Šablon:IČ-Penicilin
Penicilini su grupa beta-laktamskih antibiotika koji se koriste u lečenju infekcija izazvanih podložnim bakterijama. Na dejstvo prirodnih penicilina osetljive su prevashodno Gram-pozitivne, ali i jedan mali broj Gram-negativnih bakterija. Prirodni penicilini su proizvod metabolizma pojedinih gljivica iz roda Penicillium. Njihovo antibakterijsko dejstvo prepoznao je Aleksandar Fleming 1928. godine, ali su prvi penicilini u široku kliničku primenu ušli tek tokom i nakon završetka Drugog svetskog rata.Ovi lekovi imaju širi spektar dejstva a često i druge povoljnije osobine. Mada su i dalje jedni od najčešće propisivanih antibiotika, penicilini polako gube na terapijskom značaju, dobrim delom usled rastuće učestalosti pojave rezistentnih sojeva.
Mada se otkriće penicilina konvencionalno pripisuje Flemingu i opisuje kao jedna od najvećih slučajnosti u istoriji nauke, lekoviti učinak pojedinih gljivica bio je poznat i veoma starim kulturama gde su biljke i pojedine plesni korišćene u empirijskoj terapiji, odnosno najčešće za previjanje rana u sprečavanju razvitka infekcije. Sa razvojem mikrobiologije počela je da se učvršćuje i veza između pojedinih gljivica i njihovog antibakterijskog učinka. Niz britanskih istraživača objavio je nalaze po kojima prisustvo plesni u bakterijskim kulturama efektivno inhibira rast bakterija. Među prvima je bio Džon Skot Burdon-Senderson čiji su nalazi iz 1870. postali osnova za dalje istraživanje Listera i Tindala. Tindal je 1875. pred Kraljevskim društvom objavio nalaze o baktericidnom učinku izvesne vrste roda Penicillium, koja je, po njemu, činila da bakterije pucaju.