Википедија

Pontifikalni orijentalni institut

Pontifikalni orijentalni institut (Orijental) je katolička visokoškolska ustanova, koja se nalazi u Rimu. U Katoličkoj crkvi je još u vreme pontifikata pape Lava XIII (1878-1903) postojao plan da se otvori jedna visokoškolska ustanova koja bi se bavila izučavanjem istočnog hrišćanstva, ali je tu ideju tek 1917. godine ostvario papa Benedikt XV (1914-1921). Orijental je deo Konzorcijuma koji sačinjavaju Pontifikalni univerzitet Gregorijana (osnovan 1551) i Pontifikalni biblijski institut (osnovan 1909), koji se isto tako nalaze u Rimu. Sve tri institucije vodi Družba Isusova. Orijental je podređen Svetoj stolici, dok je administracija i uprava poverena Družbi Isusovoj. Veliki kancelar Orijentala je prefekt Kongregacije za[1] Istočne crkve, vicekancelar je general Družbe Isusove, dok je Kongregacija za katoličko obrazovanje dikasterijum koji je nadležan za odobravanje akademskih programa Orijentala.

Papinski orijentalni institut
Orientale Logo
TipPapinski institut
Osnivanje1917 .; pre 107 godina (1917)
OsnivačPapa Benedikt KSV
Akademska
afilijacija		Univerzitet Gregorian
KancelarLeonardo Sandri
RektorRev. David Nazar, C.J.
Postdiplomci350
LokacijaPijaca Svete Marije Major, 7
00185 Rim, Italija
Veb-sajtOrijentalni

Broj upisanih studenata u akademskoj 2018-1019. godini na Fakultetu istočnih crkvenih nauka (Facoltà di Scienze Ecclesiastiche Orientali – SEO) iznosi 351, dok je na Fakultetu Istočnog crkvenog prava (Facoltà di Diritto Canonico Orientale – DCO) 71 student. Ukupan broj studenta je 422, od kojih su 242 gostujući studenti sa drugih fakulteta. Osim profesora i studenata sa Orijentala, svake godine oko 400 stranih naučnika pohađa biblioteku radi istraživanja.

Misija

uredi

Osnovan od strane Benedikta XV 1917. godine i poveren Družbi Isusovoj 1922. godine od strane Pija XI, Pontifikalni orijentalni institut je visokoškolska ustanova koja kao svoju posebnu misiju ima služenje istočnim crkvama. Cilj Orijentala je da učini da istočne crkve upoznaju „ogromno bogatstvo koje … se nalazi u koferima njihovog predanja” (papa Jovan Pavle II, Orientale Lumen, 4) a u isto vreme cilj je upoznati latinski zapad sa tim malo poznatim bogatstvom. Predmet misije Pontifikalnog orijentalnog instituta su istraživanje, obrazovanje i izdavaštvo vezano za predanja istočnih crkava vezana za liturgiku, teologiju, patristiku, istoriju, kanonsko pravo, književnost i jezike, duhovnost, arheologiju i pitanja vezana za ekumenizam i geopolitiku.

Cilj Orijentala je obrazovanje studenata koji već poseduju diplomu prvog nivoa akademskih studija, nezavisno na njihovu versku pripadnost, latinsku ili grkokatoličku, pravoslavnu ili neku drugu, kako bi produbili svoje znanje o hrišćanskom istoku o njegovim crkvama, teologiji, duhovnosti, liturgiji, kanonskom pravu, istoriji i kulturi. Studenti najviše dolaze iz zemalja gde se i nalaze same istočne crkve: Bliski istok, Istočna Evropa, Afrika (Egipat, Etiopija i Eritreja) i Azija (Kerala i drugi delovi Indije; Kina), sa značajnim brojem studenata iz Evrope i iz obe Amerike koji se interesuju za studiranje hrišćanskog istoka. Danas, sa rekom migranata i izbeglica koji potiču iz nekih od gore pomenutih zemalja, studenti dolaze iz zajednica istočnih hrišćana iz dijaspore.

