Hatidže-sultanija (ćerka Mehmeta III)
Hatidže-sultanija (tur. Hatice Sultan; 1583, Manisa) je bila ćerka Mehmeda III i sultanije Handan.
| Hatidže-sultanija | |
|---|---|
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 1583 |
| Mesto rođenja | Manisa, Osmansko carstvo |
| Mesto smrti | Istanbul, |
| Grob | Aja Sofija |
| Porodica | |
| Supružnik |
|
| Potomstvo | Mahmud-beg Ebubekir-beg |
| Roditelji | Mehmed III Handan |
| sultanija Osmanskog carstva | |
Biografija
urediPoznato je da je sultan Ahmed imao dve rođene sestre, koje su prema izveštaju iz 1606. godine bile udate za Tirjaki-pašu i Mustafa-pašu[1]. Ona koja je bila u braku sa Tirjaki Hasan-pašu, preudala se za Halil-pašu 1612. godine. Utvrđeno je da se sultanija koja je bila udata za Halil-pašu zvala Hatidže.[2]
Sultanija Hatidže je bila i prvo dete sultanije Handan, koja je rođena 1583. godine. Već 1600. godine počelo je da se pregovara oko ruke Mehmetove najstarije kćeri; prvi kandidat je bio Iskender-paša, namesnik Kaira kojeg je sultan smatrao dosta starim i neuglednim za svoju ćerku[3]. Sledeći kandidat je bio Mahmud-paša, za koga se Hatidže i udala. Prema pisanjima ambasadora, najstarija ćerka Mehmeda III se razvela u decembru 1602. godine[4].
Sledeći brak ćerke Hatidže-sultanije je sklopljen 1604. godine sa Hasan-pašom, namesnikom Bude, koji je od starosti umro 1611. godine.
Poslednji brak je sklopila 1612. godine sa Halil-pašom, koji je bio veliki vezir za vreme njenog brata Ahmeda I, polubrata Mustafe I i bratanića Osmana II i Murata IV. Iz ovog braka je imala dva sina[5]:
- Mahmud-beg; sahranjen pored svog oca
- Ebubekir-beg; kapidžibaši Mehmeta IV od 1649. godine.
Reference
uredi- ^ Zuhuri Danışman (1965). „Osmanlı İmparatorluğu tarihi cilt 8” (na jeziku: turski). Z. Danışman Yayınevi. str. 243.
- ^ Vakıflar dergisi,37. cilt. Vakıflar Genel Müdürlüğü Yayıinları. 2012. p. 11.
- ^ Girolamo Cappello (1600). Relazioni di ambasciatori veneti al Senato, str. 412.
- ^ Pedani, M.P. (2000). Safiye's Household and Venetian Diplomacy. Turcica, 32, p. 29.
- ^ Dr Meltem Aydin (2012), Maraşlı Halil Paşa, str. 3