Википедија

Minjon

оперско дело

Mignon je opera komika, odnosno opera u svom drugom izdanju, koju je napisao Toma Ambroaz. Napisana je kao delo u tri čina, a originalni francuski libreto kreirali su Žil Barbijeri i Mišel Kare. Uvod u operu baziran je na romanu Putovanja Vilhelma Majstera nemačkog pisca Johana Volfgang Gete. Operu je na italijanski preveo i prilagodio Đuzepe Zafira. Opera se pominje u pripoveci Mrtav, irskog pisca Džejmsa Džojsa i Profesorova kuća Vila Ketera.[1] Tomasova kći Mignon Nevada dobila je ime po glavnoj junjakinji opere.[2]

Mignon
opera komika: Toma Ambroaz
Poster premijere
Izvorni nazivMignon
PrevodMignon
LibretoŽil Barbijeri i Mišel Kare
Jezikfrancuski
Bazirana naPutovanja Vilhelma Majstera
Premijera
17.8.1866.
Opera komika, Pariz

Istorija izvođenja уреди

Prvo izvođenje bilo je u operskoj kući Opera komika u Parizu 17. novembra 1866. godine. Komad je dobio ogromnu popularnost i do jula naredne godine izvođen je 100 puta. Hiljadito izvođenje bilo je 13. maja 1894. godine a 1.500. 25. maja 1919. godine.[3]

Opera je adaptirana i prevedena na nemački jezik za potrebe igranja u Berlinu, gde je ulogu Mignon igrala Madam Luka[4]. Nemačka verzija je bila dobro prihvaćena kod publike ali nemački kritičari nisu bili zadovoljni adaptacijom. Zbog toga je Toma skratio delo i izmenio i dao mu tragičan kraj u kojem Mignon pada mrtva u Vilhelmovom naručje. Ovim je pokušao da operu približi Geteovom delu. Originalna verzija morala je da ima srećan kraj jer su u francuskoj operi tragični završeci bili rezervisani za obične opere, a srećni i komični za opere komike. Na iznenađenje mnogih, izmenjena verzija nije uspela da zadovolji nemačke kritike i pokazalo se kao uzaludnim poduhvatom. Muzikolog Henri Edvard zapisao je u svojoj kritici da likovi nisu dočarali Getove junake a da je smrt Mignon bila previše surova.[5]

Uprkos velikom francuskom uspehu, od Tome je zatraženo da revidira delo za potrebe izvođenja u teatru „Druri Lejn” (енгл. Drury Lane Theater) u Londonu, 5 jula 1870. godine. Ova izvedba bila je na italijanskom jeziku sa recitativima, umesto sa dijalozima. Ulogu Mignon, originalno namenjena za mezosoprano, pevala je sopranistkinja Kristina Nilson, a ulogu Frederika, prvenstveno namenjeno tenoru, igrao je konralto Celia Betini. Pošto je gospođica Betini dobila ulogu koja nije pisana za njen glas, Toma je dodao i dve arije Fugitif et tremblant i Me voici dans son boudoir prilagođene njenom vokalu. Elisa Volpin je takođe smatrala da njena arija Je suis Titania koju je trebala da peva na kraju drugog čina, nije dovoljno dobra pa je ubačena još jedna floridna arija Alerte, alerte, Philine. Završetak opere je takođe pretrpeo značajne izmene.[6][7] Većina sačuvanih izvora kažu da je ova arija izvedena ali po svemu sudeći nikada nije bila orkestrirana.[8] Podaci iz londonskog pozorišta govore da je Toma imao taj zadatak,[6] ali ne postoji sačuvani dokazi da je arija zaista dobila muzičku podlogu. Arija je poznata iz nekoliko klavirsko-vokalnih partitura i uključena je kao prilog. Godine 1978, snimljena je verzija gde je ariju otpevala Rut Velting uz pratnju flaute i čembala gde je ulogu Mignon igrala Merlin Horn. Prilikom ovog snimanja uključeno je još nekoliko dodataka iz originalnog izvođenja i dužom završnicom.[8]