Istorija

uredi

prve godine.

uredi
 
Santa Maria Mađore Alberta Pisa (1905)

Prvo, privremeno sedište Orijentala bilo je u neposrednoj blizini Vatikana, u palati Konvertendi (Palazzo dei Convertendi) na Piazza Scossacavalli, koji je kasnije moralo da ustupi prostor za otvaranje Via della Conciliazione[2]. Institut je nakon toga kraći period bio ugošćen u zgradama Pontifikalnog biblijskog instituta u Rimu, na adresi Via della Pilotta 25, sve do 1926. godine, kada je dobio svoje definitivno sedište na adresi Piazza di Santa Maria Maggiore 7[3]. Od svih rimskih crkava, bazilika Santa Maria Maggiore, koja se nalazi na istoimenom trgu, je najviše povezana sa Istokom. Njeni poznati mozaici izrađeni su u vreme pape Ksista III (432-440) u čast Trećeg vaseljenskog sabora, održanog u Efesu (431), koji je da bi naglasio činjenicu da je Isus Hristos jedna ličnost, proglasio Mariju, Njegovu majka, Bogorodicom (Teotokos, na grčkom). Pošto se bazilika diči što poseduje relikvije vitlejemskih jaslica, ona je poznata i po nazivu “ad Praesepe”, tj. Crkva jaslica. U ovoj crkvi su u drugoj polovini IX veka slovenski apostoli sveti Ćirilo i Metodije, položili svoje liturgijske knjige kao znak da su od tog trenutka dobili papsko odobrenje da se služi liturgija na staroslovenskom jeziku. U jednoj bočnoj ulici prekoputa Orijentala nalazi se bazilika Santa Prassede, sa poznatim mozaicima iz karolinškog perioda, koji svedoče o odbacivanju ikonoborstva od strane pape svetog Pashalija I, koji je u vreme podizanja bazilike (817) bio ponovno pokrenut na Istoku. U bazilici je postavljena mermerna tabla, kojom se obeležava mesto smrti svetog Ćirila, Metodijevog brata, koji je tu umro 869. godine. U kompleksu gde se nalazi Orijental nalazi se i crkva svetog Antonija Velikog, prema kome istočni hrišćani imaju posebno poštovanje, koji je isto tako veoma poštovan i u Rimu, gde se ljudi još uvek sećaju da se u ovoj crkvi obavljalo blagosiljanje životinja na njegov praznik. Od osnivanja Papskog ruskog kolegijuma 1929. godine, poznatijeg kao Rusikum (Russicum) od strane pape Pija XI (1921-1939), crkvom rukovode jezuiti koji žive u kolegijuma[4]. Po mnogim parametrima, lokacija Orijentala je zaista jedno idealno mesto.

prvih 100 godina

uredi
 
Mgr Michel d'Herbigni, episkop i rektor Papinskog orijentalnog instituta (Rim)

Orijental je osnovan kao sestrinska ustanova Kongregacije za Istočnu crkvu, čije ime je promenjeno 1967. godine u Kongregacija za Istočne crkve. Bez odnosa sa tim važnim organom Svete stolice, ne bi bilo moguće razumeti cilj i misiju Orijentala, niti činjenicu da je njegovo osnivanje 1917. godine, bilo u punom jeku „beskorisnog pokolja” Prvog svetskog rata. Osnivanje Orijentala bilo je odgovor na jedno staro i poznato pitanje, poznatije kao istočno pitanje (la question d’Orient). To pitanje se javilo prvi put posle velikog otomanskog poraza od strane Rusa 1774. godine (vidi Kučukkainardžijski mir), koje je postalo još važnije dolaskom Napoleona u Egipat 1798: šta bi trebalo učiniti za milione hrišćana koji se nalaze pod otomanskom vlašću kada nestane Otomansko carstvo? Pitanje je dostiglo svoj vrhunac tokom Evharistijskog kongresa u Jerusalimu 1893, kada su istočni katolički patrijarsi upoznali papskog delegata kardinala Benoa Lanženjoa (Benoît Langenieux) sa nelagodnostima i molbama njihovih zajednica, sa kojima je on kasnije upoznao papu. Lav XIII je odmah sazvao skupštinu istočnih katoličkih patrijaraha za sledeću, 1894. godinu, sa koje je i izašlo apostolsko pismo Orientalium dignitas[5], poznata kao Magna Charta o pravima istočnih katolika.

