Valerijan
Publije Licinije Valerijan (rođen oko 200. godine - umro 260. godine), poznat kao Valerijan, bio je rimski car od 253. do 260. godine. Njegovo puno latinsko ime je glasilo IMPERATOR · CAESAR · PVBLIVS · LICINIVS · VALERIANVS · PIVS FELIX · INVICTVS · AVGVSTVS — na srpskom: „Car Cezar Publije Licinije Valerijan Pobožni Srećni Nepobedivi Avgust."[1]
| Publije Licinije Valerijan | |
|---|---|
 Valerijanov novac u čast rimske boginje Fortune. | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 200. |
| Mesto rođenja | Rimsko carstvo |
| Datum smrti | 260e |
| Mesto smrti | Bišapur ili Gundišapur, Sasanidsko carstvo |
| Porodica | |
| Supružnik | Egnacija Marinijana |
| Potomstvo | Galijen, Valerianus Minor |
| Dinastija | Thirty Tyrants |
| Rimski car | |
| Period | 253.-260. |
| Prethodnik | Emilijan |
| Naslednik | Galijen |
Za razliku od većine uzurpatora, tokom Krize III veka Valerijan je bio aristokrata iz porodice usko povezane sa Senatom. Iz braka sa Egnacijom Marinijanom Valerijan je imao dva sina Galijena i Valerijana Mlađeg.
238. godine Valerijan je postao princeps senatus a Gordijan I je upravo sa njim pregovarao da bude priznat za cara. 250. godine, tokom ratova Decija Trajana protiv Gota, Valerijan je ostao u Italiji i uspeo je da uguši pobunu koju je predvodio Licinijan. 251. godine, kada je Decije Trajan obnovio u punoj snazi položaj cenzora, Valerijan je bio izabran na ovu funkciju. Pod istim carem Valerijan je postao upravnik Norika i Recije, dve provincije na Rajni. U vreme Trebonijana Gala Valerijan je ostao na ovoj funkciji: car je čak zatražio pomoć u borbi protiv Emilijana 253. godine. Valerijan je krenuo prema jugu, ali bilo je kasno: Trebonijan Gal je već bio ubijen, a Emilijan je proglašen za cara. Tada su međutim Valerijana njegovi vojnici izvikali za cara. Kada je Valerijan sa vojskom stigao u Rim u septembru 253. godine Emilijana je vojska napustila i odmah ubila. Vojska je sada jedinstveno stala iza Valerijana, a Senat je to brzo prihvatio, radujući se što je konačno neko iz redova senatora izabran za rimskog cara.[2]
Valerijan je prvo proglasio svog sina Galijena za savladara. U početku, gotovo sve evropske provincije su bile u rđavom stanju, a na Istoku, sasanidski Persijanci su osvojili Antiohiju; ubrzo je pala i Jermenija. Valerijan je otišao na Istok u rat, a Galijen je ostao na Zapadu da rešava mnoge unutrašnje probleme.
Do 257. godine, Valerijan je uspeo da povrati Antiohiju i povratio je Siriju pod rimsku kontrolu. Ali, već sledeće godine, Goti su opustošili Malu Aziju. Kasnije, 259. godine, Valerijan je otišao u Edesu. Došlo je do epidemije kuge, što je jako oslabilo rimsku odbranu. Zbog toga je Valerijan morao da zatraži mir od persijskog cara Šapura I. Kasnije, krajem 259. ili početkom 260. godine, Valerijan je izgubio bitku kod Edese, a sam je bio zarobljen. U zarobljeništvu je bio posebno ponižavan, klečeći je bio prinuđen da služi kao oslonac za Šapura kada je ovaj hteo da uzjaše na konja. Nakon što je umro Persijanci su njegovu kožu ispunili slamom i izložili je u glavnom hramu zoroastrizma u Ktesifonu.[2]
Za vreme svoje vladavine Valerijan je bio poznat i kao progonitelj hrišćana protiv kojih je i izdao dva edikta, 257. i 258. godine.
Reference uredi
Spoljašnje veze uredi
- "Valerian and Gallienus", De Imperatoribus Romanis.