Premijera dela u Sjedinjenim Američkim Državama upriličena je 9. maja 1871. godine u Grancuskoj operi u Nju Orleansu.[9] Zatim je usledila produkcija Morisa Strakoša. Ova adaptacija na italijanskom jeziku prikazana je u Njujorškoj muzičkoj akademiji 22. novembra 1871. godine sa Kristinom Nilson u glavnoj ulozi. Smatra se da je upravo učešće Nilsonove u londonskoj i njujorškoj izvedbi jedan od ključnih razloga popularnosti i dobre prihvaćenosti komada u teritoriji SAD.[10] Kristina Nilson je ulogu reprizirala i tokom izvođenja u Metropolitanskoj operi u Njujorku 1883. godine.[11]

Verzije komada izvedene izvan Francuske bile su uglavnom na italijanskom jeziku, a Migonon je pevao glas sopran ili mezosopran dok je Frederik uglavnom bio mezosopran ili kontralto. Ove verzije su uglavnom imale recitative i skraćeno finale. Originalna francuska verzija je vrlo retko prikazivana van francuskog područja. Tek 1986. godine je za festivalsko izvođenje na Veksfordskom operskom festivalu prikazana komična verzija adaptirana na osnovu originalnog izvođenja.[11]

Uloge уреди

Uloga Vrsta glasa Premijerna postavka,
17.10.1866.
(Dirigent: Teohile Tilmant) 		Druga postavka,
5.7.1870.
(Dirigent: Luigi Arditi)[12]
Mignon mezo-soprano (1866)
soprano (1870) 		Celestine Galli-Marie
  		 
Kristina Nilson
Filina, glumica soprano Marie Kabel Elisa Volpini[13]
Vilhelm Meister, student tenor Leon Ačard Alesandro Betini[14]
Frederik, Filin obožavatelj tenor (1866)
contralto (1870) 		Bernard Voisi
  		 
Zelia Trebelli-Bettini[15]
Laerte, glumac tenor Antonio Čarles Kouderk Edouard Gasier[16]
Lothario, lutajući golubar bas Eugene Bataille Žan Baptist Faure[17]
Jerno, Rom bas Francois Bernard Signor Raguer[18]
Antonio, dvorski sluga bas Davoust Giovanni Volpini?[19]
Hor: Građani, seljaci, Romi, gosti, glumci

Sinopsis уреди

 
[Celestine Galli-Marie na premijeri opere Mignon.
 
Connais-tu le pays
otpevala Adelina Pati 1906. godine
Имате потешкоће при редпродукцији овог записа?
Погледајте ВП:Помоћ око снимака.

Vreme: Kraj XVIII veka Mesto: Nemačka i Italija

Čin I уреди

U dvorištu gostionice, u malom gradiću u Nemačkoj, lutajući golubar Lothario, koji je izgubio pamćenje, peva dok Romi plešu a gosti piju. Rom Jerno preti Mignoni štapom jer ga je ona odbila za ples. Lohtario i Vilhelm Meister prilaze u pomoć. Ona im se zahvaljuje i poklanja buket od divljeg cveća. Mignon se žali Vilhelmu kako ju je njen narod zaboravio dok je bila dete. On odlučuje da kupi njenu slobodu. Lohtario se pozdravlja sa Mignon i odlazi. On joj pri odlasku nudi da krene sa njim ali ona odlučuje da ostane u gradu sa Vilhelmom. Glumačka trupa dobija poziv od barona da nastupi na njegovom dvoru. Mignon je veoma zaljubljena u Vilhelma ali postaje uznemirena kada u njegovim rukama vidi cveće koje mu je poklonila Filina.

Čin II уреди

 
Marie Kabel u ulozi Filine.