Posle propasti Ruske imperije posle februarske revolucije 1917. godine, kada se već nazirala i propast otomanskog carstva, papa je odlučio da nešto preduzme[6]. Svojim motu proprio pod nazivom Providentis Dei[7] (01.05.1917), papa je osnovao Kongregaciju za Istočnu crkvu, dok je sa motu proprio pod nazivom Orientis catholici (15.10.1917)[8] osnovao Orijental[9]. Papa je zadržao za sebe prefekturu nad novom Kongregacijom, kojom je na početku rukovodio sekretar, iako je po pravilima kanonskog prava (up. kanon 257 iz Codex Iuris canonici [10]donetog od strane dvojice papa: Pija X i Benedikta XV[11] iz 1917. godine) na njenom čelu trebalo da bude kardinal. Već posle tri godine od osnivanja Orijentala, Benedikt XV je dozvolio Institutu svojom apostolskom konstitucijom Quod nobis in condendo pravo da daje akademska zvanja[12]. Od samog početka papa je insistirao na bogatoj specijalizovanoj biblioteci[13] koja bi omogućila studiranje i istraživanje kako profesorima tako i studentima na Orijentalu.

Na početku profesori su bili birani kako iz različitih verskih redova, tako i od laika. Među njima su bili: Antoine Delpuch (1868-1936)[14] od belih otaca (Padri Bianchi), koji je bio upravnik Orijentala[15] prve godine rada (1918-1919); dvojica benediktinca, od kojih je jedan bio blaženi Alfredo Ildefonso Šuster (Alfredo Ildefonso Schuster); trojica asumpcionista, među njima Martin Žuži (Martin Jugie,1878-1954), koji je bio profesor na Orijentalu prvih pet godina, i koji je napisao jednu monumentalnu sintezu o istoriji istočne teologije; jedan domenikanac; jedan mehitarista; četvorica jezuita, među njima poznati arheolog Guillaume de Jerphanion (1877-1948); dvojica Rusa, jedan Grk i jedan

 
Papa Benedikt KSV

Etiopljanin; kao i trojica profesora civila, među njima renomirani filolog i istoričar Michelangelo Guidi[16].

Nakon što je postao papa Pije XI je osetio da bi bilo mnogo bolje da samo jedan red preuzme ne samo brigu o rukovođenju institutom, već i brigu oko planiranja i usavršavanja onih koji bi trebalo da kasnije vode obrazovanje na Orijentalu. Njegov izbor je pao na jezuite, tako da je tokom jednog susreta sa generalom Vladimirom Ledohovskim (Vladimir Ledochowski) 14.09.1922. predao Orijental Družbi Isusovoj[17]. To je bila sugestija opata Alfreda Ildefonsa Šustera (Alfredo Ildefonso Schuster, OSB), koji je ubrzo zatim postao prvi upravnik Orijentala sa punim ingerencijama. Sledi zatim period prvog upravnika iz reda jezuita, Mišela Derbinjija (Michel d’Herbigny, 1880-1957), koji je bio upravnik od 1922. do 1931. On je bio izuzetno nadaren čovek, koji je uspeo da dâ novi impuls ovoj novoj akademskoj ustanovi zahvaljujući svojim publikacijama, kao i zahvaljujući novom sedištu na Piazza di Santa Maria Maggiore. Teškoće koje je imao tokom svoje delikatne misije u Rusiji, naterale su ga da se prevremeno povuče sa svoje dužnosti. Na mestu upravnika Derbinjija je nasledio Emil Herman (Emil Hermann, 1932-1951), nemački kanoničar svetskog glasa, koji je zahvaljujući svojoj mudrosti vodio institut u toku rata; Ignasio Ortiz de Urbina (Ignacio Ortiz de Urbina, 1951-1957), Baskijac, patrolog svetskog glasa; Alphonse Raes, 1957-1962), renomirani naučnik sirijskih prevoda, koji je postao prefekt Vatikanske biblioteke; Džozef Gil (Joseph Gill, 1962-1963), veliki poznavalac Florentinskog sabora (1438-1445) i glavni urednik izdanja koje se bavi Aktima tog Sabora; zatim ponovo Džozef Gil (Joseph Gill, 1964-1967) koji je 1965. počeo da nosi titulu rektora; Ivan Žužek (Ivan Žužek, 1967-1972), koji je kasnije postao sekretar Pontifikalne komisije za reviziju istočnog kanonskog prava; Georges Dejaifve (1972-1976), poznati ekumenista; Eduard Huber (1976-1981), koji je bio rektor Meudon School of Russian; Peter Hans Kovenbah (Peter-Hans Kolvenbach, 1981-1983), koji je posle kraćeg perioda postao general Družbe Isusove u narednih 25 godina (1983-2008); Gilles Pelland (1984-1986), koji je kasnije postao rektor Gregorijane; Đino Pjovezana (Gino Piovesana, 1986-1990), kome je od velike pomoći bilo njegovo iskustvo rektora Sophia University u Tokiju kao i dobro poznavanje ruske filozofije; Klarens Galager (Clarence Gallagher, 1990-1995), kanoničar koji je obavljao dužnost dekana i rektora; zatim ponovno Gilles Pelland (1995-1998), jedini rektor koji je tu dužnost obavljao u dva mandata u različito vreme; Héctor Vall Vilardell (1998-2007), ekumenista koji je bio rektor 9 godina; Ciril Vasil (Cyril Vasil’, 2007-2009), kanoničar, koji je nakon dve godine postao nadbiskup i sekretar Kongregacije za istočne crkve; Sani Kokoravalail (Sunny Kokkaravalayil, 2009-2010), takođe kanoničar, bio je prorektor godinu dana, i isto tako sedam godina duhovni nadzornik zajednice; Džejms Mekan (James McCann, 2010-2015), koji je posle odlaska sa dužnosti postao viši potpredsednik Fondacije Gregorijana u Njujorku; i David Nazar (David Nazar, 2015-), tokom čijeg mandata ne samo da je rekonstruisan Orijental, već je i zajednica profesora jezuita sa Instituta ujedinila sa zajednicom jezuita Pontifikalnog ruskog kolegijuma, poznatijeg kao Russicum.[18]

