Википедија

Sovjetski partizani

Sovjetski partizani su bili vojnici Crvene armije koji su zaostali na okupiranoj teritoriji Sovjetskog Saveza i borili se zajedno sa lokalnim stanovništvom protiv sila Osovina u periodu 1941-1944. godina. Kasnije su se priključivali Crvenoj armiji.

Partizanski pokret je bio organizovala i kontrolisala sovjetska vlada po modelu Crvene armije. Glavni zadatak gerilskog ratovanja koji su vodile sovjetske partizanske jedinice je bilo ometanje nemačke pozadine na Istočnom frontu, naročito puteva i železničkih pruga. Postojale su takođe i redovne vojne jedinice, takođe nazivane partizanima, koje su korišćene da vrše izviđačke patrole iza neprijateljskih linija iz baza sa terititorija koje su držali Sovjeti.

Formiranje prvih partizanskih jedinica uredi

 
Sovjetski plakat: Slava herojskim partizanima koji uništavaju fašističku pozadinu!

Nakon početka invazije Nemačke i njenih saveznika na Sovjetski Savez 22. juna 1941. godine, Sovjet narodnih komesara Sovjetskog Saveza već je 29. juna izdao program partizanskog ratovanja na okupiranim područjima. Prema programu, zadatak partizanskih jedinica bio je sabotaža neprijateljevih komunikacija, atentati na nemačke oficire i vršenje diverzije nad neprijateljevim postrojenjima.

Pripadnici prvih partizanskih jedinica bili su vojnici Crvene armije, zaostali u pozadini, i lokalno rodoljubivo raspoloženo stanovništvo. Komandanti prvih jedinica bili su oficiri Crvene armije ili lokalni članovi Komunističke partije. Jedne od prvih formiranih partizanskih jedinica bile su Starasjelski odred (23. jun 1941, Žabinka)[1] i Pinski odred (26. jun, Pinsk).[2]

Do kraja 1941, na sovjetskoj teritoriji okupiranoj od Nemačke dejstvovalo je već oko 2,000 partizanskih odreda sa ukupno 90,000 partizana.[3][4] Od proleća 1942, partizanske jedinice počinju da međusobno redovno komuniciraju i planiraju zajedničke akcije. Dana 30. maja 1942, konačno je bio osnovan Centralni štab partizanskog pokreta čiji je zadatak bila koordinacija svih partizanskih akcija. Prvi komandant Centralnog štaba bio je Pantelejmon Ponomarenko, a kasnije i sam Kliment Vorošilov. Uskoro su agenti NKVD, SMERŠ i GRU organizovali kampove za obuku partizana u koje su se uključivali vojnici Crvene armije, koji su zatim nakon treninga ubacivani na okupiranu teritoriju s ciljem da profesionalno komanduju partizanskim jedinicama.

Značajnije partizanske operacije uredi

  • Napadi jedinice Vasilija Korža od jeseni 1941. do 23. marta 1943. na području Minska i Pinska, Belorusija.
  • Bitka u Brjanskim šumama, maj 1942. Borba partizana sa nemačkom kaznenom ekspedicijom
  • Napadi jedinice Sidora Kovpaka od 26. oktobra do 29. novembra 1942, Brjanske šume i istočna Ukrajina.
  • Bitka u Brjanskim šumama od maja do juna 1943. Partizani protiv nemačkih kaznenih ekspedicija.
  • Operacija Rat za železnice, 3. avgust – 15. septembar 1943. Napadi partizana na važnije železničke linije s ciljem sabotaže nemačkih transportnih linija za bitku kod Kurska i kasnije kod Smolenska. U operaciji je bilo angažovano oko 100,000 partizana s područja Belorusije, te oblasti Lenjingrada, Kalinjina, Somlenska, Orjola i Ukrajine, i to na području od 1,000 km duž 750 km fronta. Tokom operacije uništeno je preko 230,000 pruga, zajedno sa mnogim mostovima i vozovima. Operacija je ozbiljno narušila nemačku infrastrukturu i bila ključna za sovjetsku pobedu u bici kod Kurska.
  • Operacija Koncert, 19. septembar – 1. novembar 1943. Partizanska operacija s ciljem uništenja nemačkih transportnih linija i infrastrukture upućenih za bitku na Dnjepru. U operaciji su učestvovali partizani iz Belorusije, Karelije, Kalinjinske oblasti, Litvanije, Letonije, Estonije i Krima. Područje operacije obuhvatalo je 900 km u smeru sever-jug i 400 km istok-zapad.
  • Bitka kod Polocka-Lepela, april 1944. Značajna bitka između beloruskih partizana i nemačkih kaznenih ekspedicija.
  • Bitka kod Borisovska-Begomla, 22. april-15. maj 1944. Značajna bitka između beloruskih partizana i nemačkih kaznenih ekspedicija.
  • Operacija Bagration, 22. jun – 19. avgust 1944. Za beloruske partizane, koji su učestvovali u ovoj operaciji, često se kaže da su bili Peti front (uz Prvi baltički front, Prvi, Drugi i Treći beloruski front). Oko 300,000 partizana uzelo je učešća u operaciji.

Reference uredi

  1. ^ (HistBel-5) Gіstorыя Belarusі: U 6 t. T. 5. Belarusь u 1917–1945. – Mn.: Эkaperspektыva, 2006. – 613 s.; іl. ISBN 978-985-469-149-7. str. 492.
  2. ^ (jezik: ruski) Nik (2002). „PINSK V GODЫ VELIKOЙ OTEČESTVENNOЙ... (Pinsk during the Great Patriotic...)”. Istoria Pinska (History of Pinsk). Arhivirano iz originala 21. 06. 2006. g. Pristupljeno 15. 10. 2014. 
  3. ^ Lіtvіnoўskі І. A. (Litvinowski) Partыzanskі ruh u Vяlіkuю Aйčыnnuю vaйnu 1941–1945 // Belaruskaя эncыklapedыя: U 18 t. T. 12. – Mіnsk: BelЭn, 2001. – 560 s. ISBN 978-985-11-0198-2. str. 134. (t.12).
  4. ^ NB: usually the Soviet and post-Soviet writings on the Soviet partisan movement borrow data directly or indirectly from the Ponomarenko (Ponomarenko P. K. Partizanskoe dviženie v Velikoй Otečestvennoй voйne. M., 1943.) and Volin (Volin B. M. Vsenarodnaя partizanskaя voйna. M., 1942.) books, which could be intentionally exaggerating.

Vidi još uredi

Literatura uredi

Memoari uredi

 
Sovjetski partizani na Vikimedijinoj ostavi.
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Совјетски_партизани&oldid=27009532”