Нови завјет Господа нашега Исуса Христа (1847)

Novi zavjet Gospoda našega Isusa Hrista je naziv prevoda Novog zaveta, koji je Vuk Stefanović Karadžić objavio 1847. godine u Beču.

Novi zavjet Gospoda našega Isusa Hrista
Autor	Vuk Stefanović Karadžić
Jezik	srpski
Žanr / vrsta dela	Sveto pismo Novog zaveta
Izdavanje
Izdavač	Štamparija Jermenskog manastira
Datum	1847

Tadašnja cenzura nije dopuštala štampanje bez prethodne saglasnosti crkvenih starešina. Vuk je imao saglasnost jednog episkopa, ali to ipak nije bilo dovoljno. Zato je prevod čekao na izdavanje punih 27 godina, a u međuvremenu je doživeo nekoliko recenzija od strane samoga Vuka.

Jezička reforma

Sam prevod usko je povezan sa Vukovom jezičkom reformom, tako da je Vuk posle prevođenja Novoga zaveta imao više od jednog neprijatelja: osim što su mu se suprotstavljali pobornici staroga pravopisa, prevod nije bio po volji ni dostojnicima crkve ni države.

Na nagovor Jerneja Kopitara (poznatog i kao Vartolomej), sa kojim se upoznao u Beču 1815. godine, i po savetu Lukijana Mušickog, koji je smatrao da će narod i crkva prihvatiti samo prevod koji podržava Rusko biblijsko društvo, a ne englesko, ili neko drugo zapadno, Vuk stupa u kontakt sa Ruskim biblijskim društvom, putuje u Petrograd, i 1818. godine sklapa sa njim ugovor o prevođenju Novoga zaveta na srpski jezik. Posle samo šest meseci rada, Vuk je predao rukopis. Prevod je načinjen uglavnom sa tzv. slovenskog prevoda, koji je bio potvrđen od crkvenog Sinoda, uz obimne i važne konsultacije sa nemačkim Luterovim prevodom i ruskim. Vuk u predgovoru kaže da je, ponekad, konsultovao i deset različitih prevoda na evropske jezike. U prevođenju su mu pomagali Kopitar, i kasnije Franc Miklošić, naročito savetima oko težih mesta.

Cenzura

Rusko društvo rukopis vraća 1823. godine, nezadovoljno jezikom Vukovog prevoda, a posle negativne recenzije komisije u kojoj su se nalazili:

• mitropolit Leontije Lambrović, tada bivši srpski mitropolit,
• arhimandrit Filipović i
• Atanasije Stojković.

Komisija je prevod počela da ispravlja po starom pravopisu, i onda zaključila da je to uzaludan posao, pa je predložila svoj prevod.

Posle odbijanja Ruskog društva da mu štampa prevod, Vuk 1824. godine objavljuje Oglede Svetog pisma na srpskom jeziku na dvadeset pet stranica, jer je želeo da javnost vidi njegov rad, kao i da Britanskom društvu učini ponudu za štampanje njegovog prevoda.

Ogledi su štampani u Lajpcigu u 1000 primeraka, a sadržavali su odlomke iz Novoga zaveta. Međutim, sve je bilo uzalud. U Srbiji ni vlast (knez Miloš), ni crkva, kao ni u Austriji Srpska crkva, nisu hteli da daju preporuku za štampanje. Sa druge strane, Biblijsko društvo bez preporuke nije želelo da štampa, jer je austrijska cenzura izričito zahtevala preporuku srpskih crkvenih vlasti.

Zato 1831. godine Vuk izlazi sa novim predlogom: da se njegov prevod štampa za "Srbe Turskoga zakona (za Bošnjake)" kojih je u Bosni tada bilo više od milion ljudi. Međutim, kako je Britansko biblijsko društvo štampalo Stojkovićev prevod (za koji isto tako nije imalo odobrenje), to bi objavljivanje Vukovog prevoda bilo štetno po postojeći prevod.

Vuk se 1832. godine obraća Berlinskom (pruskom) biblijskom društvu sa istim zahtevom, ali ono zahtev vraća londonskoj centrali. Godine 1833. Vuk se obraća Njegošu, sa kojim je tada bio u veoma dobrim odnosima. Njegoš mu izdaje pismenu preporuku čija je težina bila u tome što je Njegoš već bio novoposvećeni episkop crnogorski i brdski. Prema crkvenom istoričaru Radoslavu Grujiću "vladika Petar I nosio se takođe mišlju da narod svoj prosveti u hrišćanskom duhu, te je 1826. izrazio želju da se Sveto pismo Novoga zaveta prevede na srpski i u narod raširi". Vuk Njegoševu preporuku odmah šalje Biblijskom društvu, ali opet nema pozitivnog odgovora. Sledeće godine Vuk odlazi u Crnu Goru sa namerom da tamo štampa Novi zavet, ali od toga odustaje zbog loših tehničkih mogućnosti.

I pored mnogobrojnih odbijanja, Vuk i dalje ne odustaje pa se preko prijatelja i poznanika obraća Američkom biblijskom društvu, odnosno njihovim predstavnicima koji su tada bili u Srbiji. Oni su, razgovarajući sa ljudima, stekli utisak da je Vukov prevod zaista poželjan i takvu su preporuku poslali u London. Međutim, britansko Biblijsko društvo 1840. godine ponovo planira (neuspelo) izdavanje Stojkovićevog prevoda.

Zato se 1847. godine Vuk konačno odlučuje da objavi privatno izdanje. Godina 1847. je i po drugim knjigama dragocena za srpsku književnost. Iste godine izlaze i Pesme Branka Radičevića i Gorski vijenac Petra Petrovića Njegoša.

