Википедија

Inžinjerija

Inžinjerija (fr. ingénier dovijati se, smišljati; fr. ingénieur inženjer, merač), rod vojske koji izvršava zadatke tehničkog i borbenog karaktera. Izvodi radove na suvozemnim komunikacijama i logorskim građevinama, pronalazi i eksploatiše vodu, ruši razne objekte, postavlja i savlađuje razne vrste minsko-eksplozivnih prepreka, vodene i fortifikacijske prepreke i objekte, raspolaže bacačima plamena, inžinjerijskim mašinama i drugim inžinjerijskim sredstvima. U armiji obuhvata prosečno oko 10% celokupne jačine armije.[1][2]

Obuka vojnih inženjera u Ukrajini, 2017

Prema NATO-u, „vojni inženjering je ta inžinjerska aktivnost koja se preduzima, bez obzira na komponentu ili službu, kako bi se oblikovalo fizičko operativno okruženje. Vojno inženjerstvo uključuje podršku manevru i snagama u celini, uključujući vojne inženjerske funkcije kao što je inženjerska podrška sili zaštite, protiv improvizovanih eksplozivnih naprava, zaštite životne sredine, inženjerske obaveštajne i vojne pretrage. Vojni inženjering ne obuhvata aktivnosti koje preduzimaju oni 'inženjeri' koji održavaju, popravljaju i rukovode vozilima, plovilima, avionima, sistemima naoružanja i opremom.”[3]

Vojno inženjerstvo je nastavni predmet koji se predaje na vojnim akademijama ili školama vojnog inženjerstva. Zadatke izgradnje i rušenja u vezi sa vojnim inženjeringom obično obavljaju vojni inženjeri, uključujući vojnike obučene kao saperi ili pioniri.[4] U modernim vojskama, vojnici obučeni da obavljaju takve zadatke dok su u prethodnici u borbi i pod vatrom često se nazivaju borbenim inženjerima.

Istorija

uredi
 
Pogled iz vazduha na luku Mulberi "B" (27. oktobar 1944)

Prva civilizacija koja je imala posvećenu snagu vojnih inženjerskih stručnjaka bili su Rimljani, čija je vojska sadržavala namenski korpus vojnih inženjera poznatih kao arhitekti. Ova grupa je bila eminentna među svojim savremenicima. Primer je razmera određenih vojnih inženjerskih poduhvata, kao što je izgradnja dvostrukog zida utvrđenja dužine 30 mi (48 km) za samo 6 nedelja da bi se potpuno zatvorio opkoljeni grad Alezija 52. p. n. e. Takvi vojni inženjerski podvizi bili bi potpuno novi, i verovatno zbunjujući i demorališući, za galske branioce. Vitruvije je najpoznatiji od ovih inžinjera rimske vojske, jer su njegovi spisi preživeli.

U davna vremena, vojni inženjeri su bili odgovorni za opsadno ratovanje i izgradnju terenskih utvrđenja, privremenih logora i puteva. Najznačajniji inženjeri antičkog doba bili su Rimljani i Kinezi, koji su konstruisali ogromne mašine za opsadu (katapulte, ovnove i opsadne kule). Rimljani su bili odgovorni za izgradnju utvrđenih drvenih logora i popločanih puteva za svoje legije. Mnogi od ovih rimskih puteva su i danas u upotrebi.[5]

Otprilike 600 godina nakon pada Rimskog carstva, praksa vojnog inženjeringa jedva da je evoluirala na zapadu. Zapravo, većina klasičnih tehnika i praksi rimskog vojnog inženjeringa je izgubljena. Tokom ovog perioda, pešaci (koji su bili ključni za veći deo rimskih vojnih inženjerskih sposobnosti) su u velikoj meri zamenjeni konjanicima. Tek kasnije u srednjem veku, vojno inženjerstvo je doživelo oživljavanje fokusirano na opsadni rat.[6]

Vojni inženjeri su planirali zamkove i tvrđave. Prilikom opsade, planirali su i nadgledali napore da prodru u odbranu zamka. Kada su zamkovi služili vojnoj svrsi, jedan od zadataka sapera je bio da oslabe osnove zidova kako bi se omogućilo njihovo probijanje pre nego što se osmisle sredstva za sprečavanje ovih aktivnosti. Uopšteno govoreći, saperi su bili stručnjaci u rušenju ili na drugi način savladavanju ili zaobilaženju sistema utvrđenja.

 
Radno odelo kraljevskih vojnih zanatlija u Gibraltaru, 1795.