Stogodišnja istorija Instituta (1917-2017) može da se podeli na prvi period od prvih 11 godina, tokom kojih je Orijental počeo da se afirmiše i da postane prepoznatljiv, što je i učinjeno sa enciklikom Pija XI posvećenoj Orijentalu, Rerum orientalium (1928)[19]. Potom sledi period od narednih 30 godina, sve do početka Drugog vatikanskog koncila (1928-1958), kada je očekivana bogata žetva već bila prikupljena, i kada su postavljene osnove za dalju nadogradnju. U narednih 30 godina posle Koncila do 1989, svež vetar Drugog vatikanskog koncila je doneo ponovno interesovanje za katolički istok i zapad. Kada se 1989. godine ponovo otvorila Istočna Evropa, novi odnosi i mogućnosti su se otvorili i za sami Institut prema svetu koji je do tog perioda bio zabranjen, i mnogi novi studenti iz tih zemalja su mogli da započnu studiranje na Orijentalu[20].

 
Papa Franja posetio je Orijentale 2017. godine. Kardinal Leonardo Sandri s desne strane. Vrlo velečasni Arturo Sosa, SJ, generalni svetište Družbe Isusove (jezuiti) s njegove leve strane.

XXI vek.

uredi

Prateći moderne pedagoške standarde za akademsko usavršavanje, renovirana je biblioteka, tako da je ugrađena klima, vrhunsko LED osvetljenje, moderno ozvučenje i sve više digitalnih izvora. Povodom stogodišnjice osnivanja Orijentala (1917-2017) papa Franja je posetio Institut 12. oktobra 2017. Zahvaljujući njegovoj širokogrudoj donaciji, izvršena je restrukturacija koja je omogućila povećavanje prostora na Orijetalu, otvarajući moderne kancelarije za profesore, trpezariju za studente i kabinete za fakultetske sastanke kao i za sastanke studenata. Orijental koristi i G Suite i Google for Education dok je internet mreža uvećana za 1 gigabajt up and down. To pruža mogućnost konferencijskoj sali da direktno prenosi događaje uživo i da ima mogućnost prenošenja predavanja i konferencija online pomoću Google Hangout. Osvetljenje i ozvučenje su dovedeni do standarda digitalnih normi moderne pedagogije.

Biblioteka

uredi
 
Studenti koji rade u biblioteci

Biblioteka Instituta je bez sumnje najvredniji biser Orijentala. Ona predstavlja jednu od najbogatijih biblioteki na svetu posvećenih hrišćanskom istokom. Biblioteka Orijentala je kupila i određene knjige koje su bile pobacane tokom prvih godina u Sovjetskom Savezi. Orijental je uvek sa velikom pažnjom pratio sve što dolazi sa Istoka, tako da biblioteka poseduje, na primer, čitavu kolekciju Pravde. Prostor biblioteke je značajno proširen zahvaljujući interesovanju pape Jovana Pavla II posle njegove posete Orijentalu 1987. godine. Aula magna, konferencijska sala koja ugošćava jedan deo biblioteke, je obnovljena povodom proslave stogodišnjice 2017. godine, predstavlja safespace za međunarodne diskusije o problematičnim i specifičnim vremenima. Sirija, autokefalija, genocid, nenasilje su neke od tema u kojima su imami, diplomate, patrijarsi, kardinali i „običan narod” zajedno učestvovali.

