Pegava patka
Pegava patka (lat. Stictonetta naevosa, engl. Freckled duck) je jedina vrsta iz roda Stictonetta i potporodice Stictonettinae porodice пловке (Anatidae) iz reda plovuša (Anseriformes). Pegava patka je endemska vrsta Australije. Vrsta van sušne sezone naseljava unutrašnjost Australije, a u vreme sušne sezone naseljava oblasti u blizini obale ili uz obalu Australije.[2]
| Pegava patka | |
|---|---|
| |
| Mužjak | |
| |
| Ženka | |
Naučna klasifikacija 
| |
| Domen: | Eukaryota |
| Carstvo: | Animalia |
| Tip: | Chordata |
| Klasa: | Aves |
| Red: | Anseriformes |
| Porodica: | Anatidae |
| Potporodica: | Stictonettinae Boetticher, 1950 |
| Rod: | Stictonetta L. Reichenbach, 1853 |
| Vrsta: | S. naevosa
|
| Binomno ime | |
| Stictonetta naevosa (Gould, 1841)
| |
| |
| Areal pegave patke | |
Opis uredi
Perje odrasle pegave patke je tamnosive ili crne boje sa velikim brojem belih pega. Noge, stopala i kljun oba pola je sive boje (sa izuzetkom korena kljuna mužjaka, koji je crvene boje). Ptići i mlade jedinke imaju jednolično svetlo sivo perje, koje gube u svojoj 32 nedelji života, kada nakon mitarenja dobijaju perje odraslih.[3]
Kod vrste je prisutan malo izražen polni dimorfizam. Mužjaci su nešto veći i teži od ženki i dostižu 700 – 1.200 g, dok ženke dostižu težinu od 600 – 1.200 g. Mužjaci i ženke dostižu dužinu od 50 – 60 cm. Mužjake karakteriše, naročito tokom sezone parenja, kljun čiji koren je crvene boje. Koren kljuna onih mužjaka koji su u najboljem reproduktivnom stanju je tamnocrvene boje, dok je kod ostalih svetlije nijanse crvene ili je bez crvene boje. Tamnija crvena boja korena kljuna se povezuje i sa dominacijom. Mužjaci čiji koren kljuna je najtamnije crvene boje su oni koji će se najverovatnije pariti sa ženkama.[4]
Rasprostranjenost i stanište uredi
Pegava patka je najprisutnija u unutrašnjosti istočnih delova Australije, i to u Novom Južnom Velsu, Viktoriji i Kvinslendu. Ova vrsta je prisutna u manjoj meri i u Južnoj Australiji i u Zapadnoj Australiji.[5] Postoji direktna korelacija između prisustva pegave patke na nekom prostoru i količine padavina, kao i količine vode u močvarama i drugim vodenim površinama.[6]
Pegava patka ponekad prelazi velike razdaljine da bi pronašla pogodno mesto za gnežđenje, najčešće se gnezdi na velikim vodenim površinama na kojim je prisutna gusta vegetacija, kao što su močvare.[6] Nakon gnežđenja, pegave patke se sele u krajeve bliže obali, u kojima postoje stalne vodene površine, kao što su jezera, rezervoari i bare. Ove oblasti su obično izloženije i sadrže malu količinu vegetacije.[7]
Ishrana uredi
Pegava patka se filtriranjem vode, hrani larvama, račićima, inesektima i vodenim biljem.[8][9] Istraživanja su pokazala da se pegava patka najradije hrani u plitkoj vodi, koristeći svoj kljun da do hrane dođe iz mulja i peska.[10]
Ugroženost uredi
Vrsta je na crvenoj listi organizacije Međunarodna unija za zaštitu prirode (IUCN) navedena kao vrsta kojoj preti mali rizik od izumiranja.[1] Kretanje brojnosti populacije ne pokazuje definitivni trend. Populacija pegave patke je 2016. procenjena na 7.300 do 17.000 odraslih jedinki. Pretnje po opstanak vrste uključuju, pogrešno prepoznavanje ove zaštićene vrste, kao lovne divljači, zbog čega mnoge jedinke lovci ubijaju. Zatim, uništavanje močvarnih staništa, koje po procenama može dovesti do smanjenja populacije od do 20% u periodu od sledećih 15 godina.[1]
Izvori uredi
- ^ a b v BirdLife International (2016). „Stictonetta naevosa”. IUCN Red List of Threatened Species. IUCN. 2016: e.T22679836A92831716. Pristupljeno 17. 1. 2017.
- ^ Garnett, S. (1992). The Action Plan for Australian Birds (Izveštaj). Canberra: Australian National Parks and Wildlife Service.
- ^ Norman, F. I.; Norris, K. C. (1982). „Some notes on Freckled Duck shot in Victoria, Australia, 1981”. Wildfowl. 33: 81—87.
- ^ Wilson, S.; Silcocks, S. (2001). „The husbandry and breeding of the freckled duck at Melbourne Zoo”. Australian Birdkeeper. 14 (9): 524—527.
- ^ Maher, M. T.; Braithwaite, L. W. (1992). „Patterns of waterbird use in wetlands of the Paroo, A river system of inland Australia”. The Rangeland Journal. 14 (2): 128—142.
- ^ a b „Freckled Duck (Stictonetta naevosa)”. Department of Environment and Heritage NSW. 2016.
- ^ Martindale, J. (1986). The Freckled Duck. Moonee Ponds, Victoria: Royal Australasian Ornithologists' Union.
- ^ Norman, F. I.; Brown, R. S. (1985). „Gizzard grit in some Australian waterfowl”. Wildfowl. 36: 77—80.
- ^ Corrick, A. H. (1980). „Freckled Ducks on lakes in the Western District, Victoria”. Australian Bird Watcher. 8 (1): 254—255.
- ^ Crome, F. H. (1985). „An Experimental Investigation of Filter-Feeding on Zooplankton by Some Specialized Waterfowl”. Australian Journal of Zoology. 33 (6): 849—862.
Literatura uredi
- Martindale, J. (1986). The Freckled Duck. Moonee Ponds, Victoria: Royal Australasian Ornithologists' Union.
Spoljašnje veze uredi
