Bahrudin Kaletović
Bahrudin Kaletović (Tuzla, 1971 − Tuzla, 1998) bio je desetar (regrut) Jugoslovenske narodne armije i jedan od simbola sukoba u Sloveniji koga je 1991. godine, u jeku ludila u koji je Jugoslavija tonula, širom zemlje proslavio televizijski prilog Jutel-a.
Bahrudin Kaletović | |
|---|---|
| Datum rođenja | 1971 |
| Mesto rođenja | Tuzla |
| Datum smrti | 1998 |
Biografija uredi
Bahrudin Kaletović je rođen 1971. godine u Tuzli. Postao je poznat široj jugoslavenskoj javnosti u jeku sukoba u SR Sloveniji. 1991. godine[1] U trenutku sukoba u SR Sloveniji Bahrudin je bio na odsluženju redovnog vojnog roka u Karlovcu, te je kao desetar 306. lakog artiljerijskog puka PVO 10. korpusa JNA, - Zagreb Bio poslat u SR Sloveniju[2] U ranim satima 27. juna 1991. godine 306. Laki artiljerijski puk PVO je prešao Slovenačku granicu kod Metlike Da bi odmah potom bio napadnut od pripadnika Teritorijalne odbrane SR Slovenije. Novinar Jutela Ivice Puljić je intervjuisao Bahrudina na liniji vatre na Krakovskem gozdu dok je ležeći u šumi držao položaj. Taj dvominutni intervju, a i sam Bahrudin, su ušli u kolektivno sećanje svih koji su te večeri gledali Jutelov prilog[1] Bahrudin je kao desetar bio zadužen za tri mlada vojnika ( Marko Bojanić 1971 godište, Fahir Imamović 1972 godište i Florim Kasumi 1971 godište). Nažalost Sva trojica su poginula tokom tog sukoba.[1] Sem Bahrudin je par dana kasnije bio zarobljen od pripadnika Slovenske TO. Prema rečima njegovog strica, prema Bahrudinu su se u zarobljeništvu dobro odnosili. Nešto kasnije, Bahrudin i preostali zarobljeni regruti (vojnici) su dobili civilnu odeću i pušteni su svojim kućama. Posle nekoliko dana odmora u rodnoj Tuzli, Bahrudin i ostali tuzlanski regruti su dobili pozive da se jave u JNA, kako bi doslužili ostatak vojnog roka. Bahrudin je bio poslat U Đakovo gde je služio ostatak vojnog roka kao deo 17. korpusa JNA, - Tuzlanski. U Đakovu je bio u vojničkom orkestru. Bahrudin je i u Đakovu bio zarobljen, sa cijelom svojom jedinicom, posle čega se Rat u Hrvatskoj rasplamsao, iako kao član vojničkog orkestra nije bio na samoj liniji fronta u Hrvatskoj. Posle je bio pušten na slobodu. Bahrudin se konačno „skinuo” iz JNA 29. novembra 1991. godine, na Dan Republike koja je tada samo formalno postojala. Na početku rata u Bosni i Hercegovini Bahrudin se prijavio u rezervni policijski sastav. Prema vlastitom svedočanstvu tokom rata u Bosni i Hercegovini je bio vezista, često na prvoj liniji fronta gde je video pravi pakao. Demobilisan je po završetku rata 24. aprila 1996. godine. Bahrudin se oženio 1993. godine. Iz tog braka mu se rodila ćerka Esmeralda i sin Damir. Sanjao je da će biti muzičar i svirao je gitaru. Bahrudin je u vremenu posle jugoslovenskih ratova svirao sa svojom grupom u Zagrebu. Poginuo je u saobraćajnoj nesreći 1998. godine kada je posjetio Tuzlu da vidi porodicu, odnosno novorođenog sina.[1]