Akademija:

uredi

fakulteti i jezici

uredi
 
Papinska bazilika Svete Marije Major, koja trg deli sa Papinskim orijentalnim institutom

Budući da je Orijental institut, on ima samo dva fakulteta: Istočnih crkvenih nauka i Istočnog kanonskog prava. Na početku je bio samo jedan fakultet, koji je sledio program već označen osnivačkom poveljom Benedikta XV (1917), koji je obuhvatao teologiju, duhovnost, liturgiku i kanonsko pravo, kao i arheologiju i druge povezane nauke neophodne da obezbede uravnotežen program studija društvenih struktura, umetnost, kulturu i istoriju. U ovom kurikulumu, izuzetno važno mesto zauzimaju jezici, tako da su pored italijanskog koji je glavni jezik na kome se vrše predavanja, izuzetno važni i starogrčki, sirijski, ruski, staroslovenski jezik. Pored jermenskog, koptskog, etiopskog i gruzijskog, koji su postali deo kurikuluma, poslednjih godina dodati su savremeni grčki i rumunski. Savremeni grčki je podeljen na 4 nivoa, posle čega je moguće da se dobije diploma priznata od grčke vlade. Za studente kanonskog prava, neophodno je studiranje latinskog jezika. U toku pripremne godine organizovan je jedan dobar program italijanskog jezika.

Fakultet istočnog kanonskog prava osnovan je 1971. odvajanjem od Fakulteta istočnih crkvenih nauka, uglavnom zbog rada na reviziji istočnog crkvenog prava i pripreme za odgovarajućeg kodeksa. Sekretar te komisije bio je Ivan Žužek (Ivan Žužek, SJ, 1924-2004). Orijental, sa svojim profesorima kanonskog prava nastavlja da služi kao glavni centar izrade kodeksa, koji ne samo da se koristi u istočnim katoličkim crkvama, već postoji i određeno interesovanje kod nekih delova pravoslavnog sveta.

Izdavaštvo

uredi
 
Nadbiskup Rovan Villiams na Orijentalu za predavanje na Katedri Donahue za 2016. godinu

Pored obrazovanja i davanja akademskih zvanja magistrature i doktorata, Orijental je poznat i po svojim izdanjima. Godine 1923. izašao je prvi broj Orientalia Christiana. Nakon stotinu objavljenih brojeva, 1934. godine serija je podeljena na Orientalia Christiana Analecta (za monografije) i Orientalia Christiana Periodica (za članke i recenzije)[21]. Posle proglašenja Kodeksa kanonskog prava za Istočne crkve (CCEO), 1990. godine, odlučeno je da se pokrene nova serija za monografije vezane za crkveno pravo Kanonika, tako da je 1992. izašao prvi broj[22]. Kritičko izdanje Anaphorae Orientales, koje je započeo Alphonse Raes 1939. godine privuklo je pažnju na jedno od mnogih zaboravljenih blaga hrišćanskog istoka, i nju je nastavio renomirani liturgičar sa Orijentala, prof. Robert Taft (Robert Taft, SJ). Kada je Vilijam Makomber (William Macomber) objavio najstariji poznati tekst Adajeve i Marijeve anafore, malo ko je mogao zamisliti koliko je to bilo od koristi Kongregaciji za doktrinu vere 2001. godine kada je odlučeno da se proglasi pravovernim i validnim anafora bez eksplicitnih reči osvećenja[23].

