Kiril II Jerusalimski
Patrijarh Kiril II (grč. Πατριαρχης Кυριλλος, rođ. Konstantinos Kritikos, 1795., Hora, Samos - 1. avgust 1877, Konstantinopolj) episkop jerusalemske pravoslavne crkve; od 1845. do 1872. patrijarh jerusalimski i cele Palestine[1].
| Kiril II Jerusalimski | |
|---|---|
 | |
| Lični podaci | |
| Datum rođenja | 1795 |
| Mesto rođenja | Hora, Samos, Osmanska imperija, |
| Datum smrti | 18 avgusta 1877 |
| Mesto smrti | Konstantinopolj, Osmanska imperija, |
| Patrijarh Jerusalimski i sve Palestine | |
| Godine | 28 mart 1845 — 18 novembar 1872 |
| Prethodnik | Afanasiй V |
| Naslednik | Prokopiй II |
Biografija uredi
Rođen 1795. godine u Hori na ostrvu Samos, u blagočestivoj porodici Nikolaja i Irine Kritikos.
Sa 14 godina samoski arhiepiskop Danilo ga je rukoproizveo u čteca, a 1816. godine zamonašen i rukopoložen u čin jerođakona u manastiru Svetog Krsta od arhiepiskopa samoskog (Agrafiotisa). Godine 1818. hirotonisao ga je u čin jeromonaha stagonski mitropolit Amvrosije, kojeg su Turci proterali.
Godine 1820. otišao je u Istanbul i tamo se sastao sa jerusalimskim patrijarhom Polikarpom, od koga je dobio dozvolu da pristupi bratstvu Svetoga Groba. Iste godine odlazi u Jerusalim, gde je uzdignut u čin arhimandrita.
Godine 1828. izabran je i posvećen za episkopa i uzdignut u čin arhiepiskopa sevastijskog.
Od 1838. - arhiepiskop lidski.
28. marta 1845. izabran je za patrijarha jerusalimskog.
Održavao dobre odnose sa Ruskom duhovnom misijom u Jerusalimu.
Patrijarh Kiril je 1853. godine otvorio Bogoslovsku školu Časnog Krsta u kojoj su studirali mnogi budući episkopi kako Jerusalimske, tako i drugih pravoslavnih Crkava.
Imao je povoljan odnos prema Bugarima. Podržao je arhimandrita Pavla Božigrobskog i postavio ga za glavnog predstavnika jerusalimskih taksidiota u Solunu 1850-1866.
Svoje stavove o bugarskom crkvenom pitanju prvi put je izneo u pismu carigradskom patrijarhu Grigoriju VI od 24. januara 1869. u vezi sa njegovom porukom od 16. decembra 1868. o sazivanju Vaseljenskog sabora.
Godine 1871. obratio se ruskim vitezovima Ordena Svetog Georgija sa molbom da pomognu u obnovi crkve Svetog Đorđa. Ruska vlada je, po nalogu cara Aleksandra II, izdvojila 3.000 rubalja, a 3. novembra (16. novembra, n.s.) 1872. godine, novi hram je osvećen. U pravoslavnoj crkvi ustanovljen je novi praznik – Obnova crkve Svetog Georgija u Lidi[2].
Zajedno sa Aleksandrijskim i Antiohijskim saborom stigao je na Sabor koji je septembra 1872. sazvao carigradski patrijarh Antim, ali je učinio sve da izbegne donošenje pripremljene odluke, po kojoj je stvaranje Bugarske egzarhije trebalo biti proglašeno za raskol, a njene pristalice bile izopšteni iz Crkve.
Patrijarh Kiril se 14. septembra vratio u Jerusalim pod izgovorom sastanka sa velikim knezom Nikolajem Nikolajevičem, koji je izrazio želju da dođe u Svetu zemlju. Istovremeno, nije ostavio zamenika na saboru i, tako, niko iz Jerusalimske patrijaršije nije potpisao akt o raskolu. Istovremeno, Sinod Jerusalimske Crkve je sastavio akt kojim je izrazio saglasnost sa odlukama Sabora u Carigradu, pozivajući Patrijarha da ga potpiše, što je on odbio; u Antiohijskoj patrijaršiji situacija je bila suprotna: njeni episkopi su se izjasnili protiv proglašenja raskola.
Posle odlaska velikog kneza Nikolaja Nikolajeviča 7. novembra 1872. godine, episkopi Jerusalimske crkve, sa izuzetkom mitropolita nazaretskog, smenili su patrijarha Kirila sa dužnosti, proglasivši ga pristalicom raskolnika.
Jerusalimski Nazif-paša, obavestio ga je 18. decembra da je Visoka luka odobrila njegovo svrgavanje i naređeno mu je da odmah krene u luku Jafa, a odatle vladinim brodom za Istanbul.
Patrijarh Kiril je ipak ostao popularan među svojom bivšom pastvom, posebno među pravoslavnim Arapima. Dve godine kasnije, pre svega zbog zahteva pravoslavnog arapskog stanovništva i sveštenstva, 26. februara 1875. Sveti sinod Jerusalimske patrijaršije smenio je patrijarha Prokopija II sa dužnosti, uprkos protestima Carigradske patrijaršije[3].
Jerusalimski Arapi su tražili od bivšeg patrijarha Kirila da ponovo kandiduje svoju kandidaturu za udovički patrijaršijski tron, ali on u pastirskom pismu objavljenom u novinama odbacuje ovaj predlog, pozivajući se na starost[4].
Preminuo 18. avgusta 1877. godine.
Izvori uredi
- ^ „Apostolic Succession”. Jerusalem Patriarchate News Gate (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2024-02-08.
- ^ „Hram v Lidde: počemu ego vosstanovlenie Russkaя Cerkovь otmečaet kak otdelьnый prazdnik? - Pravoslavnый žurnal «Foma»” (na jeziku: ruski). 2021-11-15. Pristupljeno 2024-02-08.
- ^ Namee, Matthew (2021-09-28). „Jerusalem Wasn't Really Autocephalous from 1669-1845”. Orthodox History (na jeziku: engleski). Pristupljeno 2024-02-08.
- ^ „Kratkie svedeniя o žizni i deяtelьnosti Ierusalimskih Patriarhov v XIX veke / Pomestnыe Cerkvi // proekt portala Pravoslavie.Ru”. www.pravoslavie.ru. Pristupljeno 2024-02-08.