Barklaj de Toli
Ovaj članak sadrži spisak literature, srodne pisane izvore ili spoljašnje veze, ali njegovi izvori ostaju nejasni, jer nisu uneti u sam tekst. |
Mihail Barklaj de Toli (nem. Michael Andreas Barclay de Tolly; Pamušis, 27. decembar 1761 — Instenburg, 26. maj 1818) bio je ruski maršal, poreklom Škot.
Mihail Barklaj de Toli | |
|---|---|
.jpg) Mihail Barklaj de Toli | |
| Datum rođenja | 27. decembar 1761. |
| Mesto rođenja | Pamušis, Kurlandsko vojvodstvo |
| Datum smrti | 26. maj 1818. (56 god.) |
| Mesto smrti | Instenburg, Pruska |
U nastupanju ruske armije kroz Istočnu Prusiju 1807. godine bio je komandant jedne od prethodnica koja je uspešno obezbeđivala rusku glavninu, a zatim komandant zaštitnice koja je omogućila ruskim snagama da se srede i prime bitku kod Projsiš Ajlaua 7-8. februar 1807. U ratu protiv Švedske 1808-1809, komandant je pešadijske divizije. Maja 1809. godine postavljen je za generalnog guvernera i glavnog komandanta ruske vojske u Finskoj, a januara 1810. za vojnog ministra. Na tom položaju reorganizovao je i jačao rusku vojsku. Na početku Napoleonove invazije na Rusiju 1812. godine, zadržao je položaj ministra i preuzeo komandu nad ruskom 1. armijom, a posle odlaska cara Aleksandra I s fronta, preuzeo je vrhovnu komandu. Izbegao je da primi odlučujuću bitku nad nadmoćnijim francuskim snagama, uspešno izvršio povlačenje u dubinu ruske teritorije i spajanje ruske 1. i 2. armije. Zbog izbegavanja odlučujuće bitke i stalnog povlačenja, Barklaj je sve oštrije kritikovan u vojsci i na dvoru, čak i nazivan izdajicom, te je car primoran da za vrhovnog komandanta 1. i druge armije postavi Mihaila Kutuzova, a Barklaj je ostao na čelu 1. armije. U Borodinskoj bici, kao komandant desnog krila doprineo je svojom izvanrednom umešnošću i hrabrošću urednom povlačenju ruske vojske ka Moskvu. Zbog bolesti, 27. septembra smenjen je sa položaja vojnog ministra, a ubrzo zatim razrešen je i dužnosti komandanta 1. armije. U ratu 1813. godine primio je komandu nad 3. armijom, zauzeo tvrđavu Torn, a u bici kod Baucena, na desnom krilu saveznika, uspešno se borio sa tri puta nadmoćnijim francuskim snagama. Za glavnog komandanta ruske armije ponovno je postavljen 31. maja. Doprineo je pobedi nad Francuzima kod Kulma i Lajpciga. U nastavku rata učestvovao je 1814. godine u više bojeva u Francuskoj. Posle zauzimanja Pariza unapređen je u maršala.
Literatura uredi
- Vojna enciklopedija, tom 1 (493)
