Ružičasti trougao
Ružičasti trougao je simbol različitih LGBT identiteta. Prvobitno je bio namenjen kao oznaka srama, ali je kasnije postao pozitivan simbol identiteta.[1] Prvi put je ušao u upotrebu za vreme drugog svetskog rata u Nacističkoj Nemačkoj, kao oznaka u koncentracionim kampovima. Služio je za izdvajanje onih koje je vlada označila kao homoseksualne muškarce od ostatka zarobljenika. U ovu kategoriju su bili ubrajani muškarci homoseksualne i biseksualne orijentacije, ali i transrodne žene. Sedamdesetih godina dvadesetog veka ružičasti trougao je oživljen kao simbol protesta protiv homofobije, i od tada je usvojen od strane LGBT+ zajednice kao simbol LGBT prajda i pokreta za LGBT prava.
Istorijat uredi
Identifikacija nacističkih zarobljenika uredi
U nacističkim koncentracionim kampovima svaki zarobljenik je bio primoran da nosi platneni bedž u obliku jednakostraničnog trougla koj pokazuje nadole, čija je boja označavala razlog njihovog zatočavanja. U početku su zatočeni homoseksualni muškarci bili raznoliko označavani zelenim trouglom (oznaka kriminalaca), crvenim trouglom (oznaka političkih zatvorenika), brojem 175 (referenca na Paragraf 175, koji je bio deo kaznenog zakona koj je kriminalizovao homoseksualnost) ili slovom A[2] (što je značilo Arschficker, odnosno sodomit).
Kasnije je usvojeno označavanje ružičastog trougla za zatvorenike koji su identifikovani kao homoseksualci, što je takođe obuhvatalo i biseksualne muškarce i transrodne žene. Lezbijke, biseksualne žene i transrodni muškarci nisu bili sistemski odvođeni u pritvor, ali oni koji jesu bili hapšeni bili su označavani crnim trouglom i klasifikovani kao asocijalni) Ružičasti trougao je takođe služio kao oznaka seksualnih prestupnika, kao što su silovatelji i pedofili. U slučaju da je zatvorenik pritom bio i Jevrejin, trougao bi se zašivao preko drugog, žutog trougla koj je bio okrenut u suprotnom smetu, da bi oznaka podsećala na Davidovu zvezdu, kakvu su nosili drugi Jevrejski zarobljenici. Osobe sa ružičastim trouglom su bile okrutno tretirane od strane svih, pa čak i od drugih zarobljenika.
Broj onih kojima je bio dodeljen ružičasti trougao je nemoguće zaista znati, ali Ričard Plant, autor knjige Ružičasti Trougao: nacistički rat protiv homoseksualaca, daje grubu procenu onih osuđenih za homoseksualnost: "od 1933. do 1944. godine negde između 50.000 i 63.000"
Posle evakuacije i oslobođavanja logora na kraju drugog svetskog rata, mnogi zatvorenici privedeni za homoseksualnost su bili ponovo pritvoreni od strane Federalne republike Nemačke koju su saveznici uspostavili. Na primer, Hans Dormer (Heinz Dörmer) je odslužio ukupno dvadeset godina (prvo u koncentracionom logoru, a onda u zatvoru nove republike) zato što je bio otvoreno gej. Nacistički amandmani na Paragraf 175, koj je homoseksualnost od manjeg prestupa pretvorio u krivično delo, je ostao na snazi u Istočnoj Nemačkoj do 1968. a u Zapadnoj Nemačkoj do 1969. Zapadna Nemačka je nastavila da hapsi i šalje u zatvor one koji su se identifikovali kao homoseksualci sve do 1994. pod revediranom verzijom Paragrafa, koja je idalje smatrala veze između muškaraca do 21. godine života, kao i mušku homoseksualnu prostituciju, ilegalnim. Sve parnice koje su tražile novčanu odštetu za ovo su propale, ali se 2002. Nemačka vlada zvanično izvinila LGBT zajednici.[3]
Rudolf Brazda (Rudolf Brazda), jedan od poslednjih znanih homoseksualaca koji su preživeli zarobljeništvo u koncentracionom logoru, je umro 3. avgusta 2011. u devedeset osmoj godini.
