Konzervativna partija (Ujedinjeno Kraljevstvo)
Konzervativna i unionistička partija (engl. Conservative and Unionist Party) ili jednostavnije Konzervativci je britanska politička stranka desnog centra.
Konzervativna partija Conservative and Unionist Party | |
|---|---|
 | |
| Vođa | Riši Sunak |
| Predsednik | Brendon Luis |
| Osnovana | 1834. |
| Prethodnik | Torijevci, Libelarna unionistička partija |
| Sedište | London Ujedinjeno Kraljevstvo |
| Broj članova (2019) |  191.000[1] |
| Ideologija | Konzervativizam Britanski unionizam ekonomski liberalizam |
| Politička pozicija | Desni centar[2][3] |
| Međunarodno članstvo | Međunarodna demokratska unija |
| Grupa u Evropskom parlamentu | Evropski konzervativci i reformisti |
| Dom komuna | 365 / 650 |
| Dom lordova | 257 / 788 |
| Evropski parlament | 20 / 73 |
| Veb-sajt | |
| www | |
To je najveća politička partija u Ujedinjenom Kraljevstvu, a trenutno najbrojnija u Donjem domu sa 357 mandata. Ona vlada u koaliciji sa Liberalnim demokratama, dok je lider konzervativaca Riši Sunak na funkciji premijera Ujedinjenog Kraljevstva.
Stranka se naziva i Tori partija ili torijevci i bila je jedna od dve dominantne partije u 19. veku, zajedno sa liberalima. Posle spajanja sa Liberalnom unionističkom strankom 1912. godine, promenila je ime u Konzervativna unionistička partija.
Laburistička partija je 1920—ih godina postala glavni rival konzervativaca, pošto je veliki broj glasača iz Liberalne partije prešao kod laburista. Konzervativci su vodili vladu u 57 godina 20. veka, među njihovim najpoznatijim premijerima se broje Vinston Čerčil (1940−45, 1951−55) i Margaret Tačer (1979−90).
U Evropskom parlamentu, konzervativci su najveća britanska stranka sa 25 poslanika, koji su članovi grupe Evropskih konzervativaca i reformista (EKR).
Istorija uredi
Od osnivanja do Drugog svetskog rata uredi
Konzervativna partija je izrasla iz frakcije vigovaca iz 18. veka, okupljenih oko Vilijama Pita mlađeg. Ova grupa je na početku nazivana „nezavisni vigovci“, „prijatelji gospodina Pita“ ili pititi, a posle Pitove smrti naziv torijevci je ušao u upotrebu. Ovo je bila aluzija na torijevce, političku grupu koja je postojala od 1678, ali koja nije imala nikakav organizacioni kontinuitet sa pititima. Od 1812. naziv torijevci je bio često u upotrebi za novu stranku.[4] Robert Pil je 1834. godine zvanično promenio ime stranke u Konzervativna partija.
Postepeno proširenje glasačkog tela je primoralo stranku, pod rukovodstvom Bendžamina Dizraelija, da populariše pristup. U 1886. godini on je formirao savez sa Liberalnim unionistima na čelu sa lordom Hartingtonom i Džozefom Čemberlenom, a pod vođstvom lorda Solsberija i Artura Balfora partija je ostala na vlasti u narednih dvadeset godina (osim za tri godine). Međutim 1906, konzervativci su teško poraženi na izborima zbog podele po pitanju protekcionizma.
Konzervativci su bili u vladi sa liberalima za vreme Prvog svetskog rata, a koaliciju je nastavio liberalni premijer Dejvid Lojd Džordž do 1922. kada su lideri konzervativaca napustili koaliciju.
Usledio još jedan period vladavine konzervativaca, mada je 1931. stvorena nova koalicija nacionalnog jedinstva. Tokom Drugog svetskog rata, vlade nacionalnog jedinstva predvodio je Vinston Čerčil. Ali na izborima 1945. Čerčil je iznenadno izgubio od Laburističke partije.
