Википедија

Colletes halophilus

Colletes halophilus, pčela rudarska astra, je retka vrsta rudarske pčele Colletes cunicularius iz porodice Koletida koja se nalazi na rubovima slanih močvara i drugih priobalnih staništa u jugoistočnoj Engleskoj i severozapadnoj Evropi. Ugrožena je porastom nivoa mora i ljudskim razvojem koji smanjuje njegovu biljku za ishranu morske astre (Aster tripolium) i uništava njena područja gnežđenja.

Colletes halophilus
Naučna klasifikacija uredi
Domen: Eukaryota
Carstvo: Animalia
Tip: Arthropoda
Klasa: Insecta
Red: Hymenoptera
Porodica: Colletidae
Rod: Colletes
Vrsta:
C. halophilus
Binomno ime
Colletes halophilus

Opis

uredi

Colletes halophilus je upečatljiva rudarska pčela sa kratkim jezikom čiji je grudni koš obložen crvenkastosmeđom dlakom i crni stomak sa kontrastnim bledo beličastim do žutim trakama.[3] Ženke su veće i sjajnije od mužjaka. Odrasle jedinke C. halophilus imaju dužinu od 11–14 mm.[3] Postoje dve slične zapadnoevropske pčelinje vrste — bršljan (Colletes hederae) i obični kolet (Colletes succintus) — ali su one ekološki odvojene od C. halophilus.[4]

Distribucija

uredi

Colletes halophilus ima veoma ograničenu rasprostranjenost, i nalazi se u obalskoj istočnoj Engleskoj prema jugu duž istočne obale pored ušća Temze, i duž južne obale do Hempšira i najistočnijeg Dorseta. Izvan Engleske, C. halophilus ima ograničenu rasprostranjenost na atlantskim obalnim regionima zapadne Evrope, od Frizijskih ostrva na severu do obala Biskajskog zaliva u jugozapadnoj Francuskoj.[5]

Stanište

uredi

C. halophilus je snažno povezan sa slatinama. Agregacije koje se gnezde se nalaze na unutrašnjim ivicama slanih močvara van domašaja svih osim najvećih plime i oseke i blizu izvora hrane. Mesta koja se biraju za gnezda su obično gola peskovita tla, koja su toplija od okolnih površina sa vegetacijom zbog izloženosti suncu, često postavljena na padinama okrenutim prema jugu. Kao i prirodna staništa, C. halophilus koristi veštačka staništa kao što su nekadašnja industrijska ili braunfild lokacije, morski zidovi i gomile peska.[6]

Biologija

uredi
 
Colletes halophilus

Colletes halophilus su „usamljene pčele“, ali se gnezde u agregacijama, koje ponekad mogu da budu i hiljade.[7] Gnezde se u golom tlu — na primer, tamo gde je vegetacija uklonjena sklizcima — u gomilama zemlje, pa čak i u jazbinama evropskih zečeva i oko njih. Gnezdilišta se nalaze na ivici slanih močvara i mogu povremeno biti poplavljena najvećim prolećnim plimama; primećene su pčele kako izlaze iz nedavno potopljenog blata. Svaka ženka kopa svoju rupu, stvara ćelije i sama ih obezbeđuje. Svako gnezdo se sastoji od kratke, zakrivljene jazbine koja se završava skupom od oko pola tuceta ćelija koje zrače oko kraja osovine. Mužjaci ponekad formiraju skloništa; takva skloništa mogu se sastojati od čak desetak jedinki koje se odmaraju na stablima trave.[8]

 
Morska astra, glavna biljka za ishranu Colletes halophilus

Aktivne su od kasnog leta, ponekad već u julu, a mužjaci prvi izlaze i ostaju blizu mesta izbijanja gde traže ženke za parenje. Kada ženka izađe, mužjaci se roje prema njoj i pokušavaju da se pare; mogu formirati „lopticu za parenje“ sa mnogo mužjaka koji okružuju jednu ženku. Nakon parenja, ženke počinju da kopaju svoje jazbine, oblažući zidove jazbina žlezdanim sekretom koji se stvrdne i deluje kao odbrana protiv gljivica.[9] Svaka ćelija je snabdevena polenom i nektarom, uglavnom sakupljenim iz cvetova morske astre, a period leta pčele je vremenski usklađen sa periodom cvetanja morske astre.[10]