Simbol gej prava uredi
Sedamdesetih godina dvadesetog veka, novo aktivni evropski i severnoamerički aktivisti za gej prava su počeli da koriste ružičasti trougao da bi podigli svest o njegovoj upotrebi u Nacističkoj Nemačkoj. 1972. godine je memoar pod naslovom Čovek sa ružičastim trouglom (Die Männer mit dem rosa Winkel), Hajntca Hegera ( Heinz Heger), gej muškarca koj je preživeo koncentracioni kamp, počeo da privlači pažnju javnosti. Kao odgovor na to, nemačka gej aktivistička grupa Homosexuelle Aktion Westberlin, je 1973. raspisala poziv gej muškarcima da nose ružičasti trougao u znak sećanja žrtava i u znak protesta diskriminaciji koja idalje traje. U filmu The Rocky Horror Picture Show, objavljenom 1975, lik Dr. Frank N. Furtera() nosi ružičasti bedž u obliku trougla na jednom od svojih kostima. 1976, Piter Reht (Peter Recht), Detlef Štofel (Detlef Stoffel) i Kristina Šmerl (Christiane Schmerl) su napravili nemački dokumentarac Rosa Winkel? Das ist doch schon lange vorbei... (Ružičasti trougao? To je bilo pre toliko vremena...). Publikacije kao što su San Franciskov Gej Sanšajn (Gay Sunshine) i Torontov Bodi Politik (The Body Politic) su promovisale ružičasti trougao kao znak sećanja na one koji su bili progonjeni.[4]
Od osamdesetih godina ružičasti trougao se sve više koristi ne samo kao znak sećanja nego i kao pozitivan simbol ličnog identiteta i identiteta zajednice. Uobičajeno predstavlja homoseksualni identitet i muškaraca i žena, i sve je više integrisan u logoe organizacija koje su sa njima povezane. Logo Marša na Vašington za lezbijska i gej prava je bio silueta kupole zgrade kongresa Sjedinjenih Američkih Država u čijoj se pozadini nalazio ružičasti trougao.
AKT AP (ACT UP) - iliti AIDS Coalition To Unleash Power, je formirana 1987. u Njujorku od strane šest gej aktivista, i cilj joj je bio da skrene pažnju na prekomerni uticaj koji je bolest imala na homoseksualne i biseksualne muškarce, i na očigledan uticaj genocidalne homofobije koja je usporavala napredak u medicinskom istraživanju. Ova grupa je usvojila obrnuti ružičasti trougao na crnoj pozadini i slogan "TIŠINA=SMRT" ("SILENCE = DEATH") kao svoj logo. Ružičasti trougao koji pokazuje nagore se namerno koristi u nekim slučajevima kao kontrast onome kako su ga nacisti koristili. Pokret Pink Pantera( Pink Panthers Movement) u Denveru, u Koloradu, su iskoristili ružičasti trougao sa panterskom šapom koja ima kandže kao svoj logo. Ovo je adaptacija originalne Pink Panter Patrole(Pink Panthers Patrol) iz Njujorka.
Devedesetih godina dvadesetog veka ružičasti trougao koj se nalazi u zelenom krugu se uobičajeno koristio simbol koj identifikuje siguran prostor(safe spaces) za pripadnike LGBT zajednice u školama i na poslu.
Ružičasti trougao je služio kao osnova za "biuglove" (engl."biangles"), simbol biseksualnog identiteta, koj se sastoji od ružičastih i plavih trouglova koji se preklapaju u ljubičastu zonu. Ružičasta i plava simbolizuju homoseksualnost i heteroseksualnost, ženski i muški pol i afinitet biseksualaca prema oba.
Spomenici i komemoracije uredi
Simbol ružičastog trougla je integrisan u brojne javne spomenike. 1995, posle decenije vođenja kampanje, plaketa ružičastog trougla je postavljena ispred Dahau memorijalnog muzeja da se ne bi zaboravila patnja homoseksualnih muškarca i žena tokom drugog svetskog rata. 2015. ružičasti trougao je dodat na Legasi Valk (Legacy Walk) u Čikagu. Takođe je osnova dizajna Homospomenika(Homomonument) u Amsterdamu i cpomenika gejevima i lezbijkama koji su doživeli holokaust u Sidneju. U San Francisku je bio inspiracija za park ružičastog trougla ( Pink Triangle Park in the Castro) i za ružičasti trougao od 4000m2 koj se izlaže na Tvin Piksu (Twin Peaks) svake godine tokom prajd vikenda. Takođe je osnova LGBT spomenika u Barseloni, Sitgesu, Montevideu.
Do 1985. postojala je nezvanična zabrana stavljanja venaca sa ružičastim trouglovima na ratni spomenik Sentopat (the Cenotaph,) u Velikoj Britaniji. Takvi venci su bili sklanjani čim su bili primećeni.
Reference uredi
- ^ „La répression des homosexuels pendant la Seconde Guerre Mondiale en France”. Les "Oublié-e-s" de la Mémoire (na jeziku: francuski). 19. 9. 2016. Pristupljeno 10. 9. 2023.
- ^ „Le triangle rose: un souvenir adopté de la persécution des homosexuels dans l’Europe nazie”. les plats pays (na jeziku: engleski). Pristupljeno 10. 9. 2023.
- ^ Schwab, Jean-Luc (1. 10. 2019). Ken Setterington. “Marqués du triangle rose” (na jeziku: francuski). str. 141—143. Pristupljeno 10. 9. 2023.
- ^ magazine, Le Point (6. 6. 2010). „A 97 ans, le dernier survivant des "Triangles roses" raconte sa déportation”. Le Point (na jeziku: francuski). Pristupljeno 10. 9. 2023.