Značajna dostignuća

uredi
 
Simpozijum o krizama u Siriji koji se održao na Orijentalu 2017. godine

Kodeks kanonskog prava za Istočne crkve (CCEO) je skoro u potpunosti pripremljen na Orijentalu. Ovaj kodeks predstavlja jedan veliki korak napred za istočne hrišćane, jer po prvi put imaju svoj lični zakonik koji omogućuje svakoj od istočnih crkava sui juris dalji razvoj svog vlastitog prava. Drugi monumentalni doprinos Orijentala bilo je kritičko izdanje dokumenata Florentinskog sabora (1438-1445)[24] koje su priredili profesori Fakulteta Istočnih crkvenih nauka. To je dovelo 1947. godine do odluke Pija XII da se pročisti jermenski katolički obred od latinizacije[25]. Među mnogim naučnim radovima vrednim spomena, ograničavamo se da spomenemo najvažniju studiju do sada o liturgiji svetog Jovana Zlatoustog u 6 tomova; Enciklopedijski rečnik hrišćanskog istoka; prevode sa komentarima sirijskih rukopisa od IX do XIII veka; izdanje dokumenata iz vatikanskih arhiva u 7 tomova o Jermenskom pitanju (1894-1925); slično izdanje posvećeno asirsko-haldejskom pitanju (1908-1938); katalog sa komentarima o 150 etiopskih rukopisa; detaljne studije o mozaicima, freskama i arhitekturi starih crkava u Maloj Aziji itd.

 
Poznati liturgista sa Orijenta, profesor Robert Taft, SJ.


Istaknuti studenti

uredi

Guillaume Jerphanion, SJ, ostaje upamćen po svojim radovima iz arheologije i o podzemnim crkvama u Kapadokiji[26]. Marcel Viller, SJ, profesor patristike na Orijentalu postao je jedan od osnivača monumentalnog Dictionnaire de Spiritualité. Njegov naslednik, kardinal Tomaš Špidlik (Tomáš Špidlík, SJ) poznati naučnik ruske bogoslovske duhovnosti. Irenée Hausherr[27] je postavio temelje Istočne hrišćanske duhovnosti, a njegove knjige se i danas prodaju kao da su juče pisane – baš kao što je i sa delima Huana Mateosa (Juan Mateos, SJ) koga na tragu Antona Baukštarka (Anton Baumstark, 1872-1948), Robert Taft i G. Vinkler (G. Winkler) smatraju osnivačem „Mateosove škole uporedne liturgije”[28]. Georg Hofmann, SJ, crkveni istoričar, koji je imao značajan udeo u izdavanju Akata Florentinskog sabora. Orijental je bio obdaren čitavom generacijom liturgičara, među kojima su: Migel Aranc (Miguel Arranz, SJ, 1930-2008), i mnogo puta pominjani Robert Taft (Robert F. Taft, 1932-2018). Samir Halil Samir (Samir Khalil Samir, SJ) je doprineo promociji istraživanja velikog nasleđa arapske hrišćanske literature. Gustav Wetter, SJ je bio svetski autoritet po poznavanju marksizma. Placid J. Podipara, C.M.I, je bio veliki ekspert o indijskim hrišćanima, hrišćanima svetog Tome.

patrijarh Vartolomej (Arhondonis), carigradski patrijarh, koji je studirao na Orijentalu od 1963. do 1968. gde je odbranio doktorsku disertaciju pod nazivom: Sulla Codificazione dei Sacri Canoni e dei Precetti Canonici[29], pod rukovodstvom prof. Ivana Žužeka

 
Predsednik Barack Obama sastao se sa grčkim pravoslavnim ekumenskim patrijarhom Bartolomejem I, alumuzom Orijentala.

patrijarh Gregorios III Laham (Gregorios III Laham), počasni antiohijski katolički patrijarh

kardinal Josif Slipij (Josef Slipyj), prvi veliki nadbiskup Grkokatoličke crkve u Ukrajini

patrijarh Pavle Hejho (Paul Cheiko Paul), vavilonski patrijarh Haldejske crkve

patrijarh Rafael I Bidavis (Bidawid Raphael), vavilonski patrijarh Haldejske crkve

patrijarh Ignjatije Antonije (Ignace Antoine Hayek), antiohijski patrijarh sirijske katoličke crkve

patrijarh Pavle Petar (Paul Pierre Méouchi), maronitski patrijarh

patrijarh Stefanos I Sidarus (Stephanos I Sidarouss), aleksandrijski koptski patrijarh

veliki nadbiskup Svjatoslav Ševčuk (Sviatoslav Shevchuk), veliki nadbiskup Grkokatoličke crkve u Ukrajini

dvojica generala Družbe Isusove: Peter Kolvenbah (Peter Kolvenbach), koji je bio rektor Orijentala, i Žan-Baptist Žansens (Jean-Baptiste Janssens)