Radnja se odvija u Filininoj sobi u baronovom dvoru. Filina je ushićena boravkom i raskošnim životom u dvoru. Čuje kako je Learte hvali, Vilhelm i Mignon dolaze na scenu. Mignon se pretvara da spava dok Vilhelm i Filina pevaju. Kada oni odu, Mignon isprobava Filinine kostime i šminku. Pomalo ljubomorna zbog svega što ona ime, ustaje i odlazi. Frederik dolazi. U tom trenutku po Mignon dolazi Vilhelm. Frederik i Vilhelm se raspravljaju a ona pokušava na sve načine da ublaži svađu između njih i razuveri ih od dvoboja. Vilhelm odlučuje da ne može da ostane sa Mignon i oprašta se od nje, odlazeći rukom pod ruku sa Filinom. Nešto kasnije, u dvorištu dvorca, Mignon tuguje i pati dok Lohtario svira harfu. On pokušava da je uteši, ali ne uspeva Filina slika portret Titanija. Mignon od ljubomore vrišti i govori kako bi volela da se dvorac zapali. Lohtario čuje to i kreće prema njoj. Mignon se vraća i na iznenađenje zatiče Vilhelma koji je toplo dočekuje. Lohtario, želeći da udovolji Mignon, podmeće požar. Vilhelm je uočio vatrenu stihiju i pokušava da spasi Mignon. Nosi njeno besvesno telo u naručju dok ona drži buket cveća.

Čin III уреди

 
Mignon verlangende naar haar vaderland, autora Arija Sčefer, 1836. (Muzej Dorderečt)

Vilhelm odvodi Mignon i Lotarija u zamak na severu Italije koji planira da kupi. Stari čovek pazi na nju i moli se za što brži oporavak. Antonio priča priču o prethodnom vlasniku dvora koji je poludeo nakon što mu je supruga preminula nedugo posle smrti ćerke. Vilhelm odlučuje da kupi zamak jer primećuje da je uticao da se Mignon brzo oporavi. Njoj se vraća svest i izjavljuje mu ljubav. On napokon priznaje da je ona žena koju zapravo voli i da ne želi ništa više da ima sa Filinom. Lohtariju se vraća pamćenje i on se priseća da je zapravo ovo njegov dvorac. Ovu radnosnu vest deli sa Mignon i Vihelmom. Ubrzo nakon toga, u dvorcu pronalaze zapis stare molitve i shvataju da je Mignon zapravo Lohtarijeva kći i da joj je pravo ime Spireta. Njih troje se zagrljeni vesele i raduju što je napokon sve došlo na svoje mesto.

Sačuvane arije уреди

  • "Oui, je veux par le monde (Da, ja želim svet)" (Vilhelm, tenor)
  • "Connais-tu le pays (Da li poznaješ državu)" (Mignon, mezo-sopran ili sopran)
  • "Adieu, Mignon! (Zbogom, Mignon!)" (Vilhelm, tenor)
  • "Je suis Titania (Ja sam Titania)" (Filina, koloraturni soprani)
  • "Elle ne croyait pas (Ona ne veruje)" (Vilhelm, tenor)
  • "Me voici dans son boudoir (Here I am in her boudoir)" (Frederik, tenor ili kontralto)

