Википедија

Aokigahara

Aokigahara (青木ヶ原), poznata i kao „More drveća“ (Jukai, 樹海), je gusta šuma na severozapadnoj padini planine Fudži, u Japanu.

Šuma ima istorijsku važnost jer se smatra domom yūrei (幽霊), duhova mrtvih u japanskoj mitologiji. Poslednjih godina Aokigahara je postala poznata kao „Šuma samoubica“, jedno od najčešće korišćenih mesta za samoubistvo u svetu. Na stazama koje vode u šumu postavljeni su znaci koji upozoravaju potencijalne samoubice da razmisle o svojim porodicama i kontaktiraju udruženje za sprečavanje samoubistava.[1]

Geografija

uredi
 
Saiko jezero i Aokigahara na levoj strani.

Šuma zauzima površinu od preko 3.500 hektara. Podloga, na kojoj je izrasla šuma, sastoji se od očvrsle lave koja se izlila tokom erupcije planine Fudži 864. godine. Na zapadnom obodu šume postoji nekoliko pećina do kojih vode uređene šumske staze. Pećine se tokom zime napune ledom i služe kao turistička atrakcija. Takve su, na primer, Pećina vetra „Fugaku“, Pećina jezera Saiko Bat i Ledena pećina „Narusava“, koja je pod ledom tokom cele godine.[1][2] Pojedini delovi Aokigahare su gusto naseljeni biljkama, što govori činjenica da se u tim delovima sunčevi zraci ne mogu probiti kroz krošnje drveća. Šuma je gusto naseljena, puna korenja razvijenog na vulkanskoj podlozi, obrasla mahovinom, pa je neretko dolazilo do slučajeva nestanka njenih posetilaca. Prema predanju, svako ko bi se usudio da kroči u šumu, kako bi izašao, vezivao bi traku po drveću, da bi lakše našao izlaz.[3]

Aokigahara je lažno prikazana kao mesto gde navigacijski kompasi ne rade. Igle magnetnih kompasa neće raditi na pravilan način ako se postave direktno na lavu, usklađujući se sa prirodnim magnetizmom stene, koji se razlikuje u sadržaju gvožđa i čvrstoći u zavisnosti od lokacije. Međutim, kompas se ponaša očekivano kada se drži na normalnoj visini. [4]

Biljni i životinjski svet

uredi

U dubljim delovima šume gotovo da nema života, ali zato se po rubovima šume mogu naći azijski crni medvedi, mala japanska krtica, slepi miševi, miševi, zečevi, jeleni, lisice, divlji veprovi, japanske kune, japanske veverice, krastače crnog lica, orijentalne kornjače, itd.[1] Ptice, koje naseljavaju šumu, su, uglavnom, iz rodova senica (vrbova senica, dugorepa senica) detlića (pigmejski detlić, pegavi detlić), kukavica i drozdova.[1]

U šumi borave i mnogobrojni insekti, najviše leptiri, koji se sreću i u unutrašnjosti šume, a od kojih su nama poznati: obična sedefica, obrubljeni plavac i belo ocilo.[1]

Od biljaka, pored mahovine i paprati, kao dominantnih, u Aokigahari se mogu naći i brojne drvenaste vrste, kao što su, japanski crveni bor, japanski beli bor, hinoki, kriptomerija, cuga, javorolika lipa, mongolski kesten, japanska trešnja, itd.[1] Dublje u šumi ima mnogo zeljastih cvetnih biljaka, uključujući japansku močvaricu (Artemisia princepѕ), [5], Corydalis incisa, krasoliku, Geranium nepalense, Kalimeris pinnatifida, itd. Tu su i miko-heterotrofne biljke, poput Monotropastrum humile, jetrenjače, itd. Rubovi šuma su gušće naseljeni.[6]

„Šuma samoubistva”

uredi

Šuma je prepoznatljiva u svetu kao jedno od najpoznatijih mesta za samoubistvo u Japanu. Najveći broj samoubistava se, prema podacima, dogodi krajem marta, kada je kraj fiskalne godine u Japanu. Najčešća su samoubistva vešanjem ili pilulama za spavanje.[1]

Na ulasku u Aokigaharu postavljen je natpis u kojem se potencijalne samoubice mole da još jednom preispitaju taj čin. Na njemu piše:[7]

Život je nešto dragoceno što su nam podarili roditelji. Još jednom u tišini porazmislite o tome kako će se osećati vaši roditelji, braća i sestre i deca.[7]

Šuma je privukla pažnju javnosti nakon objavljivanja romana Seiča Macumotoa (Seichō Matsumoto) Nami no Tō (Kula valova), 1961. godine.[8] Međutim, priča o samoubistvima u Aokigahari starija je od romana. Prema predanju, mnoge imućne porodice ostavljale su svoje nesposobne članove u Aokigahari, kako bi smanjile broj gladnih usta (ubasute), da tako odbačeni umru sami i gladni, teškom i mučnom smrću. Veruje se da duše tih izmučenih ljudi vrebaju u šumi i progone svakog ko se usudi da kroči u najdublje delove šume.[9]

Reference u medijima

uredi
 
Aokigahara u Jamanašiju .

