Konstantin Bogdanović
Konstantin Bogdanović (Ruma, 2. mart 1811 — Novi Sad, april 1854) bio je srpski advokat, novinar, književni kritičar.[1]
Konstantin Bogdanović | |
|---|---|
| Datum rođenja | 2. mart 1811. |
| Mesto rođenja | Ruma |
| Datum smrti | april 1854. |
| Mesto smrti | Novi Sad |
Biografija uredi
Konstantin je po majci bio unuk[2] (ili nećak?) književnika Atanasija Stojkovića. Bio je dobar učenik naklonjen nauci. Nakon osnovne škole u Rumi, uspešno je završio karlovačku gimnaziju. Po završetku studija filozofije u Segedinu i prava u Pešti i Požunu (do 1832). Od 1830. godine javlja se kao prevodilac i stihotvorac u "srpskom letopisu". Između 1832. i 1842. godine radio je u rodnoj Rumi kao advokat. [1]
Prešavši u kneževinu Srbiju po pozivu, radio je kao sekretar Državnog saveta, a postao je i član Društva srpske slovesnosti (1842).
Po svrgavanju kneza Mihaila Obrenovića kao poznati Obrenovićevac prelazi u Novi Sad. Objavio je anonimno političku brošuru, kojom je branio kneza Miloša. Danilo Medaković i njegov prijatelj Konstantin Branković su smatrani za obrenovićevske agente u Austriji. Potom boravi između 1844-1847. godine na studijskom putovanju u Nemačkoj (Lajpcigu), Francuskoj (Parizu) i Engleskoj (Londonu).[3] On je u isto vreme i poverenik kneza Mihaila Obrenovića, zbog čijih poslova se duže bavio u Parizu. Po povratku u Austrijsko carstvo kratko vreme je živeo u Rumi (1847). U Pešti je marta 1848. godine pokrenuo i uređivao srpski politički list Vestnik,[4] koji je tokom maja prebacio u Sremske Karlovce, a na proleće 1849. godine u Zemun. Prvi broj lista koji je izašao u Zemunu štampan je na jednoj dunavskoj lađi, koja je uvek bila spremna da odplovi u slučaju neprijateljskog napada. List je tada postao "organ" Glavnog odbora Srpskog pokreta.[5] Jedno vreme bio sekretar patrijarha Josifa Rajačića, izaslanik Glavnog narodnog odbora u Beču[6], poslanik Rume na Saboru u Zagrebu, a po okončanju Revolucije član Likvidacione komisije u Temišvaru.
Godine 1853. prešao u Novi Sad gde je otvorio advokatsku kancelariju. U tom gradu je umro aprila 1854. godine.
Pisao je književnu i pozorišnu kritiku, te članke iz pravne i političke istorije. Godine 1839. objavljuje članak pod naslovom "Kritika u miru", zbog kojeg je smatran za jednog od najznačajnijih srpskih kritičara 19. veka.[7] Bavio se i prevodilaštvom. Pored Vestnika, pisao je i za Serbski narodni list, Serbske narodne novine, Letopis Matice srpske, Bačku vilu i Sedmicu.[8]
Reference uredi
- ^ a b Jugoslovenski književni leksikon (2. izd.). Novi Sad: Matica srpska. 1984. str. 65—66.
- ^ Dragiša Živković: "Počeci srpske književne kritike 1817-1860. godine", Beograd 1957.
- ^ Živan Milisavac: "Istorija Matice srpske", Novi Sad 1986.
- ^ "Beogradske opštinske novine", Beograd 1. januar 1936.
- ^ "Otadžbina", Beograd 1. januar 1882.
- ^ "Srpski sion", Sremski Karlovci 15. jun 1904.
- ^ Predrag Palavestra: "Istorija srpske književne kritike 1768-2007. godine", Beograd 2008.
- ^ Srpski biografski rečnik knjiga 1, A-B. Novi Sad: Matica srpska. 2004. str. 607—608.
Literatura uredi
- Srpski biografski rečnik knjiga 1, A-B. Novi Sad: Matica srpska. 2004. str. 607—608.