Lista kardinala vezanih za Orijental:



kardinal Alfredo Ildefonso Šuster (Alfredo Ildefonso Schuster, OSB) prvi upravnik i profesor liturgike na Orijentalu

kardinal Gregorio Pjetro Agađanijan (Gregorio Pietro Agaganian).

kardinal Franc Kening (Franz König), kardinal nadbiskup i osnivač Pro Oriente..

kardinal Franc Erle (Franz Ehrle), profesor na Oriejntalu.

kardinal Ladislav Ruben (Ladisław Ruben) prefekt Kongregacije za Istočne katoličke crkve.

kardinal Ežen Tiseran (Eugène Tisserant)[30], sekretar Kongregacije.

kardinal Alojz Grilmajer (Aloys Grillmeier, SJ), teolog i profesor patristike.

kardinal Jozef Tomko (Josef Tomko) počasni prefekt Kongregacije za Evangelizaciju naroda.

Kardinal Alois Grillmeier, SJ, patrolog i naučnik.

kardinal Tomaš Špidlik (Tomáš Špidlík, SJ), poznati autor knjiga o istočnoj hrišćanskoj duhovnosti

Spisak poznatih studenata počinje sa blaženim Evgenijem Bosilkovim, episkopom nikopoljskim u Bugarskoj i mučenikom. Aprila 2013. dva pravoslavna episkopa, koji su nekada bili studenti na Orijentalu su kidnapovani u Alepu u Siriji: Pavle (Jazigi) i Mar Grigorije Johana Ibrahim. Još uvek se ne zna šta je sa njima. Drugi poznati studenti su: Engelbert Kirschbaum, SJ, arheolog; Robert Murray, SJ, veliki prijatelj Tolkina; Alessandro Bausani, islamolog; Hans-Joachim Schultz, liturgičar, Lambert Beauduin, OSB, osnivač Chevetogne i René Vouillaume, prior male Hristove braće[31]. Na Orijentalu je studirao i Yves de Montcheiul, SJ (1900-1942) veoma obećavajući teolog, koga su ubili nacisti u toku Drugog svetskog rata[32].

Publikacije

uredi
  • Orientalia Christiana Analecta objavljuje radove stručnih stručnjaka o istočnom hrišćanstvu.
  • Orientalia Christiana Periodica sadrži članke i recenzije knjiga.
  • Kanonika pokriva teme kanonskog prava.
  • Anaphorae Orientales ispisuje euharistijske molitve hrišćanskog istoka.
  • Edizioni Orientalia Christiana takođe objavljuje pojedinačna dela. [33]