Reference уреди

Napomene

  1. ^ Cather, Willa (1925). The Professor's House. ISBN 978-0307-80527-0. Unknown ID 13579D86420 for other versions: ISBN 978-0307-80527-0. Архивирано из оригинала  |archive-url= захтева |archive-date= (помоћ). г. 
  2. ^ James, Edward T.; James, Janet Wilson; Boyer, Paul S. (1971). Notable American Women, 1607–1950: A Biographical Dictionary, Volume 2 . Harvard University Press. стр. 618. ISBN 0-674-62734-2. „Mignon Nevada Ambroise Thomas.” 
  3. ^ Wolff S. Un demi-siecle d'Opéra-Comique 1900-1950. André Bonne, Paris, 1953.
  4. ^ The Athenaeum (9 July 1870).
  5. ^ Thomas (1901), pp. VII–VIII.
  6. ^ а б Scherer, стр. 8
  7. ^ Thomas (1901), pp. IX, 340–354; Dwight's Journal of Music (2 December 1871).
  8. ^ а б Blyth, стр. 742
  9. ^ Crichton, стр. 951
  10. ^ Thomas (1901), p. VIII.
  11. ^ а б Forbes, Elizabeth. "Mignon" in Sadie, 3: 382–384.
  12. ^ Rosenthal gives Luigi Arditi as the conductor, pp. 171, 808; The Musical World (19 March 1870) announced that the cast would be: Signor Bettini as Guglielmo; M. Faure as Lotario; Signor Gassier as Laerte, Signor Raguer as Giarno, Madame Trebelli-Bettini as Frederico, Madame Volpini as Filina, and Mdlle. Christine Nilsson as Mignon; Kobbé, p. 778, lists the cast as Nilsson, Volpini, Bettini, Faure; Dwight's Journal of Music (2 December 1871) lists the cast as Nilsson, Faure, Bettini, Volpini, and Trebelli-Bettini.
  13. ^ The singer in the role of Philine is listed as: Elisa Volpini in Rosenthal, pp. 171, 847; Mme Volpini in Thomas (1901), pp. IX, 342; and Madame Volpini in Scherer, p. 8. One Madame Volpini was married to a tenor named Volpini (The Musical World, 2 April 1864, p. 213).
  14. ^ The singer in the role of Wilhelm is listed as Signor Bettini in Rosenthal, pp. 171 and 811, and as Bettini in several other sources as noted previously. The tenor Alessandro Bettini was a brother of the tenor Geremia Bettini, who was born in 1820 and died in 1865 (Weinstock gives Geremia's birth and death dates on p. 462; Dwight's Journal of Music, 18 April 1868, p. 13 reveals that Geremia and Alessandro were brothers and were both members of Mapleson's opera company at Her Majesty's Theatre in London in 1863; The Musical World, 2 April 1864, p. 213 mentions that Geremia Bettini and "Signor A. Bettini (husband to Madame Trebelli)" were both counted among the tenors in Mapleson's company in 1864). Although Casaglia 2005, "5 July 1870", lists Geremia [Jémérie] Bettini in the role of Guglielmo Meister, Geremia Bettini died before the date of the Drury Lane performance, so this must be an error.
  15. ^ The singer in the role of Frédéric is listed as: Mme Trebelli-Bettini in Thomas (1901), p. 350; Madame Trebelli in Scherer, p. 8; and Zélia Trebelli in Casaglia 2005, "5 July 1870". Weinstock on p. 305 gives her full name as Zelia Trebelli-Bettini and mentions that she and Alessandro Bettini sang together in Rossini's Stabat Mater on Good Friday 1863. Madame Trebelli-Bettini was married to the tenor Alessandro Bettini (The Musical World, 2 April 1864, p. 213).
  16. ^ The singer in the tenor role of Laerte is listed as Signor Gassier in The Athenaeum (9 July 1870) and as "the late Signor Gassier" in The Athenaeum (27 July 1874). Edouard Gassier (1820–1872) was a baritone (Forbes, Elizabeth. "Gassier, Edouard" in Sadie (1992) 2:358), but the role of Laerte was much reduced in the Drury Lane version (The Athenaeum, 9 July 1870) and could apparently also be sung by a baritone. Casaglia 2005, "5 July 1870", lists Geremia [Jémérie] Bettini as Laerte [assumed to be an error].
  17. ^ The singer in the role of Lothario is listed as: Jean-Baptiste Faure in Rosenthal, pp. 171, 819; M. Faure in Thomas (1901), p. 340; Jean-Baptiste Fauré [sic] in Scherer, p. 8; and as Giovanni Volpini in Casaglia 2005, "5 July 1870", [assumed to be an error]. In addition, the baritone Charles Santley in his memoirs mentions that he had hoped to play Lothario, but the part was given to Faure.
  18. ^ The singer in the role of Jarno (Giarno) is listed as Signor Raquer in the cast announcement by the Italian Opera, Theatre Royal (in The Musical World, 19 March 1870). Although Casaglia 2005, "5 July 1870" assigns Jean-Baptiste Faure to the role of Giarno, Rosenthal, p. 171, Thomas (1901), p. 340, and other sources listed previously assign Faure to the role of Lothario. [Since the two characters, Lothario and Jarno, appear on stage together, the listing at Amadeus Almanac is assumed to be an error.]
  19. ^ The singer in the role of Antonio is listed as bass Giovanni Volpini in Casaglia 2005, "5 July 1870". [Since this source fails to identify Elisa Volpini as Philine, this listing could possibly be due to the identification of the name "Volpini" with Giovanni Volpini rather than Elisa Volpini.]

