Википедија

Banu Hanifa

Banu Hanifa (arap. بنو حنيفة‎‎) je bilo drevno arapsko pleme koje naseljavalo područje El Jamame u centralnom regionu današnje Saudijske Arabije. Pleme je pripadalo velikoj grupi severnih arapskih plemena Rabi'a, koja je uključivala i plemena Anaza, Abdul Kajs, Bakr i Taglib. Iako klasični arapski genealogisti smatraju ovo pleme hrišćanskim ogrankom plemena Bani Bakr, oni su vodili nezavisno postojanje pre pojave islama.[1]

Predislamski period uredi

Čini se da su članovi plemena bili uglavnom sedentarni poljoprivrednici u zoru islama, koji su živeli u malim naseljima duž vadisa istočnog Nadžda (poznatog tada kao El Jamama), posebno doline El-'Ird, koji je kasnije poneo njihovo ime (vidi Vadi Hanifa). Izvori kao što je Jakutova enciklopedija iz 13. veka pripisuju im osnivanjem gradova Haddžra (prethodnika današnjeg Rijada) i Manfuhe, a zaslužni su i za žitnice El Hardža. Prema legendi, pleme se preselilo u El Jamamu iz Hidžaza nakon prvobitnih stanovnika regiona, izumrli su narodi Tasm i Džadisa su bile desetkovani ratom.

Period za vreme Muhameda uredi

Tokom Muhammedovog doba, pleme Banu Hanifa bilo je uključeno u vojni sukob sa njim. Muhamed je naredio ekspediciju Muhameda ibn Maslama u julu, 627. u Muharamu, 6AH.[2][3]

Jedan odred od trideset muslimana pod vođstvom Muhameda bin Maslama bio je upućen u vojnu misiju. Oni su krenuli ka naseobinama plemena Banu Bakr i ostalih plemena iz tog bratstva. Muslimani su napali to bratstvo i raspršili ih u svim pravcima. Veliki plen (ratni plen) je zarobljen i muslimani su se vratili sa vođom plemena Banu Hanifa, koji se zvao Tumama bin Utal El Hanifi.[4]


Muhamedovi prijatelji su ga vezali za stub džamije. Na pitanje koje je postavio Muhamed, Thmama je govorio: "Ako biste nekoga ubili, onda biste morali izabrati nekog ko je plemenitog porekla, ako biste bili milostivi, onda neka to bude prema zahvalnom čoveku i ako ste bili da tražite novac, moraoli biste to tražiti od velikodušnog čoveka. " Ponovio je to tri puta u tri različite prilike. Po treći put, Muhamed je naredio da se oslobodi i on kasnije prešao u islam.[4]


Islamski period uredi

Pleme Banu Hanifa je odigralo važnu ulogu u ranoj islamskoj istoriji. Oko 632. godine, prema tradicionalnim muslimanskim hroničarima, poslali su delegaciju koja se zalagala za vernost islamskom proroku Muhamedu. Među članovima delegacije bio je Musajlima, koji je, verovatno od onoga što je tada vidio, zamišslio ideju da on može uspešno ispuniti zahteve iz proročanstva. Delegacija je navodno, pre svog odlaska, prihvatila islam i osudila hrišćanstvo bez ikakve griže savesti.[1]

Muhamed je umro ubrzo nakon toga, a pleme Banu Hanifa se odmah odrekalo svoje nove religije pod vođstvom sopstvenog samoproklamovanog proroka Musajlima. Međutim, rečeno je da je Musajlima proglasio svoje proročanstvo kratko pre Muhamedove smrti, tvrdeći da je postao partner Muhameda u božanskom otkrivenju. Ovaj, zajedno sa drugim otpadničkim pokretima u Arabiji, pokrenuo je ratove Rida, u kojima su muslimani iz Medine, pod vođstvom prvog kalifa Ebu Bekra, podupirali pobunjenike plemena, ali ne pre nekih velikih gubitaka. Muslimani iz Medine bili su u stanju da poraze Banu Hanifu samo u trećem pokušaju ubijanjem Musajlime u bici kod Akrabe, nekih 30 km severno od današnjeg Rijada, a ostatak Banu Hanifa je tada uspostavio mir sa muslimanima i ponovo se pridružio novoj islamskoj državi.

Omejadski i Abasidski period uredi

Zbog svoje uloge u pokretu Apostazije, članovima Banu Hanifa je prvobitno bilo zabranjeno da učestvuju u ranim muslimanskim osvajanjima od strane prvog kalifa Ebu Bekra. Zabranu je ukinuo naslednik Ebu Bekra Umar, a članovi Bani Hanifa su se kasnije priključili muslimanskim snagama u Iraku, a neki su se naselili u gradovskim garnizonima kao što je Kufa.

