Simeon II Antiohijski
Patrijarh Simeon II, zvani Ibn Abu Šaib (grč. Συμεων Β΄ Αντιοχειας) - antiohijski pravoslavni patrijarh (oko 1206 - oko 1240-1205)[1].
| Simeon II Antiohijski | |
|---|---|
| Lični podaci | |
| Svetovno ime | Ibn Abu Šaib |
| Patrijarh antiohijski i sveg istoka | |
| Godine | (oko 1206 - oko 1240-1205) |
| Prethodnik | Dorotej |
| Naslednik | David |
Biografija uredi
Simeon II Ibn Abu Šaib pripadao je arapskom govornom stanovništvu melkita u severnoj Siriji. Početkom 13. veka bio je klirik u Antiohiji. Vreme službe Simeona Ibn Abu Šaiba poklopilo se sa Ratom za antiohijsko nasleđe (1198-1219) između Boemonda IV i kralja Levona II, koji se borio za prava svog nećaka, Rejmonda-Rupena, princa od Antiohije. Glavna snaga koja je ujedinila stanovnike Antiohije i suprotstavila se ambicijama kralja Kilikijske Jermenije bila je Antiohijska zajednica, koja je ujedinila i Latine i pravoslavne stanovnike grada. Pošto je knezu Boemondu IV bila preko potrebna podrška pravoslavnog stanovništva Antiohije i gradske zajednice, a da je, istovremeno, bio u akutnom sukobu sa latinskom crkvom, dozvolio je sveštenstvu i stanovništvu da izaberu pravoslavnog patrijarha. To je bio antiohijski klirik Simeon Abu Šaib, čiji je izbor, posvećenje i ustoličenje izvršeno u Antiohiji 1206. godine[2].
Pošto su od vremena druge vizantijske vladavine u severnoj Siriji (dakle od kraja 10. veka) antiohijske pravoslavne patrijarhe postavljali zapravo carevi, a od 996. birani iz reda sveštenstva Aja Sofije Carigradske i rukopoloženog od vaseljenskih patrijaraha u Carigradu, Simeon se pokazao kao prvi sirijski pravoslavac (melkit), po volji lokalnog stanovništva i sveštenstva, bez intervencija Vizantije[3].
Zbog svog retkog i pragmatičnog pokroviteljstva pravoslavne crkvene hijerarhije, princ Boemond i stanovništvo bili su ekskomunicirani od strane latinskog patrijarha Petra Angulema; međutim, sam knez, njegovi saborci i vitezovi počeli su da prisustvuju službama pravoslavnog patrijarha i da primaju svete tajne od Simeona i njegovog sveštenstva. Ostalo je nejasno da li je patrijarh Simeon služio u Sabornom hramu Svetog Petra ili je, što se čini verovatnijim, ostao sa svojim sveštenstvom u velelepnoj crkvi Presvete Bogorodice koju je sagradio Justinijan I Veliki.
Oko 1210. godine, knez Boemond se izmirio sa Latinskom crkvom, što je primoralo patrijarha Simeona da napusti Antiohiju 1211. godine[4]. Međutim, upravo u tom periodu ga je u Kilikijskoj Jermeniji radosno primio kralj Levon Rubenid. Znatan deo stanovništva Kilikije (naročito njen nizijski deo i bogati gradovi – Tars, Sis, Anazar, Adana, Isaurija Selevkija) bili su pravoslavni; deo plemstva i „barona” Kilikijske Jermenije predstavljalo je i rimsko i jermensko-halkidonsko plemstvo. Trebajući njihovu podršku, Levon je stupio u sukob sa Apostolskom stolicom i prihvatio patrijarha Simeona, prenevši mu Sabornu crkvu Svetog Pavla u Tarsu i mnoge druge crkvene zemlje i hramove koje je ranije zauzimalo latinsko sveštenstvo.
Patrijarh Simeon II Ibn Abu Šaib je proveo sledećih trideset godina svoje službe u okviru Kilikijske Jermenije i Nikejskog carstva Rimljana, uživajući podršku jermenskih kraljeva i nikejskog bazileja Jovana III Duke Vataca. Istovremeno je nastavio da održava veze sa pravoslavnim zajednicama i manastirima Antiohijsko-Tripoljske kneževine.
Poslednji pomen patrijarha Simeona II datira iz 1242. godine.
Izvori uredi
- ^ „Primates of the Apostolic See of Antioch | Antiochian Orthodox Christian Archdiocese”. ww1.antiochian.org. Pristupljeno 2024-02-18.
- ^ Barr, James (1973). „Joshua Blau: On pseudo-corrections in some Semitic languages. (Publications of the Israel Academy of Sciences and Humanities. Section of Humanities.) 153, [2] pp. Jerusalem: Israel Academy of Sciences and Humanities, 1970.”. Bulletin of the School of Oriental and African Studies. 36 (1): 130—131. ISSN 0041-977X. doi:10.1017/s0041977x00098116.
- ^ „Bernard Hamilton. <italic>The Latin Church in the Crusader States: The Secular Church</italic>. London: Variorum Publications. 1980. Pp. x, 409”. The American Historical Review. 1983. ISSN 1937-5239. doi:10.1086/ahr/88.1.96.
- ^ Selunina, N.V.; Kostikova, S.A. (2013-09-01). „Nacionalьnыe otnošeniя vo vremя velikoй otečestvennoй voйnы na Donu i v Krasnodarskom krae”. The Russian Academic journal. 25 (3). ISSN 2221-9544. doi:10.15535/68.