Od 50-ih godina do 2000. uredi
Posle izborne pobede 1951, konzervativci nastavljaju program nacionalizacije, koju su bili otpočeli laburisti između 1945. i 1951. Pod vođstvom Čerčila, Entonija Idna i Harolda Makmilana, konzervtaivci su zadržali vlast do 1964.
Edvard Hit je 1970. vratio partiju u vladu i uspeo da dobije članstvo za svoju zemlju u Evropsku ekonomsku zajednicu.
Tačerizam uredi
Međutim konzervativci su bili poraženi na izborima 1974. i na čelo stranke je došla Margaret Tačer.
Tačerini konzervativci su se 1979. vratili na vlast, sproveli monetaristički ekonomski program i sponzorisali privatizaciju nacionalizovane industrije i javnih službi. Takođe, zahvaljujući na krizi Laburističke partije, Margaret Tačer je vodila konzervativce u još dve ubedljive pobede 1983. i 1987.
Međutim ekonomska kriza i pad popularnosti Tačerove, je primoralo rukovodstvo konzervativaca da smeni Tačerovu sa lidera stranke. Nju je nasledio Džon Mejdžor, koji je pobedio na izborima 1992, ali je visoka stopa nezaposlenosti dovela do krize u partiji i oslabila vladu. Iz tih razloga stranka je teško poražena na izborima 1997. od Blerovih laburista.
Od 2000. do danas uredi
Posle poraza 1997. usledila je još veća kriza u stranci i između 1998. i 2005. su smenili čak tri sekretara.
Na izborima 2002. i 2005. konzervativci nastavljaju da gube od laburista koji se stabilno održavaju na vlasti.
Posle trećeg poraza 2005. Dejvid Kameron je postao novi lider konzervativaca.
Od 2007. stranka je počela da se oporavlja i pobedila je na lokalnim izborima u 2008. godini.
Konzervativna partija je pobedila i evropskim parlamentarnim izborima za 2009. i unutar Evropskog parlamenta je obrazovala novu grupu Evropski konzervativci i reformisti.
Konzervativci, na opštim izborima 2010, su dobili 36,1% glasova i 306 mandata, postavši prva britanska stranka. Uspeh stranke, međutim, joj nije obezbedio apsolutnu većinu mesta. Konzervativci su stoga bili primorani da stvore koalicionu vladu, na čelu sa Kameronom, zajedno sa Liberalnim demokratama Nika Klega.
Konervativna stranka, na opštim izborima 2015, dobila je 36,9% glasova i 331 mandat, i time odnela apsolutnu pobedu.[5]
Nakon pobede opcije za izlazak iz EU na referendumu za članstvo UK-a u EU Kameron je podneo ostavku na poziciju šefa stranke i premijera i na njegovo mesto je izabrana Tereza Mej. Potom je izabran Boris Džonson, pa nakon njegove ostavke Liz Tras. Ona je nakon 45 dana na mestu premijera podnela ostavku, a nasledio ju je Riši Sunak.
Reference uredi
- ^ Casalicchio, Emilio; Dickson, Annabelle; Cooper, Charlie (29. 9. 2019). „Cleverly Does It”. Politico. Arhivirano iz originala 1. 10. 2019. g. Pristupljeno 30. 9. 2019. „The biggest it's been in the modern era, since we started counting it ... I can announce 191,000 [members].”
- ^ Whiteley, Paul; Seyd, Patrick; Richardson, Jeremy (1994). True Blues: The Politics of Conservative Party Membership
. Oxford University Press. str. 141–142. ISBN 978-0-19-154441-5. Pristupljeno 9. 5. 2016.
- ^ Lynch, Philip; Whitaker, Richard; Loomes, Gemma. „Competing on the centre right: An examination of party strategy in Britain”. University of Leicester. Arhivirano iz originala 4. 4. 2016. g. Pristupljeno 9. 5. 2016.
- ^ Blake 1997, str. 9.
- ^ „PLJUŠTE OSTAVKE Kameron slavi apsolutnu većinu, bojazan zbog mogućeg izlaska iz EU”. Blic. 8. 5. 2015.
Literatura uredi
- Blake, Robert (1997). The Conservative Party from Peel to Major. Heinemann. ISBN 978-0-434-00352-5.
