Resafa
Resafa (arap. الرصافة [resafa]), u rimsko vreme poznata kao Sergiopolis (koji je bio sinonim) kao i kraći Anastasiopolis je bio grad koji se nalazio u rimskoj provinciji Eufratensis u današnjoj Siriji. To je arheološko nalazište koje se nalazi jugozapadno od grada Rake i Eufrata.
| Resafa arap. الرصافة | |
|---|---|
 Resafa | |
| Administrativni podaci | |
| Država |  Sirija |
| Stanovništvo | |
| Geografske karakteristike | |
| Koordinate | 35° 22′ S; 38° 27′ I / 35.37° S; 38.45° I |
| Aps. visina | 300 m |
| Površina | 220 km2 |
  Resafa Resafa na karti Sirije | |
Prokopije opisuje nadugačko bedeme i zgrade koje je tamo podigao car Justinijan.[1] Zidine Resafe, koji su još uvek dobro očuvane, imau dužinu od preko 1600 metara i oko 1000 metara u širini; okrugle ili kvadratne kule podignute su na svakih sto metara; Takođe postoje ostaci crkve sa tri apside.
Naziv uredi
Rasafa odgovara Akadskom nazivu Rasapa i bilblijskom Rezep (Septuagint, na antičkom grčkom je Rafes, Ράφες ) gde je spomenuta kod proroka Isaije u delu 37:12;[2][3] klinasto pismo daje naziv Rasapa i Rasapi što se može vedeti kod Herbermana Čarlsa (1913). Naziv "Sergiopolis" koristi Katolička enciklopedija, Njujork:Robert Ampelton Kompani.
Ptolomej je naziva Rezafa (Ρεσαφα na grčkom).[4] U poznom Rimskom carstvu Tabula Puntigerina naziva je Risapa. U spisu Noticija Dignitatum, koristi se izraz Rosafa.
Istorija uredi
Grad datira još iz 9. Veka pre nove ere, kada su Asirci tu izgradili vojni logor. Tokom rimskog vremena, to je bila pustinjska predstraža u vidu utvrđenja koje je trealo da brani državu od upada persijkih Sasanida, i položaj kojim se protezao carski drum poznat kao Strata Diocletiana.[5]
Ona je cvetala zahvaljujući svom polaožaju koji se nalazio na trgodačkom (karavanskom) putu koji je povezivao Alep, Dura Europos a Palmira je biala idealna. Resafa nijje imala izvorsku ili tekuću vodu, tako da je zavisila od velike cisterne za hvatanje zimske i prolećne kiše.
Resafa se nalazila na području gde su bili vođeni rimsko-persijski ratovi, i bila je stoga dobro bran grad koji je imao masivne zidove koje su ga okruživali u potpunosti. On je takođe imao tvrđavu.
U 4. veku, postla je grad hodočašća za hrišćane koji su dolazli i iz poštovanja prema Svetom Sergeju, koji je bio hrišćanin i rimski vojnik koji je bio mučen u Resafi tokom Dioklecijanovih progona. Izgrađena je crkva kako bi se obeležilo mesto njegovog groba, a grad je preimenovan u Sergiopolis. I zaista, postao je to, posle Jerusalima, "najvažniji centar hodočašća na vizantijskim Orijentu u [ovojom] proto-vizantijskom periodu", sa posebnim zančajem za lokalne Arape, posebno Gasanide.[5]
U 8. veku, grad je postao omiljeno boravište Omejadkog kalifa Ibn Abd el Malika (v. 724-743), koji je oko njega napravio nekoliko palata.[6]
Crkvena istorija uredi
Prvi episkop Sevastopolisa bio je jedno kraće vreme Jovan Antiohijski, koji je na taj položaj imenovan uprko s protivljenju mitropolita Hieropolisa Bambike, od koga su do tada zavisile odluke vezane za crkvu.Kasnije je Marianus prisustvovao saboru u Antiohiji.
Mitropoliti Sergiopolisa su uz sebe imali pet episkopa naižeg ranga što se može zapaziti u delu Notitia episcopatuum u Antiohiji iz šestog veka. Ona je dobila ovu titulu (mitropolije) od cara Anastasija I na Petom vaseljenskom saboru 553, a Avram potpisan kao mitropolit.
Zahvaljujući svojoj naklonjenosti Aristusu grad je dobio naziv Anastasiopolis, koji je i kasnije zadržao sve do kasnog sedmog veka.
Episkop Kandidus, u vreme kada su persijski Sasanidi opseli grad za vlade Hozroja I(godine 543), otkupio je 1200 zarobljenika i za dve stotine kilograma zlata,[7] a 1093. godine za vreme mitropolita Simeeona obnovljena je velika bazilika (Ekos Orijent III iz 238. godine) ;ovo sve je dokaz da je hrišćanstvo i dalje postojalo čak i pod islamom.[8][9]
Reference uredi
- ^ "De edificiis", II, ix
- ^ Wildberger, Hans. Isaiah: Isaiah 28-39. Fortress Press. str. 418. ISBN 978-1-4514-0935-2.
- ^ Catholic Encyclopedia (1907), loc.cit.
- ^ V, xiv, 19, cited in Wikisource-logo.svg Herbermann, Charles, ed. (1913). "Sergiopolis". Catholic Encyclopedia. New York: Robert Appleton Company.
- ^ a b David Frankfurter, Pilgrimage and holy space in late antique Egypt, 1998 in series Religions in the Graeco-Roman World 134 pp. 379.
- ^ Pierre-Louis Gatier (1999). „Rusafa”. Ur.: Bowersock, Glen Warren; Brown, Peter; Grabar, Oleg. Late Antiquity: A Guide to the Postclassical World. Harvard University Press. str. 676. ISBN 978-0-674-51173-6.
- ^ Procopius, "De bello pers." II, 5, 20
- ^ This section is abridged from Wikisource-logo.svg Herbermann, Charles, ed. (1913). "Sergiopolis". Catholic Encyclopedia. New York: Robert Appleton Company.
- ^ E J Brill, First Encyclopaedia of Islam: 1913- (1936). str. 1184.
Literatura uredi
- Wildberger, Hans. Isaiah: Isaiah 28-39. Fortress Press. str. 418. ISBN 978-1-4514-0935-2.