O Aokigahari se govori u nekoliko vrsta medija, uključujući anime i mange, filmove, književnost, muziku i video igre.

Šuma je bila tema produkcije BBC Radio 4 (prvo emitovanje 10. septembra 2018. godine) u kojoj su četiri pesnika otputovala u Aokigaharu da pišu i snimaju poeziju u šumi. [10]

Pesnici Arai Takako (Arai Takako), Džordan A. I. Smit, Osaki Sajaka (Osaki Sayaka) i Jocumoto Jasuhiro (Yotsumoto Yasuhiro) koautori su dvojezične (japansko - engleske) antologije pesama i kratkih spisa o Aokigahari, pod nazivom More drveća: Pesnički prilazi Aokigahari (ToPoJo Excursions, 2019).[11]

Američka dramaturškinja japanskog porekla Kristin Haruna Li napisala je i postavila dramu „Šuma samoubica“ u Njujorku u martu 2019. godine. Autorka u drami obrađuje samoubistva u Americi i Japanu, pozivajući se na šumu Aokigaharu.[12]

Film „More drveća“ iz 2015. godine sa Metjuom Mekonahijem, Kenom Vatanabeom i Naomi Vots obrađuje priču koja se dešava u ovoj šumi.

Horor film Šuma iz 2016. godine govori o horor priči koja se odvija u ovoj šumi.

Rep kolektiv Aoki Bojs ime je dobio po Aokigahari.

Reference

uredi
  1. ^ a b v g d đ e Greška kod citiranja: Nevažeća oznaka <ref>; nema teksta za reference pod imenom #1.
  2. ^ „Narusawa lce Cave/Fugaku Wind Cave - Mount Fuji Things To Do & Itineraries | Planetyze”. planetyze.com. Pristupljeno 2021-02-02. 
  3. ^ „Intruders tangle 'suicide forest' with tape”. Asahi Svhimbun. 3. 5. 2008. Arhivirano iz originala 6. 5. 2008. g. Pristupljeno 3. 5. 2008. 
  4. ^ Harrington, Patrick (22. 1. 2017). „Hiking in a Forest Born Out of Mount Fuji's Lava”. The New York Times. str. TR8. 
  5. ^ Kitahara, Masahiko; Watanabe, Maki (2003). „Diversity and rarity hotspots and conservation of butterfly communities in and around the Aokigahara woodland of Mount Fuji, central Japan”. Ecological Research. 18 (5): 503—522. doi:10.1046/j.1440-1703.2003.00574.x. Pristupljeno 27. 5. 2017. 
  6. ^ Kitahara, Masahiko; Masahiko, Mitsuko; Kobayashi, Takato (2008). „Relationship of butterfly diversity with nectar plant species richness in and around the Aokigahara primary woodland of Mount Fuji, central Japan”. Biodiversity and Conservation. 17 (11): 2713—2734. doi:10.1007/s10531-007-9265-4. Pristupljeno 28. 5. 2017. 
  7. ^ a b Serbia, RTS, Radio televizija Srbije, Radio Television of. „Japanska šuma smrti”. www.rts.rs. Pristupljeno 2021-02-02. 
  8. ^ 波の塔〈下〉(文春文庫): 松本 清張: 本 (na jeziku: japanski). Tōkyō: Bungeishunjū. 2009. ISBN 978-4167697235. 
  9. ^ Malinovski, Pejk (30. 1. 2009). Suicide Forest. WNYC & PRI. 
  10. ^ „The Art of Now: Atmosfears”. Art of Now. BBC Radio 4. Pristupljeno 4. 1. 2019. 
  11. ^ „Excursions 2: Sea of Trees”. Tokyo Poetry Journal. ToPoJo Excursions. Pristupljeno 4. 1. 2019. 
  12. ^ Collins-Hughes, Laura (4. 3. 2019). „A Family Divide Haunts Heart-Rending 'Suicide Forest'”. The New York Times. Pristupljeno 7. 3. 2019. 
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Аокигахара&oldid=28463683”