Pojava odraslih jedinki C. halophilus u kasno leto znači da je ova vrsta univoltina, a pčele prezimljuju u svojim natalnim ćelijama da bi sledećeg leta izašle kao odrasle i ponovo započele životni ciklus. Pčele se hrane ograničenim spektrom biljaka, uglavnom u Asteraceae, uključujući varolicu (Reseda luteola), ali je morska astra posebno važna.[11] I mužjaci i ženke moraju da se hrane polenom da bi pokrenuli svoj let, a važno je da se gnezdeće agregacije nalaze blizu izvora hrane. C. halophilus parazitira pčela kukavica Epeolus variegatus koja preuzima gnezda rudarske pčele, uključujući i hranu, i vreme njenog pojavljivanja se poklapa sa C halophilus.[12] Drugi parazit je sarkofagidna muva Miltogramma punctata koja je uzgajana iz puparija uzetih iz gnezda C. halophilus i posmatrana kako leti oko ulaza u gnezdo.[11]

Konzervacija

uredi

Colletes halophilus je klasifikovan kao „skoro ugrožen“ od strane Međunarodne unije za zaštitu prirode i Evropske komisije i naveden je kao nacionalno zapažen u Velikoj Britaniji i na nacionalnoj crvenoj listi u Nemačkoj .[13][14][15] Ima malu ukupnu populaciju koju čine disperzovane i izolovane podpopulacije koje su ugrožene uništavanjem staništa, upravljanjem obalom i urbanim i infrastrukturnim razvojem njegovog staništa, mesta gnežđenja i biljaka domaćina. Takođe može biti ugrožen porastom nivoa mora izazvanim klimatskim promenama. Javlja se u brojnim zaštićenim područjima.[1]

C. halophilus će lako koristiti mesta koje je napravio čovek, a to znači da napori za očuvanje mogu uključiti i stvaranje odgovarajućih mesta za gnežđenje. Jedna od najvećih agregacija za gnežđenje u Engleskoj nalazi se u nekadašnjem dvorištu agregata gde se pčele gnezde u velikoj veštačkoj gomili peska.[16] Čak i u malom obimu, upravnici zemljišta mogu stvoriti gole delove u blizini izvora hrane na kojima bi pčele mogle da se gnezde tako što će vrlo kratko seći vegetaciju kako bi se otkrilo golo zemljište.[17] U jednom slučaju, gole površine zemlje su sastrugane između redova astera i kolonizovale su ih pčele, dok su u većem obimu korišćeni buldožeri za struganje tla od vegetacije.[16][17]

