Asonanca (lat. Assonare — zvučati u skladu) je figura dikcije koja nastaje ponavljanjem istih samoglasnika radi postizanja određenog zvučnog efekta. U staroj francuskoj poeziji poslednji akcentovani vokal, i to u nizovima uzastopnih stihova, „asosira“.[1] Pošto su se neki stihovi počeli rimovati, u novijoj poeziji asonanca se počela suprotstavljati rimi, tj. počela je da se oslobađa. Kada se koristi u kombinaciji sa rimom, asonanca se naziva „nepravom“ ili „ nečistom“ rimom. Javlja se u poeziji, gde se koristi da bi se postigla eufonija, tj. milozvučnost. Asonanca se pored poezije javlja i u izrekama. Korišćena je i u engleskoj poeziji, a važna je i za francusku, špansku i keltsku poeziju.

Primeri

uredi

Vidi još

uredi

Reference

uredi
  1. ^ Stambolić, Miloš, ur. (1986). Rečnik književnih termina. Beograd: Nolit. str. 52. ISBN 86-19-00635-5. 

Literatura

uredi
  • Dragiša Živković, Rečnik književnih termina, Drugo dopunjeno izdanje, Beograd, Nolit, 1992.
  • Milivoj Solar, Teorija književnosti, Zagreb, Školska knjiga, 1989.

Spoljašnje veze

uredi