Sa razvojem baruta u 14. veku, pojavile su se nove opsadne mašine u obliku topova. U početku su vojni inženjeri bili odgovorni za održavanje i rukovanje ovim novim oružjem baš kao što je to bio slučaj sa prethodnim opsadnim mašinama. U Engleskoj, izazov upravljanja novom tehnologijom rezultirao je stvaranjem Oružanog ureda oko 1370. koji bi upravljao topovima, naoružanjem i zamcima kraljevstva. Vojni inženjeri i artiljerija činili su telo ove organizacije i zajedno su služili sve dok, naslednik tog odseka, Upravni odbor nije raspušten 1855. godine.[7]

U poređenju sa starim oružjem, top je bio znatno efikasniji protiv tradicionalnih srednjovekovnih utvrđenja. Vojna inžinjerija je značajno revidirala način gradnje utvrđenja kako bi bila bolje zaštićena od neprijateljskih direktnih i poniranja. Nova utvrđenja su takođe imala za cilj da povećaju sposobnost branilaca da ispaljuju vatru na neprijatelje u napadu. Izgradnja tvrđava se proširila u Evropi u 16. veku na osnovu italijanskog dizajna.[8]

 
Francuski saperi tokom Bitke kod Berezine 1812.

Do 18. veka, pukovi pešadije u britanskoj, francuskoj, pruskoj i drugim vojskama uključivali su pionirske odrede. U vreme mira ovi stručnjaci su činili pukovske trgovce, koji su gradili i popravljali zgrade, transportne vagone itd. U aktivnoj službi kretali su se na čelu pohodnih kolona sa sekirama, lopatama i pijucima, raščišćavajući prepreke ili gradeći mostove kako bi osposobili glavninu puka za kretanje kroz težak teren. Moderni Kraljevski velški strelci i francuska Legija stranaca i dalje održavaju pionirske sekcije koje marširaju ispred ceremonijalnih parada, noseći hromirane alate namenjene samo za izložbu. Druge istorijske razlike uključuju duge radne kecelje i pravo na nošenje brade. U zapadnoj Africi, Ašantsku vojsku su u ratu pratili stolari koji su bili odgovorni za izgradnju skloništa i kovači koji su popravljali oružje.[9]

Rat na poluostrvu (1808–14) otkrio je nedostatke u obuci i znanju oficira i ljudi Britanske vojske u vođenju operacija opsade i premošćavanja. Tokom ovog rata nižerangirani Kraljevski inžinjerski oficiri su izvodili velike operacije. Imali su pod komandom radne grupe od dva-tri bataljona pešadije, dve-tri hiljade ljudi, koji ništa nisu znali u veštini opsade. Oficiri Kraljevskih inženjera morali su da demonstriraju najjednostavnije zadatke vojnicima, često pod neprijateljskom vatrom. Nekoliko oficira je izgubljeno i nisu mogli biti zamenjeni, i bio je potreban bolji sistem obuke za opsadne operacije. Kraljevskim nalogom 23. aprila 1812. jedna ustanova je ovlašćena da predaje „Sapping, rudarstvo i druge vojne terenske radove“ mlađim oficirima Korpusa kraljevskih inženjera i Korpusa kraljevskih vojnih zanatlija, sapera i rudara.

Vojna inžinjerija umnogome je pomogla i srpskim ustanicima koji su najznačajnije svoje pobede izvojevali braneći šančeve koje su prethodno sami izgradili.

Obrazovanje

uredi

Vojni inženjeri mogu doći iz različitih inženjerskih programa. Oni mogu biti diplomirani mašinski, električni, građevinski ili industrijski inženjeri.[10][11]

Reference

uredi
  1. ^ „Inženjerija”. Enciklopedija. Pristupljeno 31. 1. 2019. 
  2. ^ „military engineering”. Encyclopædia Britannica Inc. 2013. Pristupljeno 13. 2. 2013. 
  3. ^ NATO publication (1. 4. 2008). MC 0560 "MILITARY COMMITTEE POLICY FOR MILITARY ENGINEERING". NATO. 
  4. ^ Bernard Brodie, Fawn McKay Brodie (1973). From Crossbow to H-bomb . Indiana University Press. ISBN 0-253-20161-6. 
  5. ^ Purton, Peter (april 2018). „The Medieval Military Engineer”. Arhivirano iz originala 26. 04. 2019. g. Pristupljeno 13. 04. 2022. 
  6. ^ Canadian Forces Publication, A-JS-007-003/JD-001 Customs and Traditions of the Canadian Military Engineers. 30 June 2003
  7. ^ Museum, Royal Engineers. „Corps History – Part 2”. Arhivirano iz originala 4. 2. 2010. g. Pristupljeno 12. 1. 2010. 
  8. ^ Langins, Janis. Conserving the Enlightenment: French Military Engineering from Vauban to the Revolution. Cambridge, Massachusetts MIT Press. 2004.
  9. ^ Edgerton, Robert B. (2010). The Fall of the Asante Empire: The Hundred-Year War For Africa's Gold Coast. str. 61. ISBN 9781451603736. 
  10. ^ „Become a Military Engineer: Step-by-Step Career Guide”. 
  11. ^ „מאצרות”.  Friday, 10 April 2020

Literatura

uredi

Spoljašnje veze

uredi
 
Inžinjerija na Vikimedijinoj ostavi.
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Инжињерија&oldid=28998277”