Izvori

  • Casaglia, Gherardo (2005). "17 November 1866". L'Almanacco di Gherardo Casaglia (језик: италијански)., accessed 24 August 2008.
  • Casaglia, Gherardo (2005). "5 July 1870". L'Almanacco di Gherardo Casaglia (језик: италијански)., accessed 27 November 2008.
  • The Athenaeum (9 July 1870). "Mignon" (review of the 1870 Drury Lane premiere), pp. 57–58. View at Google Books.
  • The Athenaeum (6 August 1870). "Music" (review of the season at Drury Lane), pp. 185–186. View at Google Books.
  • The Athenaeum (27 July 1874). "Royal Italian Opera" (review of the season), p. 869. View at Google Books.
  • Blyth, Alan (1978). Review of the 1978 recording with Marilyn Horne. Gramophone, October 1978, pp. 741–742.
  • Crichton, Ronald (2001). "Ambroise Thomas" in Holden, Amanda, editor. The New Penguin Opera Guide, pp. 951–952. London: Penguin Books. ISBN 978-0-14-051475-9.
  • Dwight's Journal of Music (2 December 1871). "Nilsson in 'Mignon' [from the New York Tribune]", p. 141. View at Google Books.
  • Kobbé, Gustav (1976). The New Kobbé's Complete Opera Book, edited and revised by the Earl of Harewood. New York: Putnam. ISBN 978-0-399-11633-9.
  • The Musical World (19 March 1870). "Italian Opera, Theatre Royal, Drury Lane" (cast announcement for Mignon), p. 206. View at Google Books.
  • Osborne, Charles (1969). The Complete Operas of Verdi. New York: Da Capo. ISBN 978-0-306-80072-6.
  • Rosenthal, Harold (1958). Two Centuries of Opera at Covent Garden. London: Putnam. OCLC 593682, 503687870.
  • Santley, Charles (1892). Student and Singer: The Reminiscences of Charles Santley, p. 310. London: Macmillan. OCLC 2531845. Reprint: Read Books, (2009) ISBN 978-1-4446-3951-3. Preview at Google Books.
  • Scherer, Barrymore Laurence (1978). "De Profundis: Ambroise Thomas", original liner notes accompanying Columbia LP M4-34590 OCLC 318955076, 4688047. Reproduced in the booklet accompanying Sony CD SM3K 34590 OCLC 41486890.
  • Thomas, Ambroise (1901). Mignon, piano vocal score; libretto in French and English; English translation by Theodore Baker; prefatory essay by H. E. Krehbiel. New York: G. Schirmer. OCLC 219880631. Kalmus reprint (K 06810): OCLC 4352630.
  • Weinstock, Herbert (1968). Rossini: A Biography. New York: Knopf. OCLC 192614, 250474431. (Reprint: New York: Limelight, (1987) ISBN 978-0-87910-071-1.)
Преузето из „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Minjon&oldid=27522265”