Praksa socijalnog rada
Praksa socijalnog rada, kako je socijalni rad teorijska, ali u najvećoj meri primenjena naučna disciplina, obuhvata skoro sve segmente ljudske egzistencije u kojima se ispoljavaju neki oblici ugroženosti, u smislu normalnog funkcionisanja, poremećaja, dezorganizacije, disfunkcionalnosti ili destrukcije. Praksa socijalnog rada holistički je orijentisana i ne fokusira se isključivo na poremećaje već i na mogućnost korišćenja onih potencijala osoba, grupa ili zajednice koji mogu doprineti boljem ličnom i socijalnom funkcionisanju. Realni život uslovljava oblike prakse, ali je uobičajeno da se ona fokusira na pojedina područja specifična za socijalni rad, kao što su: centri za socijalni rad, predškolske ustanove, škole, zdravstvene institucije, privreda ili na pojedine kategorije korisnika - decu bez roditeljskog staranja, stara lica, porodicu, osobe sa poremećajima u ponašanju, decu, omladinu i odrasle sa posebnim potrebama, izbegla i raseljena lica i dr. Delatnost socijalnog rada je autonomna, a oslanja se na korišćenje odgovarajuće metodologije (individualni, grupni i socijalni rad u zajednici), poštovanje standarda i etike profesije.
Literatura uredi
- Ovaj članak ili njegov deo izvorno je preuzet iz Rečnika socijalnog rada Ivana Vidanovića uz odobrenje autora.