Plemena iz Banu Hanifa su takođe snabdevala ljudstvom redove pobunjeničkih pokreta poput Haridžita. Jedan član plemena po imenu Nadždah ibn 'Amir, čak je osnovao kratkotrajnu državu Haridžita u El Jamama tokom perioda Omejada. Nakon toga, čini se da je pleme nastavilo svoj predislamski poljoprivredni način života, što je navelo čuvenog pesnika iz Omejadskog perioda Džarir ibn Atija da ih ismeva u očaravajućem satiričkom stihu za izbor "skromnog" života zemljoradnika nad "slavnim" životom arapskog nomada i optužujući ih za kukavičluk i nesposobnost u borbi. Drugi, poput književnog kritičara El Džahiza iz 8. veka, izrazili su divljenje prema njihovoj vojnoj moći, i time što su oni bili opkoljeni neprijateljskim plemenima iz svih pravaca. El-Džahiz, međutim, takođe sa radoznalošću upozorava da pleme nije proizvelo gotovo nikakvih pesnika bez ikakvog ugleda. Čini se da su plemena mala pastoralna beduinska sekcija, koja se pominju samo od strane muslimanskih izvora, pridružila ostatku beduina Bakra i Aniza u severnoj Arabiji i južnom Iraku, u nekom trenutku nakon pojave islama prema istorilaru El Tabariju.

Verovatno je zbog nasleđa ratova Rida i Nadždahovih Haridžita, Omejadi i Abasidi su bili sigurni da nikada neće postaviti nijednog člana plemena za guvernera u njegovoj matičnoj pokrajini Jamama. U 9. veku, dinastija Alida Banula Uhaidira došla je na vlast u El Jamami, pobegavši tamo iz svoje rodne Meke. Prema Jakut-u i drugima, vladavina Uhaidirita bila je okrutna za Bani Hanifu, što je navelo mnoge od njih da odu u Basru u Iraku, i do Gornjeg Egipta, gde izvori poput El Jakubija iz 9. veka tvrde da je Bani Hanifa formirao većinu stanovništva doline Vadi el Alaki, blizu Asuan-a, ranije se preselivši tamo sa svojim ženama i decom. Tamo su radili u rudnicima zlata, a prema Jakutu, "sultan el Alakija" bio je muškarac iz Bani Hanifa.

Geografi kao što su El Hamadani iz 10. veka i Jakut iz 13. izgleda da ukazuju na to da je pleme Bani Hanifa još uvek boravilo na svojim naslednim zemljama u vreme njihovog pisanja, iako se čini da je do tada bilo malo političke moći, a mnogi od njihovih starih naselja su preuzela druga plemena, kao što su Bani Tamim i Bani 'Amir. Jakut, međutim, izveštava da su još uvek činili većinu u glavnom gradu El Jamame, Haddžru, iako je po svemu sudeći mogao da o tome izveštava i iz nekog od ranijih izvora.

Period od 13. veka nadalje uredi

Međutim, u 14. veku, Ibn Batuta, koji govori o svojoj poseti Hadxr, takođe navodi da je većina njegovih stanovnika iz Banu Hanifa, pa se čak navodi da se i sam tridružio pridružio njihovom emiru, jednom Tufailu ibn Ganimu, na hodočašcu u Meku. Malo drugačije glasine za pleme Banu Hanifa, osim brojnih klanova u regionu Vadi Hanifa daje Džabr ibn Sajar, vladar obližnjeg El Kasaba, u svom kratkom rukopisu iz 17. Veka o genealogiji naroda koji žive u Nadždu. Pošto takav rukopis nije dostupan za verifikaciju niti se može naći takva procena zabeležena u istoriji, osnova ili validnost ovog izvora je u najboljem slučaju sumnjiva. Međutim, i dalje se tvrdi da je jedan takav klan koji je spominjao Ibn Sajar bio Mrudah, među kojima su se kasnije pojavili sadašnji vladari Saudijske Arabije, klan El Sauda. Većina ovih klanova koje je spominjao Ibn Sajar, danas međutim, tvrde da su članovi velikog plemena "Aniza" ili "Va'il", navodeći da su rodonačelnici oba plemena "Aniza i Hanifa". Naučnici kao što je Hamad El Džasir pripisuju ovo potrebama da se udruže sa jačim bedouinskim plemenom, i da je "Aniza izabrana zbog zajedničkog porekla.

Vidi još uredi

Reference uredi

  1. ^ a b Muhammad Zafrulla Khan (1980). Muhammad, Seal of the Prophets. Routledge. str. 247. ISBN 978-0-7100-0610-3. 
  2. ^ Muhammad Yasin Mahzar Siddiqi, Role of Booty in the economy during the prophets time Arhivirano na sajtu Wayback Machine (23. mart 2012), Vol. 1, King Abdul Aziz University . str. 11. ()
  3. ^ Hawarey, Dr. Mosab (2010). The Journey of Prophecy; Days of Peace and War (Arabic). Islamic Book Trust. ISBN 9789957051648. Note: Book contains a list of battles of Muhammad in Arabic, English translation available here
  4. ^ a b Mubarakpuri, Saifur Rahman Al (2005), The Sealed Nectar, Darussalam Publications, str. 204 [mrtva veza]

Literatura uredi

Dodatna literatura uredi

Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Бану_Ханифа&oldid=27399230”