Monti Albani
Monti Albani (prevedeno Albanske planine; antički Albanus Mons) su niske planine vulkanskog porekla, sa najvišim vrhom Faete 965 m, jugoistočno od Rima u Italiji. Pretežno je pod vinogradima i maslinjacima, a u višim su delovima šume kestena i pašnjaci. Rimski gradići (Castelli Romani) je zajednički naziv za mnoga naselja i gradiće (Veletri, Fraskati, Albano) rasute po gorju i uz obale kraterskih jezera Albano i Nemi.
Monti Albani je turistički kraj i rekreativno područje Rimljana,sa brojnim vilama i seoskim kućama. Poznato je po proizvodnji kvlitetnih vina i po ukrasnom građevinskom materijalu (lapia Albanus).
Istorija
urediPlaninske oblasti u blizini jezerskih obala bile su atraktivne za naseljavanje još od praistorije. Od 9. do 7. veka pre nove ere tu su postojala brojna sela (kao što su legendarni Alba Longa i Tuskul). Od 5. do 3. veka pre nove ere ovu oblast naseljavali su Latini.
Na vrhu Monte Kavu, koga su Stari Rimljani nazivali Albanus Mons, nalazilo se svetilište Jupitera Latiarisa, u kome su konzuli slavili Latinske ferije. Nekoliko generala ovde je slavilo pobede u vreme kada one nisu bile odobrene od strane Rima. Do 1777. godine postojali su temelji i neki od arhitektonskih fragmenata hrama, kada ih je Kardinal Jork iskoristio za izgradnju Pasionističkog manastira.[1] Put Via Triumfalis koji je vodio do hrama još uvek se može videti.
I u rimsko doba, kao što je i danas, ovo područje često su koristili imućniji Rimljani da pobegnu od vrućina i gužvi Rima.
Reference
uredi- ^ Jedna ili više prethodnih rečenica uključuje tekst iz publikacije koja je sada u javnom vlasništvu: Chisholm, Hugh, ur. (1911). „Albanus Mons”. Encyclopædia Britannica (na jeziku: engleski). 1 (11 izd.). Cambridge University Press. str. 487.