Dodatni saradnici i alumni

uredi

Reference

uredi
  1. ^ Cl. Soetens, Congrès eucharistique de Jérusalem (1893), Louvain 1977, 725. Ideja je se najpre javila u Carigradu, kao težnja Belih otaca da se obnovi Grčki kolegijum.
  2. ^ Roberta Maria Dal Mas, “Il Palazzo dei Convertendi e la casa di Raffaello”, Claudio Parisi Presicce e Laura Petacco (ed.s), La Spina: dall’Agro vaticano a via della Conciliazione, Roma 2016, 129-129, ovde 129.
  3. ^ V. Poggi, “Il Pontificio Istituto Orientale”, Per la storia del Pontificio Istituto Orientale, Roma 2000, 15-30, 23.
  4. ^ C. Simon, Pro Russia: The Russicum and Catholic Work for Russia, Rome 2009, 404-432.
  5. ^ Orientalium dignitas Ecclesiarum: in V. Peri, Orientalium varietas, Roma 1994, 334-339.
  6. ^ Dokument koji pokazuje savetovanja tokom godina koje su prethodile jednoj takvoj odluci objavio je kardinal N. Marini. Taj dokument, objavljen u zatvorenoj formi, kucan na mašini, nije bio namenjen većoj publici. Njegov naslov je Opinamenta et vota quoad pontificiam in Urbe pro ecclesiarum orientalium dissidentium Concordia institutionem, Rome 1917.
  7. ^ Dei providentis arcano: in V. Peri, Orientalium varietas, Roma 1994, 344-346.
  8. ^ Orientis Catholici: in V. Peri, Orientalium varietas, Roma 1994, 372.
  9. ^ Cfr.: C. Koroloevskij, La foundation de l’Institut Pontifical Oriental, in E.G. Farrugia (ed.), The Pontifical Oriental Institute: the First Seventy-five Years 1917-1992, Rome 1993, 65-106, uvod je pisao A. Raes. Đ. M. Kroče (G.M. Croce) je priredio pet tomova od velike važnosti Cyrille Korolevskij (1878-1959), Kniga bytija moego (Le livre de ma vie): Mémoires autobiographiques, 1-5, Vatican City 2007.
  10. ^ N. Loda, “Codex Iuris Canonici 1917”, EDCE, 465-466.
  11. ^ Započetog 1904. za vreme Pija X, i završenog za vreme Benedikta XV. Codex Iuris Canonici  je proglašen 1917. godine.
  12. ^ Quod nobis in condendo, in V. Peri, Orientalium varietas, Roma 1994, 373-374.
  13. ^ Orientiscatholici, no. VII. In V. Peri, Orientalium varietas, Roma 1994, 373.
  14. ^ V. Poggi, Per la storia del Pontificio istituto Orientale, Roma 2000, 147-153.
  15. ^ V. Poggi, “Il Pontificio Istituto Orientale”, Per la storia del Pontificio istituto Orientale, Roma 2000, 15-30, 18. Pođi Delpuha (Delpuch) naziva “preside delegato” ili “pro-preside”, napominjući da je kardinal Marini zapravo bio odgovoran pred papom za Orijental, što se vidi i iz činjenice da je prijem prvih profesora vršio kardinal.
  16. ^ V. Poggi, Per la storia del Pontificio istituto Orientale, Roma 2000, 154-174.
  17. ^ Breve di Pio XI al p. Ledochowski, Preposito Generale della Compagnia di Gesù in V. Peri, Orientalium varietas, Roma 1994, 374-375.
  18. ^ V. Poggi, “Pontifical Oriental Institute”, in E.G. Farrugia, Encyclopedic Dictionary of the Christian East, 1503-1506.
  19. ^ Pio XI, Rerum Orientalium, in V. Peri, Orientalium varietas, Roma 1994, 376-383.
  20. ^ E.G. Farrugia, “Benedetto XV e la fondazione del Pontificio istituto Orientale (1917): lungimiranza, intuizione, riflessioni a posteriori”, Benedetto XV: Papa Giacomo della Chiesa nel mondo dell’“inutile strage”, a cura di G. Cavagnini e G. Grossi, II, Bologna 2017, 1098-1199, ovde 1103.
  21. ^ V. Poggi, “Pontifical Oriental Institute (Orientale): Publications”, 1506-1509, in EDEC (Encyclopedic Dictionary of the Christian East).
  22. ^ G. Nedungatt, “Kanonika”, EDEC, 1509-1510.
  23. ^ E.G. Farrugia, “Anaphores Orientales”, EDEC, 1510-1512
  24. ^ G. Hofmann et al. (editors), Concilium Florentinum: Documenta et Scriptores, 1-11, Rome 1940-1976.
  25. ^ E.G. Farrugia, “Is there method to ecumenism? Two examples to make a point”, in Christianity East and West: Jesuit Reflections, Boston 2016, 47-72, qui 50-51
  26. ^ G. de Jerphanion, Une nouvelle province de l’art byzantin: les églises rupestres de Cappadoce, 1-5, Paris 1925-1942.
  27. ^ R. Čemus (a cura di), “Le tracce della Provvidenza”; intervista a Padre Špidlik”, in AAVV, “A due polmoni.” Dalla memoria spirituale d’Europa, Roma 1999, 26
  28. ^ E.G. Farrugia, “Mateos, Juan”, EDCE, 1234-1236.
  29. ^ Objavljena na grčkom u: Analecta Vlatadon, Thessaloniki 1970.
  30. ^ R. Taft. J. Dugan, Il 75° Anniversario del Pontificio Istituto Orientale, Roma 1994, 303-318.
  31. ^ Za neke poznate studente i profesore Orientala videti V. Poggi, “Il Pontificio Istituto Orientale”, Per la storia del Pontificio Istituto Orientale, 27-28.
  32. ^ H. Holstein, SJ, “Montcheiul, Yves de”, Dictionnaire de Spirititualité X (1977) 1676-1678.
  33. ^ "7 Facts About the Pontifical Oriental Institute", Gregorian University Foundation, January 7, 2002

Spoljašnje veze

uredi
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Понтификални_оријентални_институт&oldid=27823500”