Bećari

Bećari (tur. goli sinovi ) su bili Srbi dobrovoljci u Prvom srpskom ustanku, koji su došli iz područja naseljenih Srbima u Austriji i Turskoj. Nazvani su bećari jer nisu imali porodice i kuće.

Bećar 1805.
(akvarel Č. Vasića).

Služba im je bila kao kod stalne vojske sa platom. Nosili su narodnu odjeću a bili su naoružani puškom, kuburom, handžarom i nožem. Korišteni su kao posada gradova, za obezbjeđenje granica i pratnju vojvoda.

Po junaštvu su se istakli bećari Zeke Buljubaše, Hajduk-Veljka Petrovića i Milenka Stojkovića.

Prilikom turskog napada na Srbiju avgusta 1813, Turci pod Ali-pašom tuku Srbe pod komandom Miloša Obrenovića na Ravnju i Zasavici. Da bi omeo brz turski prodor ka Šapcu i obezbijedio povlačenje srpske vojske, Zeka Buljubaša vrši juriš sa 150-200 bećara. U boju ginu svi do posljednjeg.

Vidi još

• Zeka Buljubaša
• Prvi srpski ustanak

Literatura

• Vojna enciklopedija, Beograd, 1970, knjiga prva, pp. 535.
• Šuletić, Nebojša (2008). „Bećari”. Enciklopedija srpskog naroda. Beograd: Zavod za udžbenike. str. 98.