Ilija Jovanović
Ilija Jovanović Pčinjski, konspirativno ime Časlav. Bio je četnički vojvoda i šef gorskog štaba Istočnog Povardarja, odnosno komandant srpskih četa okoline Kumanova, Preševa, Krive Palanke i Kratova za vreme srpske četničke akcije u Staroj Srbiji i Makedoniji.[1]
| Ilija Jovanović | |
|---|---|
 Ilija Jovanović | |
| Lični podaci | |
| Puno ime | Ilija Joovanović |
| Datum rođenja | 2. avgust 1878. |
| Mesto rođenja | Preobraženje,  Kneževina Srbija |
| Datum smrti | 1913. (34/35 god.) |
| Mesto smrti | Beograd,  Kraljevina Srbija |
Biografija uredi
Rodio se u selu Preobraženju kod Vranja 1878. U Vranju je završio osnovnu školu, gimnaziju u Paraćinu, dva razreda učiteljske škole u Beogradu i podoficirsku artiljerijsku školu u Kragujevcu. Kao mlad poručnik uključio se u četničku akciju već 1904. godine.
Gorski štab uredi
Časlav Pčinjski, kako mu je bilo konspirativno ime, nije bio četnički vojvoda narodnog tipa kao Petko Ilić ili Micko Krstić koji je samo tražio osvetu i borbu, već oficir-organizator sa izgrađenom predstavom o potrebi komandnog lanca, discipline i koordinacije među srpskim četama. Godine 1905. poslat je na planinu Kozjak da stvori gorski štab, kurirsku službu, komandni lanac i opštu strategiju srpskih četa. Nakon primanja dužnosti šefa gorskog štaba za koju se zalagao i koju je sam stvorio uspeo je da spreči rasulo nastalo nakon četničkih pogibija na Petralici, Beljakovcu, Guglinu i Velikoj Hoči u proleće i leto 1905. godine. Reorganizovao je i povezao srpska sela od srpske granice do Ovčeg Polja i Krive Reke. Pod njegovom komandom bile su čete Vanđela Dimitrijevića, Krste Trgoviškog, Riste Staračkog, Spase Garde, Temeljka Barjaktarevića, Jovana Stanojkovića Dovezenskog, Koste Pećanca i Đorđa Ristića Skopljančeta.
Krstareći planinama izgubio je zdravlje i već 1906. morao je da se povuče u Srbiju na mestu šefa štaba zamenio ga je Mihailo Ristić-Džervinac.[2]
Poslednje godine uredi
Zbog slabog zdravlja Ilija Jovanović je povučen u Vranje 1905. gde su njegove organizatorske sposobnosti iskorišćene u Izvršnom odboru srpske odbrane, graničnoj komandi i magacinu srpskih četa. Bolest ga je polako izjedala sve do kraja 1913. kada je preminuo.[3]
Reference uredi
- ^ http://arhiva.glas-javnosti.rs/arhiva/2003/03/02/srpski/F03030101.shtml;
- ^ Krakov, Stanislav (1930). Plamen četništva. Beograd: 1930. str. 198—201.
- ^ Narodna enciklopedija srpsko-hrvatsko-slovenačka, Beograd 1929, knj. 2, 166.