISBN 978-953-6510-62-7.