Prvi tiraž

Posle odobrenja bečke cenzure, Vuk rukopis predaje štampariji u Jermenskom manastiru (mehitarista) u Beču, sa kojima je i ranije sarađivao. Prvi tiraž je bio dve hiljade primeraka, a Vuk je napisao predgovor i priložio list sa novom srpskom azbukom.

Reakcija je bila brza. Po zahtevu Srpske pravoslavne crkve, kneževska Popečiteljstva (ministarstva) prosvete i finansija zabranila su uvoz Vukovog prevoda u Srbiju. U obrazloženju je stajalo da je "druga strana" štampala Novi zavet, pri čemu se očigledno misli na jermenski manastir, što je protumačeno kao delovanje rimske papske Propagande. Međutim, Biblijsko društvo iz Londona 1850. godine otkupljuje od Vuka hiljadu primeraka. Tom prilikom je sklopljen ugovor po kojem Vuk pristaje da iz budućih izdanja Društva ukloni svoj predgovor, kao i da se prevod može dalje štampati i u drugom pismu i veličini – formatu. Prvi tiraž je rasprodat do 1953. godine.

Prema sačuvanim rukopisima, možemo da rekonstruišemo obim rada i revizija koje je Vuk načinio na Novom zavetu od prvog rukopisa 1819. godine do prvog štampanog izdanja 1847. godine. Zatim je dalje radio i prepravljao ga za izdanje Ogleda 1824. godine, isto tako na ekavici. U rukopisu iz 1829. godine primetno je vraćanje na slavjanoserpsku ortografiju. Rukopis iz 1835. godine (verovatno pripreman za štampanje u Crnoj Gori) ponovo se vraća Vukovom pravopisu, ali je na ijekavici. U rukopisu iz 1845. učinjene su manje ispravke, pa je ta verzija i predata u štampu 1847. godine.

Kritika

Knjaz Miloš je smatrao da Vukov prevod predstavlja napad na pravoslavnu veru:

„ On previđa da će težnje takove kojima je Vuk pristao, težnje reformizma, ako im se za vreme ne stane na put u današnja naša zgodna i nezgodna vremena, samo razdor u naš narod useliti, jer on zna i to šta je krvi Nemačku stalo dok je prevod Novog Zavjeta, dok je reformacija prodrla kud je naumila. ”

Knjažev savetnik Petronijević je napisao da je knjiga štampana od strane Propagande, da je štetna za pravoslavlje, a slične stavove izneo je i sekretar srpskoga mitropolita i cenzor knjiga i novina Vasilije Lazić, sa kojim je Daničić polemisao preko novina. Godine 1850. vladika Evgenije Jovanović (koji je nasledio Mušickog, posle njegove smrti) objavio je knjigu O prevodu Novoga Zavjeta Vuka Karadžića, a drugi su u napadima govorili o tome da je Vuk u vezi sa luteranskom crkvom – verovatno zbog korišćenja Luterovog prevoda na nemački. Govorilo se da je Vuk plaćeni agent katoličke ili protestantske propagande. Napadi su stigli i iz Rusije, gde je Vukov pravopis shvaćen kao uvođenje latinskog pravopisa, samo prividno zadržavajući spoljni izgled ruskih slova, itd. Jedan od poslednjih napada dogodio se samo dve godine pre Vukove smrti u časopisu Svetovid. Tada je optužen kako je od nemačkih luterana primio pare, štampao Novi zavet u Berlinu (1857. godine), a da je u Beograd primerke doneo čovek "druge vere" – protestantski pastir, koji je, u stvari, bio legitimni predstavnik Biblijskog društva. Vuka je najviše branio njegov učenik i sledbenik Đura Daničić, koji je postao čuven po svom spisu Rat za srpski jezik i pravopis, u kome je branio i odbranio Vukov pravopis. Daničić je vodio mnoge rasprave sa Vukovim kritičarima, i uglavnom ih je ućutkivao, koristeći naučni metod komparacije i analogije.

U međuvremenu, Vuk se branio, pisao utuke na utuke, odgovore, molbe, žalbe i "ljubezna pisma", i radio na reviziji prevoda, pripremajući drugo izdanje. Ono je objavljeno 1857. godine, štampano u Berlinu, u tiražu od 5000 primeraka.

Vukov najozbiljniji i najbolji kritičar u to vreme bio je Nikanor Grujić, vladika pakrački, član Matice srpske i Srpskog učenog društva. On je 1852. godine u Zemunu objavio knjigu Primjetve Nikanora Grujića, arhimandrita kuveždinskog, na prevod Novoga Zavjeta, koji je gospodin Vuk S. Karadžić pisao, u kojoj je nabrojao oko tri stotine primedbi na prevod. Vuk je obratio pažnju na ove kritike, iako se o njima u pismu Platonu Atanackoviću loše izjasnio, i u izdanje iz 1857. godine uneo je osam ispravki.

Sledeće, treće izdanje, štampano je posle Vukove smrti, 1864. godine, u tiražu od 5000 primeraka, a redosled poslanica je promenjen u današnji. Ovo izdanje, kao i ostala do 1871. godine, spadaju u lošija, jer je ispravke i korekcije činio Đura Daničić, koji je, unoseći ih, učinio niz drugih grešaka.

Nauka se o ovim ispravkama veoma nepovoljno izrazila, pa je zato Prosveta štampala kritičko izdanje 1974. godine, a 1987. godine izdavačke kuće Prosveta i Nolit štampale su izdanje iz 1847. godine u (za naše uslove velikom) tiražu od 14 hiljada primeraka.

Godine 1868. Vukov pravopis je zvanično prihvaćen u Srbiji i uveden u školski sistem. Te iste godine prvi put je objavljeno Sveto pismo Staroga i Novoga zaveta na srpskom jeziku.

Literatura

• Bjelajac, Branko. Sveto pismo u Srba.