Dogma
Dogma (grč. δόγμα) je naučni stav, teza, tvrdnja ili načelo pojedinog filozofa ili filozofske škole, koji se smatraju neoborivima, ne daju se opovrgnuti ili se smatraju bitnim, odnosno karakterističnim za određeni filozofski ili naučni sistem. Opšte prihvaćeno i jasno formulisano mišljenje ili učenje koje ne dopušta da se u njega sumnja niti ostavlja mogućnost da bude opovrgnuto ili diskutovano.
U hrišćanskoj teologiji dogma je stav vjere koji se smatra istinom objavljenom na natprirodan način, a istovremeno se pokušava protumačiti racionalno-pojmovnim putem; za objašnjenje verskih dogmi merodavna je jedino crkva i njeni autoriteti. Dogma se stoga često pominje uz religiju.[1]
U svetovnom obliku i pojavljivanju, dogma zadržava isti smisao neoborivosti i neprikosnovenosti određenih društveno-političkih, ideoloških, partijskih i dr. stavova, shvatanja, naučno-filozofskih teza i teorema, itd., koji snagu svoje argumentacije crpe iz autoriteta koji takve dogme iznose, tvrde i zastupaju. U tom smislu dogma je suprotna metodičkoj skepsi (sumnji), naučnoj metodi, kritičkom ispitivanju, filozofskom i naučnom istraživanju i stvaralačkom otkrivanju istine koja nigde i nikada nije unapred data ili „prirodno” odnosno „natprirodno” objavljena i utvrđena.
U antičkoj filozofiji označava sigurnu nauku, dok se teološko korištenje ovog pojma vezuje za označavanje definisane objavljene istine koju treba u veri prihvatiti.[2]
Pojam dogma je nakon Kanta dobio filozofski negativno značenje i označava nekritičku i nemotivisanu sigurnost.