Reference

uredi
  1. ^ a b Kuhlmann, M. (2013). „Colletes halophilus”. Crveni spisak ugroženih vrsta IUCN. IUCN. 2013: e.T13306686A13309503. doi:10.2305/IUCN.UK.2013-2.RLTS.T13306686A13309503.en  . Pristupljeno 13. 11. 2021. 
  2. ^ Verhoeff, P.M.F. (1944) [1943]. „Opmerkingen over Hymenoptera aculeata”. Tijdschrift voor Entomologie. 86: xxxix—xlii. 
  3. ^ a b Kara Alicia Hardy (2013). „Investigation into the habitat requirements of the Sea Aster mining bee in both man-made and natural habitats: Implications for conservation management actions to improve habitat opportunities with a view to enabling the reconnection of isolated populations.” (PDF). Buglife. Arhivirano iz originala (PDF) 30. 07. 2017. g. Pristupljeno 16. 03. 2022. 
  4. ^ „Species management sheet: Sea aster mining bee” (PDF). Buglife. Arhivirano iz originala (PDF) 30. 7. 2017. g. Pristupljeno 4. 7. 2017. 
  5. ^ „Colletes halophilus, a bee of saltmarshes.” (PDF). Conservation Action for Ants, Bees and Wasps. Hymettus Ltd. 2009. Pristupljeno 4. 7. 2017. 
  6. ^ Kara Alicia Hardy (2013). „Investigation into the habitat requirements of the Sea Aster mining bee in both man-made and natural habitats: Implications for conservation management actions to improve habitat opportunities with a view to enabling the reconnection of isolated populations.” (PDF). Buglife. Arhivirano iz originala (PDF) 30. 07. 2017. g. Pristupljeno 16. 03. 2022. 
  7. ^ „Colletes halophilus, a bee of saltmarshes.” (PDF). Conservation Action for Ants, Bees and Wasps. Hymettus Ltd. 2009. Pristupljeno 4. 7. 2017. 
  8. ^ G R Else; J P Field (1997). „Colletes halophilus Verhoeff, 1943”. Bees, Wasps and Ants recording Society. Pristupljeno 4. 7. 2017. 
  9. ^ Kara Alicia Hardy (2013). „Investigation into the habitat requirements of the Sea Aster mining bee in both man-made and natural habitats: Implications for conservation management actions to improve habitat opportunities with a view to enabling the reconnection of isolated populations.” (PDF). Buglife. Arhivirano iz originala (PDF) 30. 07. 2017. g. Pristupljeno 16. 03. 2022. 
  10. ^ „Species management sheet: Sea aster mining bee” (PDF). Buglife. Arhivirano iz originala (PDF) 30. 7. 2017. g. Pristupljeno 4. 7. 2017. 
  11. ^ a b G R Else; J P Field (1997). „Colletes halophilus Verhoeff, 1943”. Bees, Wasps and Ants recording Society. Pristupljeno 4. 7. 2017. 
  12. ^ Kara Alicia Hardy (2013). „Investigation into the habitat requirements of the Sea Aster mining bee in both man-made and natural habitats: Implications for conservation management actions to improve habitat opportunities with a view to enabling the reconnection of isolated populations.” (PDF). Buglife. Arhivirano iz originala (PDF) 30. 07. 2017. g. Pristupljeno 16. 03. 2022. 
  13. ^ G R Else; J P Field (1997). „Colletes halophilus Verhoeff, 1943”. Bees, Wasps and Ants recording Society. Pristupljeno 4. 7. 2017. 
  14. ^ Ana Nieto; Stuart P.M. Roberts; James Kemp; et al. (2014). „European Red List of Bees” (PDF). European Commission. Pristupljeno 4. 7. 2017. 
  15. ^ Kuhlmann, M. (2013). "Colletes halophilus". IUCN Red List of Threatened Species. 2013: e.T13306686A13309503. . doi:10.2305/IUCN.UK.2013-2.RLTS.T13306686A13309503.en.  Nedostaje ili je prazan parametar |title= (pomoć)[[ . doi:10.2305/IUCN.UK.2013-2.RLTS.T13306686A13309503.en.  Nedostaje ili je prazan parametar |title= (pomoć)|UK.2013-2.RLTS.]] . doi:10.2305/IUCN.UK.2013-2.RLTS.T13306686A13309503.en.  Nedostaje ili je prazan parametar |title= (pomoć). Retrieved 13 November 2021.
  16. ^ a b Kara Alicia Hardy (2013). „Investigation into the habitat requirements of the Sea Aster mining bee in both man-made and natural habitats: Implications for conservation management actions to improve habitat opportunities with a view to enabling the reconnection of isolated populations.” (PDF). Buglife. Arhivirano iz originala (PDF) 30. 07. 2017. g. Pristupljeno 16. 03. 2022. 
  17. ^ a b „Species management sheet: Sea aster mining bee” (PDF). Buglife. Arhivirano iz originala (PDF) 30. 7. 2017. g. Pristupljeno 4. 7. 2017. 
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Colletes_halophilus&oldid=26736325”